Κάποια πράγματα στη ζωή των ανθρώπων, όπως οι χαρές και τα δράματα, είναι εντελώς προσωπικά. Αφορούν αυτούς που τα ζουν και κανέναν άλλο. Εκτός αν οι ίδιοι νιώσουν την ανάγκη της δημοσιότητας, αν απλώσουν στους άλλους το χέρι ζητώντας βοήθεια και περιμένουν ανταπόκριση. Από μόνη της μια ιδιωτική υπόθεση παύει να θεωρείται ιδιωτική όταν έχει επίπτωση στον κοινωνικό περίγυρο. Και σ' αυτή την περίπτωση η δημοσιότητα, όχι μόνο είναι θεμιτή, μα και αποτελεί ύψιστο χρέος των υπηρετών της.

Το δράμα που παιζόταν δέκα ή περισσότερες μέρες στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας στο Παγκράτι, με το νεκρό μοναχογιό της οικογένειας άταφο, στο κρεβάτι του και τους γονείς και την αδελφή του να μην μπορούν να τον αποχωριστούν και να προφασίζονται ότι ο θάνατος βρισκόταν αλλού, ότι δεν είχε ακόμη αγγίξει αυτόν που υπεραγαπούσαν, ήταν άραγε μια τέτοια περίπτωση; Ηταν το θέμα που έπρεπε να "παιχτεί" πρώτο σε πολλά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και σε ραδιοφωνικούς σταθμούς; Σαφώς όχι. Γιατί επρόκειτο για μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση, μια οικογενειακή τραγωδία. Η εκτίναξή της πάνω από όλα τα άλλα ζητήματα, που απασχολούν την κοινή γνώμη και τη χώρα, όχι μονάχα την κατέστησε "ένα από τα ίδια" αναλώσιμο είδος, αλλά αφαίρεσε με έναν απίστευτα βίαιο τρόπο την πρωτογενή αγνότητά της, την άκακη πρόθεσή της να μείνει κρυφή.

Αλλά, μην ισχυριστείτε κιόλας ότι αποτελεί συγνώμη προς την τραγική οικογένεια ο πρόλογος που χρησιμοποίησαν, αναφέροντας ότι είναι οικογένεια ευκατάστατη και μορφωμένη. Σαν άτοπη και άκαιρη κολακεία ακούστηκε, καθώς οι άνθρωποι που ζουν παρέα με το θάνατο και ωστόσο αρνούνται να τον δεχτούν, έχουν κάνει την υπέρβασή τους. Ας τους αφήσουν, λοιπόν, όλοι ήσυχους. Χωρίς τραβολογήματα στα αστυνομικά τμήματα, χωρίς εισαγγελικές παρεμβάσεις και, κυρίως, χωρίς το αδυσώπητο μάτι του όρνιου της δημοσιότητας να τους κατοπτεύει.