Η Μαρία ξύπνησε - όπως όλες τις εργάσιμες - στις 6.30, καταράστηκε στο "πυρ το εξώτερον" το σατανικό ξυπνητήρι και πήγε ως "ζόμπι" (γιατί πώς αλλιώς περπατά κανείς τέτοιες ώρες;) στο μπάνιο. Εβγαλε την τσίμπλα από το μάτι κι έβαλε τη "μάσκαρα", λίγο τα μαλλιά, λίγο "μέικ - απ" κι έτοιμη. Τρεις γουλιές καφέ, την τσάντα κι εξακοντίστηκε για τη δουλιά. Στο λεωφορείο, αφού τσακώθηκε με μια γριά που πάτησε κατά λάθος, εξασφάλισε μια σταθερή σχετικά θέση, ανάμεσα στις στιβαρές πλάτες δύο κυρίων, ενώ ταυτόχρονα σφήνωσε τρία δάχτυλά της στη χειρολαβή, που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι της και τη μοιραζόταν με άλλους τέσσερις. Εκλεισε τα μάτια, "απολαμβάνοντας" τον ήχο του κινητήρα, όταν ανέβαζε στροφές στο ξεκίνημα, που τον διαδέχονταν το σφύριγμα των υδραυλικών φρένων, ένα ταρακούνημα και πάλι από την αρχή...

Ηδουλιά ήταν κάπου στο κέντρο, μια εταιρία καλλυντικών που προμήθευε μεγάλα και μικρά καταστήματα με εμπόρευμα, αλλά και πωλήτριες. Η αγγελία - πριν δύο χρόνια που είχε προσληφθεί - ζητούσε "νέες δραστήριες με ευχέρεια στην επικοινωνία", υποσχόμενη "μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης". Τότε, η Μαρία ήταν στο δεύτερο έτος της Φιλοσοφικής, έχοντας μπει και σε καλή σειρά. Ασχολούνταν επίμονα με τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, αλλά επειδή οι αναζητήσεις τους για το "τι είναι ο άνθρωπος" δεν μπορούσαν να δώσουν σαφή απάντηση στο κυρίαρχο ερώτημα "πώς πληρώνουμε το νοίκι", αποφάσισε να τους εγκαταλείψει πρόσκαιρα για τον "Ντιορ", τον "Γκι Λαρός" και τον "Βερσάτσε", που ήταν πιο πειστικοί ως προς το δεύτερο θέμα. Τους θυμόταν, πάντως, τους φιλοσόφους με σχετική επιτυχία, στις εξετάσεις του εξαμήνου. Οι "δυνατότητες εξέλιξης", που της είχαν υποσχεθεί, αποδείχτηκαν σύντομα "τρίχες" και συμπυκνώθηκαν σ' ένα μισθό "παρτ - τάιμ" με 5 ψηφία (χωρίς σταθερό ωράριο ή ασφάλιση), που δεν έφτανε για τίποτε. Ξεκίνησε τα ιδιαίτερα σε διάφορα παιδάκια (εξίσου σατανικά με το ξυπνητήρι της), καταλήγοντας να δουλεύει μόλις 18 ώρες το 24ωρο. Ισως να είχε απελπιστεί εντελώς, αν δεν είχε τη... Μεγάλη Προσδοκία. Δεν μπορεί, κουτσά στραβά, θα το 'παιρνε το πτυχίο και κάποτε θα έφτανε τα 35, την ηλικία - ορόσημο, που μπορεί να διοριστεί κάποιος καθηγητής σε λύκειο με βάση την επετηρίδα... Ενα απότομο τράνταγμα τής υπενθύμισε πως "φτάσαμε στο τέρμα"!

Ξαναμπήκε πάλι στο λεωφορείο το βράδυ, γυρνώντας στο σπίτι. Νύσταζε και πάλι, αλλά αυτή τη φορά από την κούραση. Τουλάχιστον, τούτη την ώρα, δεν έχει την πρωινή πολυκοσμία. Οι περισσότεροι γυρίζουν από τη δουλιά το μεσημέρι. Μόλις έκλεισε πίσω της την πόρτα του σπιτιού, άνοιξε τα χάμπουργκερ, που αγόρασε στο δρόμο, ταυτόχρονα με την τηλεόραση. Παρά την ταλαιπωρία, δεν μπόρεσε να μην παρακολουθήσει το σκάνδαλο με τα καλλιστεία και το αν ήταν αξιοκρατικά τα κριτήρια για την ανάδειξη της "Μις Ελλάς". "Αυτές είναι δουλιές", σκεφτόταν. "Ενα συμβολαιάκι για να κάνεις το μοντέλο και τσεπώνεις 5 εκατομμυριάκια το μήνα. Αυτή είναι ζωή...". Οι ειδήσεις συνέχισαν τη ροή τους, δείχνοντας, μετά, τις φοιτητικές εκλογές, τις παρατάξεις και τα αποτελέσματα. Τότε θυμήθηκε, είχε κι αυτή δικαίωμα ψήφου. "Πολιτική", αναλογίστηκε. "Δε μας παρατάνε. Τι σχέση έχουν αυτά, με τα ζόρια που τραβάμε κάθε μέρα"...