Οι διαδρομές τους "υπόγειες" και υπέργειες σκιαγραφούν "όνειρα σιλικόνης", ακολουθούν "έρημα καράβια", ψάχνουν για "λέξεις", μα και για τους "δρόμους της σιωπής". Παραδομένοι στο δικό τους "μάγο", που λέγεται μουσική και μεράκι, "κοιτάζουν την πόλη" με τη "ματιά" του αυθόρμητου και της ευαισθησίας. Αντλώντας ερεθίσματα από όσα συμβαίνουν γύρω μας, ξεδιπλώνουν τραγούδια που καταφέρνουν να "μιλήσουν" στην ψυχή, να γίνουν ήδη "συνοδοιπόροι" μας. Οπως το "Μ' αρέσει να μη λέω πολλά", το "Κοιτάς μακριά", η "Νατάσα". Είναι τα "Υπόγεια Ρεύματα",μια μουσική συντροφιά έξι νέων ανθρώπων (ο μέσος όρος ηλικίας τους δεν ξεπερνά τα 28 χρόνια), που παρά τη μικρή μέχρι σήμερα πορεία τους στα μουσικά μας πράγματα, κατάφεραν να δώσουν το δικό τους στίγμα, προσφέροντας ήχο χωρίς προκαταλήψεις και στίχο με διάχυτη την ευαισθησία, τον προβληματισμό, την αναζήτηση, την ειλικρίνεια: "Προτεινόμενες λύσεις φιλικές συμβουλές/ η ζωή σου περνάει απ' οθόνες θολές/ το παρόν που ήταν μέλλον είναι πια παρελθόν/ αναδεύω τις κοίτες των αρχαίων ποταμών/ όνειρα σιλικόνης που δεν παν πουθενά... ".

Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους "Παραλογές",τα "Υπόγεια Ρεύματα" ανανεώνουν το ραντεβού τους με το νεανικό κοινό της Αθήνας μέσα από ένα τριήμερο εμφανίσεων στο "Μετρό" (15, 16, 17 του Μάρτη), το χώρο που φιλοξένησε την πρώτη τους συναυλία. Θα παρουσιάσουν τραγούδια από τους δύο δίσκους τους, καθώς και διασκευές ελληνικών τραγουδιών, που δεν ανήκουν απαραίτητα στη ροκ σκηνή.

Τα "Υπόγεια Ρεύματα", "μια παρέα έξι ατόμων, που είναι φίλοι και φτιάχνουν μουσική" (Παναγιώτης Μεταλληνός), δημιουργήθηκαν το '92. Η "μαγιά" υπήρχε από πολύ νωρίτερα, καθώς τα πέντε μέλη του συγκροτήματος "είμαστε από την ίδια περιοχή, την Καλλιθέα και φίλοι από το σχολείο, εδώ και 15 χρόνια. Ολοι συμμετείχαμε σε κάποιο διαφορετικό συγκρότημα και έτσι από μια παρέα, που όλοι ασχολούνταν με τη μουσική, δημιουργήσαμε το σχήμα. Τότε γνωριστήκαμε και με τον Παναγιώτη, που είχε έρθει από την Κέρκυρα" (Μάρκος Τσατσούλης).

Το '94 τα "Υπόγεια Ρεύματα", κατά κόσμον Γρηγόρης Κλιούμης (κιθάρα, τραγούδι), Γιάννης Κυριακός (μπάσο, τραγούδι), Κώστας Κοντοβάς (πλήκτρα), Δημήτρης Αργύρης (κιθάρα), Παναγιώτης Μεταλληνός (τύμπανα) και Μάρκος Τσατσούλης (φλάουτο), βγάζουν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο "Ο μάγος κοιτάζει την πόλη".Μια δουλιά που ξάφνιασε ευχάριστα και αμέσως είχε μεγάλη απήχηση. Ακολουθούν συναυλίες, η πρώτη γνωριμία με το κοινό.

"Μας αρέσει να δουλεύουμε μαζί, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο", λέει ο Παναγιώτης, παρομοιάζοντας τα μέλη του συγκροτήματος με τα "κομματάκια ενός ενιαίου, μουσικού παζλ".Επιλέγοντας το δρόμο της μη επαγγελματικής εξάρτησης από τη μεγάλη τους αγάπη, τη μουσική, διατυπώνουν την άποψη ότι αυτό τους δίνει τη δυνατότητα μεγαλύτερης ανεξαρτησίας και αυθορμητισμού, του "να μην είναι αναγκασμένοι να κάνουμε πράγματα που δε μας εκφράζουν. Προτιμάμε να δουλεύουμε το πρωί αλλού, ακριβώς για να μην εξαρτιόμαστε οικονομικά από αυτό που αγαπάμε. Η εξάρτηση μπορεί να οδηγήσει σε επιπόλαια πράγματα, φτηνοδουλιές, παραχωρήσεις, προκειμένου να μπορέσεις να επιβιώσεις. Τα χρήματα που διαθέτουμε για το συγκρότημα προέρχονται από τις δουλιές μας. Με αυτά συντηρούμε και το συγκρότημα, αγοράσαμε τα όργανα, νοικιάζουμε χώρο για πρόβα" (Παναγιώτης).

Τονίζοντας ότι "δεν αποσκοπούμε να πουλήσουμε, αλλά να αποτυπώσουμε σε μουσικό λόγο αυτά που μας εκφράζουν", ο Μάρκος και ο Παναγιώτης θα αποκαλύψουν κάποια από τα "μυστικά" της συλλογικής δημιουργίας των τραγουδιών του συγκροτήματος.

"Τραγούδια γράφουμε σχεδόν όλοι, και οι έξι. Στην αρχή κάποιος φτιάχνει ας πούμε ένα σκελετό, πέντε λόγια, μια μελωδία, που του έρχεται στο μυαλό και τα παρουσιάζει στο συγκρότημα, όπου περνούν από όλα τα φίλτρα, την επεξεργασία όλων. Ο καθένας καταθέτει τις ιδέες του και βγαίνει το τραγούδι συλλογικά. Μας αρέσει να δουλεύουμε έτσι".

Η θεματολογία των τραγουδιών τους πηγάζει από προσωπικά βιώματα, αλλά και από όσα συμβαίνουν γύρω μας. "Είναι η ματιά του καθένα μας, το πώς βλέπει τον έξω κόσμο. Αυτό που βλέπουμε καταγράφεται. Μας αρέσει να βλέπουμε τα πράγματα με χιούμορ, αλλά και λίγο μελαγχολικά, θλιμμένα, αφού αυτή η διαφορετική οπτική σε βοηθάει να καταλαβαίνεις καλύτερα τα πράγματα, να βγάζεις συμπεράσματα".(Μάρκος) Τα "Ανδρείκελα" σε στίχους Καρυωτάκη είναι ένα από τα τραγούδια τους που θεωρούν ότι δίνει το στίγμα της εποχής μας. "Είναι ένα τραγούδι μελαγχολικό, που παραμένει ιδιαίτερα επίκαιρο, καθώς μιλά για την απομόνωση, την αποξένωση του ανθρώπου.Ο καθένας ζει στη μοναξιά του, υπάρχει καταπλάκωση συναισθημάτων" (Παναγιώτης). Για τους ίδιους, πάντως, η γελοιότητα αποτελεί ένα ακόμη συστατικό στοιχείο των ημερών μας. Πώς εκφράζεται; "Κυρίως μέσα από την άσκηση της πολιτικής και την τηλεόραση με τα στημένα τοκ σόου".

"Στην εποχή μας, λέει ο Παναγιώτης, βλέπουμε να υπάρχουν πολλά αντίγραφα, άνθρωποι "καρμπόν". Δεν ξέρω ακριβώς πού οφείλεται αυτό, όμως υπάρχουν άνθρωποι καρμπόν των τηλεοπτικών καναλιών, του τάδε παρουσιαστή και της παρουσιάστριας, αυτού ή εκείνου μοντέλου. Συχνά κάνουμε πράγματα, που απορρέουν τις καταστάσεις κοινωνικές, οικονομικές κ. ά. στις οποίες ζούμε. Ομως το θέμα είναι να μπορέσεις να αποκτήσεις κριτικό πνεύμα, να βρίσκεις διεξόδους"."Υπάρχουν, λέει ο Μάρκος, άνθρωποι που καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτό το σκηνικό. το οποίο μοιάζει να έχει σκεπάσει την Αθήνα. Δεν είναι λίγες οι φορές που το επιχειρούν και μέσα από ακραίες καταστάσεις". Η βαρβαρότητα της εποχής μας για τους ίδιους εκφράζεται πριν απ' όλα με το "να βγεις από την πόρτα σου ένα πρωί και να μη σου πει ο γείτονάς σου καλημέρα". Ακόμη με την "έλλειψη αξιοπρέπειας απέναντι στον εαυτό σου και τους άλλους".

Αναφερόμενοι στην ελληνική μουσική, θα πουν ότι "υπάρχουν πολλά αξιόλογα πράγματα, αλλά πολύ περισσότερα μη αξιόλογα έως αισχρά. Τα αξιόλογα, όντας πιο σεμνά, δε βγαίνουν εύκολα προς τα έξω. Βεβαίως, δεν τους δίνεται συνήθως η δυνατότητα να ακουστούν. Τα γνωστά κανάλια, τα ΜΜΕ συνήθως δύσκολα προωθούν κάτι αξιόλογο. Πρέπει να το κυνηγήσεις πάρα πολύ. Κάτω από την πρόφαση ότι αυτό ή εκείνο ζητάει ο κόσμος, περνούν αυτό που θέλουν, συνήθως κάτι που δε δημιουργεί ερωτηματικά. Πράγματα ανώδυνα, καθησυχαστικά, που μας αφήνουν στην αφασία μας".

Το μουσικό κατεστημένο για τους ίδιους εκπροσωπείται από τη νύχτα. "Δυστυχώς, λέει ο Παναγιώτης, πολλοί αξιόλογοι μουσικοί αναγκάζονται για λόγους επιβίωσης να παίζουν τη νύχτα". Αυτό το κατεστημένο ενισχύεται και από την τηλεόραση, καθώς "σε αυτήν δε βλέπεις παρά τους ίδιους και τους ίδιους καλλιτέχνες να περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι. Γίνεται ένας φαύλος κύκλος, που περιστρέφεται συνεχώς γύρω από τα ίδια πρόσωπα".

Τα "Υπόγεια Ρεύματα","εκ φύσεως μακριά από αυτό το σκηνικό", έχουν διαλέξει το δρόμο της ουσιαστικής επικοινωνίας. Τον ειλικρινή διάλογο με το ολοένα και μεγαλύτερο νεανικό κοινό τους. "Φαίνεται ότι κάποιους αγγίζουν τα τραγούδια και η μουσική μας", δηλώνουν απλά, επισημαίνοντας ότι "οι συναυλίες για μας, όπως και οι δίσκοι, είναι πράγματα που μας αρέσουν πολύ. Αγαπάμε πολύ τη ζωντανή επαφή με το κοινό, παρόλο που ακόμα αισθανόμαστε μια σχετική ανασφάλεια".

Οσον αφορά στους μουσικούς χώρους, θα πουν ότι "υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην Αθήνα, είναι ακατάλληλοι για συναυλίες. Και σε αυτούς τους χώρους υπάρχει κατεστημένο, που σαμποτάρει κάθε καινούρια προσπάθεια. Ολα αυτά, βεβαίως, γίνονται σε βάρος των ανθρώπων που ασχολούνται με τη μουσική".

Επειδή, όμως αγαπούν να βλέπουν τη ζωή με χαμόγελο "πρέπει να είσαι αισιόδοξος για να μπορείς να προχωρήσεις", τα "Υπόγεια Ρεύματα" με την ίδια διάθεση αντιμετωπίζουν και τις δυσκολίες που έχουν στη διάρκεια της προετοιμασίας των τραγουδιών τους. "Νοικιάζουμε, λένε, ένα σπίτι στο Μοναστηράκι, κάπου στην πλατεία Ψυρρή. Είναι ο χώρος, που κάνουμε τις πρόβες μας. Ενα σπιτάκι, που βρίσκεται πάνω από ένα μικρό εργοστάσιο, ένα παπουτσάδικο με πρέσες και άλλα συναφή. Δεν είναι λίγες οι φορές που, λόγω της μεγάλης κατανάλωσης από το παπουτσάδικο, κόβεται το ρεύμα. Ο ιδιοκτήτης από την άλλη συνεχώς μας απειλεί με έξωση... ".

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ

Υπάρχουν πολλά αξιόλογα πράγματα, αλλά πολύ περισσότερα μη αξιόλογα έως αισχρά. Τα αξιόλογα, όντας πιο σεμνά, δε βγαίνουν εύκολα προς τα έξω. Βεβαίως, δεν τους δίνεται συνήθως η δυνατότητα να ακουστούν. Τα γνωστά κανάλια, τα ΜΜΕ συνήθως δύσκολα προωθούν κάτι αξιόλογο. Πρέπει να το κυνηγήσεις πάρα πολύ