"Καθαρές λύσεις" ζητάει από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. "Ο εστί μεθερμηνευόμενον", ν' αναλάβει ο ίδιος και την αρχηγία του Κινήματος - κάτι σαν "νέος Παπανδρέου", δηλαδή - και να γίνει "χαλίφης στη θέση του χαλίφη".

"Καθαρές σχέσεις" και "διακριτούς ρόλους" χρειαζόμαστε, ανταπαντάει ο Ακης Τσοχατζόπουλος, προορίζοντας για τον εαυτό του την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ εν πρώτοις, με την ελπίδα ότι γρήγορα θα γίνει και πρωθυπουργός.

Κουβέντα, όμως, δε λένε και οι δυο για την ανάγκη "καθαρής πολιτικής".

Μα, αν το πρόβλημα είναι ποιος από τους δυο θα διαλέγεται με τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου μας και με τ' αφεντικά της ΕΕ και των ΗΠΑ και θα εφαρμόζει τις εντολές τους, ασκώντας πολιτική υπέρ τους και σε βάρος του λαού και της Ελλάδας, γιατί θα πρέπει ο λαός να έχει κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;

Κι εν πάση περιπτώσει, τι ενδιαφέρει τον άνεργο που ψάχνει για δουλιά, τον εργαζόμενο που κινδυνεύει, ανά πάσα στιγμή, να τη χάσει, τον αγρότη που ξεκληρίζεται από τη γη του, τον επαγγελματοβιοτέχνη που οδηγείται στη χρεοκοπία και στο "λουκέτο", τον νέο που δεν του δίνεται η δυνατότητα να μορφωθεί και να δουλέψει, τον συνταξιούχο που πένεται, η μάχη για την "καρέκλα" και για την εύνοια των ισχυρών του χρήματος και του ξένου παράγοντα, στην οποία επιδίδονται οι δυο "πρωτοκλασάτοι" του ΠΑΣΟΚ;

"Ας βγάλουν τα μάτια τους", λέει ο κόσμος, "μήπως και γλιτώσουμε απ' όλους αυτούς τους μουστερήδες της εξουσίας". Και με το δίκιο του.