"Σαράντα χρόνια στη δουλιά/

μα σα γεράσαμε αλιά. /

Μας καταδίκασαν στην πείνα/

με τρεις κι εξήντα το μήνα".

Σ' αυτούς τους ερασιτεχνικούς στίχους, που απήγγειλε συνταξιούχος στη συγκέντρωση της Λάρισας, αποτυπώνεται το παράπονο εκατοντάδων χιλιάδων απόμαχων της δουλιάς στη χώρα μας.

Ομως, οι συνταξιούχοι δε μένουν στο παράπονο, αλλά αγωνίζονται, με νύχια και με δόντια, για αξιοπρεπή γηρατειά, συνέχεια μιας αξιοπρεπούς προηγούμενης ζωής. Προκαλεί συγκίνηση ο ηρωικός αγώνας τους και ταυτόχρονα δείχνει πως τα χρόνια, που βαρύνουν το κορμί τους, δεν εμποδίζουν την καρδιά τους να πάλλεται στο ρυθμό της ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Είναι, πράγματι, περήφανα τα γηρατειά μας και δείχνουν το δρόμο στουςνεότερους. Αυτή η ηρωική γενιά, που τόσα πρόσφερε στην πατρίδα μας, περιμένει από τις νέες γενιές να κάνουν πράξη τη σπαρτιάτικη υπόσχεση "άμες δε γ' εσόμεθα πολώ κάρρονες"...