Τριάντα χρόνια μετά τη μαύρη μέρα της 21ης Απρίλη 1967, παραμένει επίκαιρο το δίδαγμα, ότι η μνήμη για τα τότε γεγονότα σημαίνει λαϊκή ενότητα και ένταση της πάλης κατά της "νέας τάξης πραγμάτων". Σημαίνει μέτωπο κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού.

Η 21η Απρίλη 1967 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Προκλήθηκε από συγκεκριμένες αιτίες εξωτερικού και εσωτερικού χαραχτήρα και στηρίχτηκε από την εγχώρια οικονομική ολιγαρχία και τον αμερικανονατοϊκό παράγοντα. Θύματά της υπήρξαν το λαϊκό κίνημα, αλλά και γενικότερα οι εργαζόμενοι, καθώς και ο κυπριακός λαός.

Τριάντα χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας, οι εργαζόμενοι δέχονται πρωτοφανή επίθεση κατά των δικαιωμάτων και του εισοδήματός τους. Η συρρίκνωση και αυτών των περιορισμένων ελευθεριών είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ιδιαίτερα στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις. Στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, προωθούνται ΝΑΤΟικές λύσεις - εκτροφή νέων δεινών για τους λαούς.

Το ΚΚΕ υπογραμμίζει, ότι ο αγώνας κατά του ρατσισμού και του εθνικισμού αποκτάει ουσιαστικό περιεχόμενο και πλήρη αξία, στο βαθμό που γίνεται συστατικό στοιχείο της δράσης κατά της κυβερνητικής πολιτικής και των στηριγμάτων της, στο βαθμό που θίγει τις βαθύτερες ρίζες των σημερινών προβλημάτων. Ενας τέτοιος αγώνας αποτελεί την καλύτερη τιμή στα θύματα της δικτατορίας του 1967 και κρατάει ζωντανά και επίκαιρα τα μηνύματα της πάλης χιλιάδων αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα και της κορύφωσής της, του ξεσηκωμού στο Πολυτεχνείο.