Ισως είναι πλεονασμός, αλλά ας σημειωθεί πως αυτές οι "αγωνίες" για το "ανεξέλεγκτο" - και άρα "επιβλαβές" - των ταξικών συγκρούσεων, άλλοτε κεκαλυμμένα και άλλοτε απροκάλυπτα, εμπεριέχουν και διαφημίζουν το "φάρμακο" που θα επιφέρει αποκατάσταση της ησυχίας των ανησυχούντων: Και το "φάρμακο" δεν είναι άλλο από τις ίδιες τις "κοινωνικές συγκρούσεις", αλλά με τον όρο ότι αυτές θα είναι ..."ελεγχόμενες".

Προφανώς, για την αποκωδικοποίηση του "προβλήματος" που εντοπίζουν, όσοι το εντοπίζουν, θα πρέπει να προσδιοριστεί τι σημαίνει "ανεξέλεγκτη" και τι "ελεγχόμενη" σύγκρουση. Προσδιορισμός που δεν μπορεί να είναι αξιοπρεπής, παρά μόνο αν συνοδευτεί με το ερώτημα: "Ανεξέλεγκτη ή ελεγχόμενη από ποιον;".

***

Πότε, λοιπόν, εντοπίζουν τον κίνδυνο της "ανεξέλεγκτης" κοινωνικής οργής να τους απειλεί; Μα φυσικά, όταν αυτή η κοινωνική δυσαρέσκεια μετατρέπεται σε ποτάμι διεκδίκησης. Οταν οι εργάτες, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, η νεολαία οργανώνονται και δίνουν τους κοινωνικούς τους αγώνες συντονισμένα, μαζικά και αποφασιστικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις το λαϊκό κίνημα καθίσταται για τους αντιπάλους του "ανεξέλεγκτο", με την έννοια ότι οι τελευταίοι δεν έχουν σημαντικά περιθώρια για να το κηδεμονεύσουν. Τα λαϊκά στρώματα, οδηγημένα από την πείρα τους, αλλά και τις ανάγκες που τους θέτει καθημερινά η ζωή, αποκαλύπτουν το ρόλο όσων επιδιώκουν να παίξουν το παιχνίδι της κυβερνητικής "πέμπτης φάλαγγας" μέσα στο κίνημα. Αφαιρούν και τα ελάχιστα προσχήματα από όσους επιχειρούν να εισάγουν με τη μέθοδο του "Δούρειου Ιππου" την υποταγή του κινήματος στις επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου. Εκεί πια που οι κοινωνικοί αγώνες καθίστανται πλήρως "ανεξέλεγκτοι" για τους κυβερνώντες, είναι όταν έχουν σαφή και ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό. Τότε πια η ανησυχία των κυβερνώντων μετατρέπεται σε τρόμο, αφού καθίσταται αδύνατη η χειραγώγηση και η εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων που αντεπιτίθενται στην αντικοινωνική πολιτική των πολυεθνικών.

***

Ενα τέτοιο "διαλλακτικό" και "ελεγχόμενο" κίνημα, πολύ απλά δε θα ήταν λαϊκό κίνημα. Θα ήταν ένα κυβερνητικό παραμάγαζο, έτοιμο να στρογγυλοκάθεται στα "θεσμικά όργανα" συνενοχής και συναπόφασης (!) της αντιλαϊκής πολιτικής, τύπου ΟΚΕ, ΣΑΠ κλπ. Και, βέβαια, κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι εξουσιαστές θα ήταν εύκολο να εξασφαλίσουν "ελεγχόμενες" κοινωνικές "συγκρούσεις" (εδώ πλέον στη λέξη συγκρούσεις χρειάζονται εισαγωγικά). Τέτοιες "επιθυμητές" για τους κυβερνώντες "συγκρούσεις" θα μπορούσαν να παραβληθούν μόνο με την εικόνα ενός αθώου στη φυλακή, ο οποίος καθόλου δεν ασχολείται με το άδικο της καταδίκης του, και για το μόνο που επιτρέπει στον εαυτό του να διαμαρτύρεται προς τους δεσμοφύλακές του είναι η κακή ποιότητα της ελάχιστης τροφής που του "προσφέρουν"...

Αν, λοιπόν, για τους υπεύθυνους της περιθωριοποίησης τεράστιων κοινωνικών στρωμάτων, αν για τους εισαγωγείς του κοινωνικού απαρτχάιντ, που διευκολύνει την κερδοφορία των πολυεθνικών, οι "ανεξέλεγκτες" κοινωνικές συγκρούσεις είναι πρόβλημα, για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της είναι καθήκον. Γιατί είναι καθήκον τα λαϊκά στρώματα να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στο μέλλον που θα καθορίζει της ζωή τους και αυτή η σφραγίδα δεν μπορεί να έχει την έγκριση των πλουτοκρατών. Πρέπει να είναι, πράγματι, πλήρως ανεξέλεγκτο από το μεγάλο κεφάλαιο. Και αυτό, δηλαδή, το σπάσιμο των "συναινετικών" αλυσίδων, με τις οποίες οι κυβερνητικά συναγελαζόμενοι εργατοπατέρες θέλουν να δέσουν το λαϊκό κίνημα, είναι μια από τις βασικές εγγυήσεις ότι το τελευταίο είναι και θα είναι απόλυτα ελεγχόμενο από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αν για τους εισαγωγείς του κοινωνικού απαρτχάιντ, που διευκολύνει την κερδοφορία των πολυεθνικών, οι "ανεξέλεγκτες" κοινωνικές συγκρούσεις είναι πρόβλημα, για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της είναι καθήκον