"Η Ιταλία δείχνει το δρόμο - γρήγορα και στα ...δικά μας", ανέκραξε η εφημερίδα "Αυριανή", αμέσως μετά τα αποτελέσματα των εκλογών στη χώρα αυτή. Στους ίδιους τόνους θριάμβου, κινήθηκαν και η "Ελευθεροτυπία" και η "Αυγή" (συνολικά ο "Συνασπισμός") και γενικά όλη η "αφρόκρεμα" των "εκσυγχρονιστικών" σεναρίων που ακούνε στο όνομα Κεντροαριστερά. Ποια είναι "τα ...δικά μας"; Το διευκρινίζουν: Κυβέρνηση Σημίτη - "Συνασπισμού", όπως τα λέει η "Αυριανή". Η (πράγμα που είναι το ίδιο φυσικά) κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - "Συνασπισμού".
Ο δρόμος, λοιπόν, που τόσο ...εναγωνίως έψαχναν, ώστε να "βγει" ο λαός από τα αδιέξοδα, βρέθηκε...
Να μην καταλαβαίνουν, άραγε, ότι και το συγκεκριμένο σενάριο δεν αποδείχνει τίποτα περισσότερο από τις ανάγκες του συστήματος να διαμορφώσει πρόσθετες βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης και των κινδύνων που σε μια πορεία περικλείει αυτή για την ίδια την ολιγαρχία;
Ασφαλώς και το καταλαβαίνουν. Και όχι μόνο το καταλαβαίνουν, αλλά και κινούνται συνειδητά σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι επιλογή τους. Γιατί η Κεντροαριστερά δεν είναι παρά η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη του ίδιου είναι η Κεντροδεξιά.
Το ερώτημα είναι το εξής: Εχουν (και ποια) σχέση τα κυοφορούμενα κεντροαριστερά σενάρια με την εδώ και χρόνια επίθεση προς το ΚΚΕ και την προσπάθεια της άρχουσας τάξης και των οργάνων της (δημοσιογραφικών και μη) να το εμφανίσουν σαν "περιχαρακωμένο" και συνεπώς "απομονωμένο" από τις ...διεργασίες, άρα, άξιο να του γυρίσουν την πλάτη οι εργαζόμενοι;
Για όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς την πολιτική κατάσταση, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία: Είναι άμεση, αμεσότατη η σχέση αυτών των δύο. Κι αν ο "Συνασπισμός" δεν έχει ακόμα χωθεί μέχρι το κεφάλι στο κυβερνητικό στέγαστρο, αλλά γυροφέρνει παριστάνοντας τον περήφανο και ...αδιάλλακτο, αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στη συγκεκριμένη πολιτική του ΚΚΕ, που οι διαχειριστές του συστήματος εξορκίζουν με τον απήγανο, ακριβώς επειδή φοβούνται, όχι μόνο τη σημερινή της απήχηση, όσο το τι μπορεί να τους "προκύψει" στην πορεία.
Αλλά το θέμα των κεντροαριστερών σεναρίων και η σύνδεσή τους με την αντιΚΚΕ επίθεση δεν αφορά μόνο το "Συνασπισμό". Είναι γενικότερο και εντάσσεται σε σαφή πλαίσια.
1. Το ΚΚΕ έχει πολλές φορές επισημάνει και υπογραμμίσει: "Η όξυνση και το βάθεμα των κοινωνικών αντιθέσεων και η εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια ανησυχούν την άρχουσα τάξη της χώρας μας και τις πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίζονται τις τύχες του καπιταλισμού και του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Επιδιώκουν τη μεταμφίεση του πολιτικού συστήματος. Την αξιοποίηση κομμάτων που λειτουργούν σαν δεκανίκια και αναχώματα, ώστε η λαϊκή δυσαρέσκεια να μην αποκτήσει αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο. Επιδιώκουν, ταυτόχρονα, να υποτάξουν το μαζικό λαϊκό κίνημα, να αμβλύνουν τις κοινωνικές αντιστάσεις, να προλάβουν το ξέσπασμα ταξικών αγώνων και τη διαμόρφωση του κοινωνικού μετώπου των δυνάμεων που παλεύουν ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στους εγχώριους εκφραστές τους. Προσπαθούν να βάλουν φραγμό στη λαϊκή συνειδητοποίηση και στις διεργασίες, ώστε να μην ενισχύσουν την κοίτη του αντιμονοπωλιακού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα" (Εκθεση Δράσης της ΚΕ του ΚΚΕ για το 15ο Συνέδριο).
Με αυτό το κεντρικό ζήτημα σχετίζεται, λοιπόν, και ο φόβος των Ιουδαίων: Ο φόβος ότι, μέσα σε συνθήκες προόδου της ταξικής πάλης, θα αυξηθεί κατά πολύ και ο ρόλος και η δύναμη του ΚΚΕ, γεγονός που θα λειτουργεί καταστροφικά για την αντιλαϊκή πολιτική, για τα σενάρια ωραιοποίησής της.
2. Ωστόσο, το παραπάνω ζήτημα δεν αφορά μόνο στην προοπτική, αλλά και στο παρόν. Ολοι εκείνοι (ΜΜΕ κ.ά.), που καλλιεργούν το γνωστό "όλα τα κόμματα είναι ίδια", ακριβώς για να παρεμποδίζονται οι εργαζόμενοι να δουν την πραγματικότητα, ανησυχούν επειδή βλέπουν ότι ένα μέρος των εργαζομένων έχει αντιληφθεί πως δεν είναι όλοι ίδιοι.Και αυτό το τμήμα απλώνεται πολύ πιο πέρα από όποια εκλογικά ποσοστά του Κόμματός μας.
Στη συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος συνετέλεσε αποφασιστικά, καταλυτικά, η πολιτική που έχει χαράξει το ΚΚΕ από το 14ο Συνέδριο.
Το ερώτημα, λοιπόν, επανέρχεται: Τους είναι εύκολο, όχι μόνο να συγκροτήσουν, όσο κυρίως να σταθεροποιήσουν κεντροαριστερά σενάρια, αφού κάτι τέτοιο θα διευκολύνει πολύ περισσότερους εργαζόμενους να διαπιστώνουν, ότι στην ίδια πορεία βαδίζουν όλα τα άλλα κόμματα πλην του ΚΚΕ;
3. Γιατί, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ένα κεντροαριστερό σχήμα θα εφαρμόζει την ίδια πολιτική με του ΠΑΣΟΚ. Και στο σημείο αυτό τίθεται το εξής ερώτημα: Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία. Εφαρμόζει τη συγκεκριμένη φιλομονοπωλιακή φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική. Πρόκειται να αλλάξει αυτή η αντιλαϊκή κατεύθυνση, αν στο ΠΑΣΟΚ κολλήσει και ο "Συνασπισμός"; Κάτι τέτοια, όταν λέγονται και γράφονται, κάνουν και το παρδαλό κατσίκι να γελάει. Η πολιτική που γνωρίζουμε, όχι μόνο δε θα άλλαζε, αλλά θα γινόταν και χειρότερη, για το λόγο ότι συνολικά η κατάσταση θα πάει προς το χειρότερο, αν δεν την ανακόψουν και σε συνέχεια ανατρέψουν οι εργαζόμενοι. Αυτοί είναι οι σχεδιασμοί των μονοπωλίων. Και, βέβαια, αυτοί δε θα ανατραπούν λόγω συμμετοχής του "ΣΥΝ" στην κυβέρνηση. Για τους εξής λόγους: Επειδή ο "ΣΥΝ" δεν έχει τέτοια θέληση και πρόγραμμα, γιατί απλώς στοχεύει στην "κυβερνητική κουτάλα". Από το λαό ζητάει πολιτική ενίσχυση, ελπίζοντας πως όσο μεγαλύτερη θα είναι αυτή, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το μέγεθος της κουτάλας στο κυβερνητικό μέλι.
4. Επειδή, λοιπόν, η κατάσταση θα χειροτερέψει, αν δε βάλουν γερή πλάτη οι εργαζόμενοι δυναμώνοντας αποφασιστικά την πάλη, γι' αυτό και ένας "αριστερός" μαϊντανός θα δώσει πιθανότητες επιτυχίας των κυοφορούμενων σεναρίων, όπως πιστεύουν. Αριστερά, σου λέει ο άλλος, κάτι θα κάνει ...προς το καλύτερο...
Ετσι πασχίζουν να αποκοιμήσουν τον φτωχόκοσμο. Γι' αυτό ακριβώς και θα ήθελαν (και το προσπαθούν πιέζοντας) ένα ΚΚΕ, απαρνητή της σημερινής πολιτικής του. Ενα ΚΚΕ ή ενσωματωμένο ή αποδυναμωμένο. Πάντως, όχι ενοχλητικό...
Το αντίβαρο σε αυτές τις εξελίξεις είναι η οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης. Βασικό στοιχείο της δράσης, που θα το δημιουργήσει, είναι η ολομέτωπη αντιμετώπιση του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού. Οσο ξεκαθαρίζονται τέτοια παράσιτα, που θέλουν να παραλύσουν την εργατική τάξη, τόσο θα προκόβει η ταξική πάλη.Μάκης ΜΑΪΛΗΣ
Feeds
Εκπαιδευτικό Μάαστριχτ 
