Η μέχρι τώρα μέριμνα της πολιτείας για τον κινηματογράφο εξαντλείται σε διακηρύξεις και ευχολόγια. Με διακηρύξεις, όμως, και ευχολόγια δεν προάγεται η ελληνική κινηματογραφία, που χρόνια τώρα "νοσεί". Η Εβδομη Τέχνη, ενός αιώνα ιστορία, στην Ελλάδα του σήμερα, νοσταλγεί παλιές καλές εποχές, στέκει αμήχανη μπροστά στα "θέλω", αλλά "δεν μπορώ" και συγχρόνως αγωνιά, παλεύει και σαν τέχνη, βέβαια, ελπίζει. Τώρα που οι Αμερικανοί κατάφεραν να επιβάλουν τα "έργα" τους σε όλο τον κόσμο, τώρα που τα κανάλια προβάλλουν ασταμάτητα σειρές και ταινίες για τα χειρότερα γούστα, τώρα που η βία και το έγκλημα διαβρώνουν την κοινωνία μας, τώρα που κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε τη γλώσσα μας, τώρα, παρά ποτέ, η Εβδομη Τέχνη ζητάει τη "σειρά" της για να μιλήσει. Ας της το επιτρέψουμε. Εχουμε ανάγκη από το "λόγο" της. Ας "ακούσουμε" τα μικρά της βήματα κι ας της ανοίξουν την "πόρτα", όσοι έχουν τη δύναμη, για να ανθίσει. Κανείς ποτέ δεν έχασε όταν "άκουσε" την τέχνη.Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στις "πλάτες" της πολιτείας, που είναι η κύρια υπεύθυνη για την εφαρμογή και τον εκσυγχρονισμό του θεσμικού πλαισίου και τη χάραξη εθνικής πολιτικής για τον κινηματογράφο.

Τα σωματεία που ασχολούνται με τον κινηματογράφο (Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Ενωση Σεναριογράφων, Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικού Εργου, Σύνδεσμος Παραγωγών Κινηματογράφου - Τηλεόρασης - Βίντεο, Ενωση Τεχνικών Κινηματογράφου - Τηλεόρασης, Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Πανελλήνια Ομοσπονδία Αιθουσαρχών, Πανελλήνια Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και "Μικρό" (σωματείο για την υποστήριξη ταινίας μικρού μήκους), που απαρτίζουν τη Διασωματειακή Επιτροπή Κινηματογράφου,αναζητώντας ζωογόνα διέξοδο για τον κινηματογράφο, πραγματοποίησαν συνδιάσκεψη, με θέμα "Εφαρμογή και εκσυγχρονισμός του θεσμικού και νομοθετικού πλαισίου του κινηματογράφου".Από τις εργασίες της συνδιάσκεψης, (1 - 3/3), τα συμπεράσματα συνοψίζονται στα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κινηματογράφος. Αλλά και τα μηνύματά της είναι αισιόδοξα, αφού υπήρξε ένας γόνιμος διάλογος μεταξύ των φορέων, οι προτάσεις των οποίων θα υποβληθούν σ' ένα μήνα στο ΥΠΠΟ, μήπως, επιτέλους, η πολιτεία πράξει τα δέοντα.

Τα θέματα που συζητήθηκαν είναι: Εθνική Πολιτική για τον Ελληνικό Κινηματογράφο, παραγωγή, διανομή, παιδεία - κατάρτιση.Το θετικότερο όμως στοιχείο της συνδιάσκεψης - όπως επισημαίνει ο γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Ελλήνων Παραγωγών, Δημήτρης Γεωργιάδης - είναι ότι "όλοι οι φορείς του κινηματογράφου συναντηθήκαμε σε ένα κοινό τραπέζι. Μέσα σ' ένα ιδιαίτερα εποικοδομητικό κλίμα συζητήσαμε τα προβλήματα της νομοθεσίας, που διέπει τον κινηματογράφο και τον οπτικοακουστικό χώρο, με στόχο την πραγματική αναζήτηση των αιτίων, που έχουν δημιουργήσει τα πολύ μεγάλα προβλήματα στον οπτικοακουστικό χώρο και ειδικότερα στην παραγωγή ελληνικών ταινιών.Ολες οι προτάσεις και θέσεις των φορέων θα κατατεθούν, επεξεργασμένες, στην πολιτεία και ειδικότερα στο ΥΠΠΟ και σε άλλα υπουργεία που εμπλέκονται στο χώρο του οπτικοακουστικού, ελπίζοντας ότι η πολιτεία θα τα λάβει σοβαρά υπόψη, ώστε να προχωρήσει σε λύσεις, που θα αναδιοργανώσουν τον κινηματογράφο και θα επιτρέψουν την εξέλιξή του, η οποία θα έχει στόχο την ανάπτυξη όλων των κλάδων και κυρίως την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμισή του. Η πολιτεία οφείλει να δει απ' όλες τις πλευρές του το θέμα του κινηματογράφου, οικονομικές και πολιτιστικές. Και αν δεν μπορούμε να φτάσουμε την Αμερική - όπου ο κινηματογράφος είναι η δεύτερη μεγάλη βιομηχανία, μετά τη βιομηχανία πετρελαίου - τουλάχιστον μπορούμε και πρέπει να έχουμε έναν ουσιαστικό ρόλο στην πολιτιστική αναβάθμιση της χώρας και μέσω του κινηματογράφου".

- Ο υπουργός Πολιτισμού, Σταύρος Μπένος, που "χαιρέτισε" - όπως πάντα συνηθίζουν να κάνουν οι κυβερνητικοί παράγοντες σε τέτοιου είδους συναντήσεις - τη συνδιάσκεψη, υποσχέθηκε να διπλασιάσει το ποσό επιχορήγησης του κινηματογράφου, στα 4 δισ. το χρόνο. Ομως, δεν καλύπτεται το χρέος της πολιτείας απέναντι στον κινηματογράφο μόνο με μια αύξηση της πενιχρότατης ενίσχυσής του.

"Ασφαλώς, δεν αρκεί να δίνονται κάποια χρήματα. Δε θέλουμε να είμαστε μια επιδοτούμενη βιομηχανία. Πρέπει και θέλουμε να είμαστε ένας ζωντανός χώρος, που θα είναι σε θέση να παράγει και να δίνει μηνύματα.Αλλά, από την άλλη πλευρά, η πολιτεία οφείλει να ενισχύει κάποιες μορφές έκφρασης. Αυτές οι μορφές έκφρασης μπορεί να καλλιεργήσουν ένα σημαντικό φυτώριο ανθρώπων, που στο μέλλον μπορεί να συμβάλουν στην πολιτιστική αναβάθμιση της χώρας μας", επισημαίνει ο Δ. Γεωργιάδης.

- Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα;

"Τα προβλήματα είναι σύνθετα. Θα επεξεργαστούμε ολόκληρο το πλαίσιο. Δεν μπορεί να γίνει μια επιλεκτική καταγραφή των προβλημάτων. Πρέπει να σκύψουμε πάνω από τον κινηματογράφο σφαιρικά και με έναν ενιαίο προβληματισμό. Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί το οπτικοακουστικό ζήτημα γενικά και όχι επιλεκτικά".

- Η Ακαδημία Κινηματογράφου είναι πλέον επιτακτική ανάγκη.

"Η Ακαδημία Κινηματογράφου είναι μέσα στις προτάσεις, γιατί χωρίς ουσιαστική παιδεία στο συγκεκριμένο χώρο, δεν μπορείς να προσφέρεις πλέον. Δεν αρκεί η εμπειρική μάθηση, ακόμη και αν πρόκειται για προικισμένα άτομα.Ο χώρος σήμερα έχει ανάγκη από άτομα εκπαιδευμένα, που να μπορούν να παράγουν προϊόντα και ανταγωνίσιμα και ποιοτικά, ώστε να φέρνουν και θεατές. Εχει γίνει στο παρελθόν, άρα μπορεί να συμβεί και στο μέλλον".

Μια μικρή ματιά στο χτες και το σήμερα αποδεικνύει ότι "κάθε φέτος και χειρότερα". Την περίοδο 1964 - 1965, γυρίστηκαν 93 ταινίες και οι πέντε πρώτες έφεραν 2.669.879 εισιτήρια, ενώ την περίοδο 1994 - 1995 είχαμε παραγωγή 15 μόνο ταινιών και οι πέντε πρώτες έφεραν μόλις 45.100 εισιτήρια.

Ολα δείχνουν ότι το θανάσιμο τέλος του ελληνικού κινηματογράφου φτάνει, αν δε γίνει μια νέα αρχή, που χρόνια, τώρα, την περιμένει.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ