ΓΙΑΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΟ "ΔΑΣΟΣ"; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΓΙΑΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΟ "ΔΑΣΟΣ";

Για όλα μιλάνε, εκτός από ένα. Την υποτέλεια. Βέβαια, στο σπίτι του κρεμασμένου "δε" μιλάνε για σχοινί. Η τελική έκβαση της τελευταίας ελληνοτουρκικής κρίσης αποτελεί, τις μέρες αυτές, αντικείμενο πολλών αναλύσεων, αλλά και έντονου δικομματικού καυγά. Ψάχνουν, δήθεν, να βρουν τι φταίει. Και τα μάτια όλων τους συγκεντρώνονται - με τον ένα ή άλλο τρόπο - στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, αναζητούν "υπεύθυνους" για να τους φορτώσουν τις δικές τους πολιτικές ευθύνες. Ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα. Η μεν κυβέρνηση φαίνεται πως βρίσκει διέξοδο, φορτώνοντας τις ευθύνες στις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας. Η δε ΝΔ νομίζει πως βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να πάρει τη ρεβάνς, τόσο γενικά, όσο και ειδικά σ' αυτό το νευραλγικό και ευαίσθητο χώρο. Εκμεταλλευόμενη τη φυσιολογική - από τη γνωστή αρνητική κατάληξη της έντασης - πίκρα, που κυριαρχεί στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, έρχεται να καλλιεργήσει την πατριδοκαπηλία και την πολεμοκαπηλία, με τα γνωστά συνθήματα περί "ταπείνωσης" και "ήττας", ενώ την ίδια στιγμή, στο ίδιο ουσιαστικά μήκος κύματος με την κυβέρνηση, ζητάει την παραίτηση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ομως, πριν απ' όλα, πρέπει να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Για ποια εξωτερική πολιτική μπορούμε να μιλάμε και για ποια αποτελεσματικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, όταν όλοι οι πολιτικοί και στρατιωτικοί χειρισμοί τελούν υπό αίρεση; Μήπως το καθεστώς εξάρτησης που επικρατεί δε δίνει τη δυνατότητα στον αμερικανοΝΑΤΟικό παράγοντα, ανά πάσα στιγμή, να ακυρώνει οποιαδήποτε κίνηση και να τη μετατρέπει σε μπούμεραγκ; Η τελευταία κρίση των βραχονησίδων Ιμια επιβεβαιώνει πανηγυρικά αυτή την πραγματικότητα. Εχοντας ως δεδομένη την υποτέλεια και τους μηχανισμούς της, οι χειρισμοί της κυβέρνησης ήταν τουλάχιστον αδιέξοδοι, αν όχι τυχοδιωκτικοί και επικίνδυνοι. Το αποτέλεσμα της προσωρινής έξαρσης της κρίσης είναι γνωστό. Αντί να αποκρούσουμε την προκλητική αμφισβήτηση μιας ελληνικής βραχονησίδας, ανοίξαμε το δρόμο για τη συνολική αμφισβήτηση του καθεστώτος στο Αιγαίο και, μάλιστα, αναγορεύσαμε τις ΗΠΑ σε επιδιαιτητές. Και σ' αυτό καμία ευθύνη δεν έχουν οι Ενοπλες Δυνάμεις. Εξάλλου, δεν είναι αυτός ο ρόλος τους.

Οι ευθύνες είναι εξ ολοκλήρου πολιτικές και οποιαδήποτε συζήτηση περί του αντιθέτου είναι αποπροσανατολιστική, αν όχι πονηρή και σκόπιμη. Οποιοι και αν ήταν, στη δεδομένη κρίση, οι χειρισμοί των Ενόπλων Δυνάμεων δεν μπορούσαν ν' αλλάξουν το τελικό αποτέλεσμα. Η κυβερνητική απόφαση, για την αντιμετώπιση του προβλήματος, με το πλαίσιο της πολιτικής υποτέλειας ως βασικού άξονα, και με τακτική αυτή του στρατιωτικού "τσαμπουκά", ήταν τα μεγάλα και τραγικά λάθη. Και γι' αυτά φέρνουν τις ευθύνες οι υπουργοί Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών και η κυβέρνηση συνολικά. Η τόση συζήτηση, σχετικά με τις ευθύνες των Ενόπλων Δυνάμεων, στο θέμα της απόβασης Τούρκων κομάντος στη μια βραχονησίδα, είναι απλώς το "δέντρο που κρύβει το δάσος". Το "δάσος" που καλλιέργησε και καλλιεργεί η εξάρτηση και η υποταγή σε ξένα κέντρα. Το "δάσος" του αδιέξοδου των τακτικών της στρατιωτικής επίδειξης και ισχύος. Γιατί, θέλουμε να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση γνώριζε πολύ καλύτερα από τον καθένα, πως την κρίσιμη ώρα δε θα ξεκινούσε ένα θερμό επεισόδιο, και, πολύ περισσότερο, μια γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση για τη βραχονησίδα. Για ένα ζήτημα, που μπορούσε και έπρεπε να δοθεί ικανοποιητική λύση με πολιτικο-διπλωματικά μέσα και κινήσεις.

Η κυβέρνηση, όμως, θέλησε να δείξει πως επιλέγει την τακτική της σύγκρουσης. Εβγαλε το στόλο και κινητοποίησε το σύνολο των Ενόπλων Δυνάμεων, για να δείξει πόσο "αποφασιστική" είναι. Το "κούφιο" και αδιέξοδο της πολιτικής απόφασης, για "δυναμική" αντιμετώπιση της τουρκικής διεκδίκησης επί ελληνικού εδάφους, οδήγησε όχι μόνο στο ξέφτισμά της, αλλά και στη γενικότερη επιδείνωση της θέσης της χώρες και δημιούργησε ένα κλίμα ηττοπάθειας στον ελληνικό λαό και στις Ενοπλες Δυνάμεις. Αυτό είναι, ίσως, ένα από τα μεγαλύτερα τιμήματα, που πλήρωσε η χώρα τις μέρες αυτές.

Ενα τίμημα, που έχει, βέβαια, την αρνητική επίδρασή του και στο πολυσυζητημένο τις μέρες αυτές αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων. Και όμως, όλοι όσοι ευθύνονται για το κλίμα αυτό, όλοι όσοι το ενισχύουν παραπέρα με κραυγές περί "εθνικής ταπείνωσης", δε φαίνεται να λογαριάζουν και πολύ τον παράγοντα του αξιόμαχου. Αλλωστε, είναι ακριβώς οι ίδιοι, πουθυσιάζουν το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων στο βωμό των ΝΑΤΟικών απαιτήσεων και κατευθύνσεων. Και μιλάμε για τη συμμετοχή στο εκστρατευτικό σώμα στη Βοσνία και την επιβολή της "αμερικανικής ειρήνης" στην περιοχή, που καμιά σχέση δεν έχει με τα πατριωτικά καθήκοντα των Ελλήνων στρατιωτών, μέχρι τον καθορισμό των εξοπλιστικών και υλικών αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων με βάση τα ΝΑΤΟικά και όχι τα εθνικά κριτήρια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οπως είναι πραγματικότητα και το γεγονός, πως τα στρατευμένα παιδιά της χώρας και οι αξιωματικοί είναι έτοιμοι να προστατεύσουν την εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της χώρας.

Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

Η τόση συζήτηση, σχετικά με τις ευθύνες των Ενόπλων Δυνάμεων, στο θέμα της απόβασης Τούρκων κομάντος στη μια βραχονησίδα είναι απλώς το "δέντρο που κρύβει το δάσος". Το "δάσος" που καλλιέργησε και καλλιεργεί η εξάρτηση και η υποταγή σε ξένα κέντρα. Το "δάσος" του αδιέξοδου των τακτικών της στρατιωτικής επίδειξης και ισχύος.