EKΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΤΕ

Προς όφελος του κεφαλαίου, σε βάρος του λαού

Η πώληση μετοχών δεν εξυπηρετεί καμιά οικονομική ανάγκη του ΟΤΕ, αλλά είναι η αρχή για την πλήρη ιδιωτικοποίηση. Τεράστιες οι πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης και για τον καθορισμό της τιμής εκποίησης

Τελειώνει αύριο η προθεσμία εγγραφών για την απόκτηση μετοχών του ΟΤΕ, ενώ δεν έχει κοπάσει ο διαφημιστικός βομβαρδισμός του, που, ούτε λίγο - ούτε πολύ, είναι σαν να λέει "ελάτε να αγοράσετε από την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά". Από την προσπάθεια να πετύχει αυτή η πρώτη φάση του ξεπουλήματος δεν ξέφυγαν βέβαια τα ασφαλιστικά ταμεία, που υποχρεώθηκαν να αγοράσουν μετοχές, ενώ οι τράπεζες δανειοδοτούν όποιον θέλει να αγοράσει, με μόνο όρο να κρατήσουν ενέχυρο τις μετοχές.

Οσο και αν η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ προβάλεται από τους θιασώτες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, κάθε λογής και χρώματος, ως η πανάκεια για κάθε "νόσο" - υπαρκτή ή ανύπαρκτη - της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας, μια ματιά στη διεθνή εμπειρία (ΜΠΡΙΤΙΣ - ΤΕΛΕΚΟΜ), αλλά και στην ελληνική πραγματικότητα (πρώτη και δεύτερη γενιά προβληματικών του ιδιωτικού τομέα) μόνο περί του αντιθέτου πείθει. Το απλοϊκό σχήμα πως κάθε τι το ιδιωτικό είναι παραγωγικό, ανταγωνιστικό και, εν τέλει, κοινωνικά ωφέλιμο, ενώ κάθε τι το δημόσιο είναι αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό και κοινωνικά επιζήμιο, δεν αντέχει σε καμιά σοβαρή κριτική.

Η διελκυστίνδα του σχήματος ιδιωτικοποίηση - κρατικοποίηση στη χώρα μας εξελίχθηκε και λειτούργησε με αποφασιστικό πάντοτε κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης, των πολιτικών της εκφραστών και ταυτόχρονα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και του δημόσιου συμφέροντος. Τα παραδείγματα άλλωστε των Ναυπηγείων, της "Πειραϊκής - Πατραϊκής", του "Σκαλιστήρη" και τόσα άλλα είναι ακόμη νωπά.

Είναι η ίδια αυτή η πολιτική που μετέτρεψε το δημόσιο τομέα σε εργαλείο εξυπηρέτησης άνομων οικονομικών συμφερόντων και φέουδο κομματικών ρουσφετιών. Τώρα φορτώνουν, χωρίς αιδώ, για μια φορά ακόμα τα δικά τους αμαρτήματα στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, προβάλλοντας παράλληλα την ιδιωτικοποίηση σαν τον "από μηχανής θεό" που θα λύσει όλα τα προβλήματα. Ομως, αυτό που σήμερα χρειάζεται ο ΟΤΕ - όπως και οι άλλες ΔΕΚΟ - δεν είναι η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, αλλά η απαλλαγή τους απ' αυτήν ακριβώς την πολιτική.

Αντίθετα, υπάρχουν χίλιοι λόγοι που συνηγορούν στο δημόσιο χαρακτήρα του ΟΤΕ. Λόγοι οικονομικοί, κοινωνικοί, εθνικής ασφάλειας. Τέλος, η παραχώρηση του Οργανισμού στους ιδιώτες σημαίνει ότι το κράτος θ' απολέσει ένα σημαντικό μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας, όπως, κατά γενική ομολογία, είναι οι τηλεπικοινωνίες.

Είναι πλέον "γνωστό τοις πάσι" ότι η πώληση μετοχών δεν εξυπηρετεί καμιά οικονομική ανάγκη του ΟΤΕ. Αυτό προκύπτει, άλλωστε, και από το πεντάχρονο Επιχειρησιακό Σχέδιο του Οργανισμού, αφού το επενδυτικό του πρόγραμμα καλύπτεται εξ ολοκλήρου από τα αναμενόμενα έσοδά του.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η προσφυγή στην κεφαλαιαγορά γίνεται για να αντληθούν αναγκαία και φθηνά κεφάλαια για την επιχείρηση, πρακτική που ευρέως χρησιμοποιεί ο ιδιωτικός τομέας. Ομως, η τιμή που καθόρισε η κυβέρνηση, τιμή πραγματικής εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, δε νομιμοποιεί τέτοιου είδους επιχειρήματα. Αντίθετα, η συνολική αποτίμηση της αξίας του ΟΤΕ στα 1.676 δισ., που εκ των πραγμάτων έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνει το μέγεθος του εγκλήματος και έρχεται ως συνέπεια μιας πολιτικής, που κορωνίδα της έχει την, άνευ μέτρων και πέραν κάθε ηθικής, παράδοση της δημόσιας περιουσίας στα χέρια των ιδιωτών. Επιβεβαιώνει ακόμα ότι η ιδιωτικοποίηση και η υποτίμηση της αξίας του πάνε πακέτο.

Η πραγματική αξία του ΟΤΕ είναι ανεκτίμητη, αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι ο Οργανισμός δεν αποτιμάται. Αλλωστε, τα οικονομικά δεδομένα του ΟΤΕ είναι γνωστά και τα συμπεράσματα που προκύπτουν πολύ εύγλωττα. Υπενθυμίζουμε ορισμένα:

• Σύμφωνα και με το εγκεκριμένο από την κυβέρνηση Επιχειρησιακό του Σχέδιο, στο τέλος του χρόνου, η συμμετοχή του Οργανισμού στο ΑΕΠ θα είναι 2,9% και το 2000 θα αυξηθεί στο 3,5%.Θα κρατήσει, δηλαδή, και στις συνθήκες απελευθέρωσης που επιβάλλει η ΕΕ, τη δεσπόζουσα θέση στη στρατηγικής σημασίας αγορά των τηλεπικοινωνιών.
• Τα έσοδα της επιχείρησης φέτος θα ανέλθουν στα 751 δισ. και τα προβλεπόμενα κέρδη της στα 259,3 δισ., βελτιώνοντας έτσι το περιθώριο καθαρού κέρδους προ φόρων, που θα φτάσει στο 37%, ενώ οι επενδύσεις της στα 287,7 δισ. Το δε μέρισμα που θα εισπράξει το δημόσιο θα είναι 51,5 δισ. και οι φόροι εισοδήματος, που θα πληρώσει ο ΟΤΕ πάλι προς το δημόσιο, θα ανέλθουν στα 85,7 δισ.
• Σύμφωνα με τον επίσημο προϋπολογισμό χρήσης 1996, ο δείκτης εκμετάλλευσης (Δαπάνες Εκμετάλλευσης/Συνολικά Εσοδα) θα διαμορφωθεί στο 65,5%, εξελισσόμενος έτσι σε έναν από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Σταθερή είναι και η τάση βελτίωσης της παραγωγικότητας του ανθρώπινου δυναμικού (205 τηλεφωνικές συνδέσεις ανά υπάλληλο το 1995, 221 φέτος), αλλά και τα έσοδα ανά υπάλληλο, από 24 εκατομμύρια που ήταν πέρυσι, θα φτάσουν τα 29 το 1996 και τα 50 εκατομμύρια στο τέλος της πενταετίας.
• Αλλά και τα λόγια του Πέτρου Λάμπρου, διευθύνοντα συμβούλου του ΟΤΕ και κομματικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ - του πλέον αρμόδιου να μιλήσει γι' αυτό το ζήτημα - δίνουν με ακρίβεια το στίγμα της επιχείρησης: "Ο ΟΤΕ είναι η μεγαλύτερη εταιρία στην Ελλάδα. Τα ετήσια κέρδη του είναι μεγαλύτερα από τα αθροισμένα κέρδη όλων των τραπεζών του δημόσιου τομέα, μεγαλύτερα από τα αθροισμένα κέρδη των 100 πρώτων εμπορικών εταιριών και μεγαλύτερα από τα αθροισμένα κέρδη των 50 πρώτων κερδοφόρων εταιριών", έλεγε στην εκδήλωση απονομής της άδειας λειτουργίας του Οργανισμού.

Ο ελιγμός που έκανε η κυβέρνηση, να φορτώσει στους απρόσωπους νόμους της αγοράς τη διαμόρφωση της αξίας του, δεν μπορεί να την απαλλάξει από τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες που ανέλαβε με αυτή την πράξη της. Αλλωστε, ο Α. Παπανδρέου δεν είχε καμιά δυσκολία το 1993 να αποτιμήσει τον ΟΤΕ στα 3 τρισεκατομμύρια.

Τι άλλαξε από τότε, εκτός από το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση; Αν κάτι άλλαξε, είναι η αποδεδειγμένη βελτίωση όλων των δεικτών και στοιχείων που προαναφέραμε, τα οποία οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα πως η αξία του ΟΤΕ, στα τρία χρόνια που πέρασαν, αυξήθηκε κατακόρυφα. Υπήρξε βέβαια και η απαραίτητη συμφωνία των δύο πόλων του δικομματισμού. Και τα δύο κόμματα, πιστοί υπηρέτες των πολυεθνικών, εφαρμόζουν κατά γράμμα την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με την οποία οι "μηχανισμοί της αγοράς" είναι αυτοί που θα μας οδηγήσουν στον "Αιώνα της Πληροφορίας". Αυτοί θα θέσουν τους κανόνες λειτουργίας, αυτοί θα εισπράξουν κατ' αποκλειστικότητα και τα κέρδη της πολυδιαφημισμένης "κοινωνίας των πληροφοριών".