"Το επάγγελμα του φωτορεπόρτερ και δύσκολο είναι και ριψοκίνδυνο. Πάντα θα με ακολουθούν οι εικόνες φρίκης του πολέμου που έζησα, κάποιες ριπές ενός αυτόματου όπλου στα πόδια μου, μια νάρκη που από τύχη και μόνο δεν πάτησα, τα βλήματα που τραγουδούσαν δίπλα μου σε απόσταση αναπνοής... Ισως γι' αυτό πολλοί με αποκαλούν και πολεμικό ανταποκριτή. Πιστεύω όμως ότι η ταυτότητά μου τα λέει όλα: "Φωτορεπόρτερ". Ενας φωτορεπόρτερ που βρέθηκε στο Πολυτεχνείο τη βραδιά της 17ης Νοεμβρίου 1973 ή στην Ακρόπολη κάποιο πρωί του 1965, κοντά στη Μελίνα Μερκούρη...".

Κάπως έτσι "συστήθηκε" χτες ο καθόλου άγνωστος Αριστοτέλης Σαρρηκώστας,ο φωτορεπόρτερ του "Ασοσιέιτεντ Πρες", που μετρά πλέον περισσότερα από 35 χρόνια στο επάγγελμα. Αφορμή γι' αυτή τη "γνωριμία" ήταν η έκθεση φωτογραφίας, που εγκαινιάζεται σήμερα στην Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, με θέμα "35 χρόνια δημοσιογραφικής φωτογραφίας του Α. Σαρρηκώστα". Στην έκθεση - θα διαρκέσει έως τις 12 Απρίλη - παρουσιάζονται 300 φωτογραφίες του Α. Σαρρηκώστα, που καλύπτουν την πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική ιστορία της Ελλάδας από το 1964 μέχρι και το 1996, καθώς και σημαντικά διεθνή ιστορικά γεγονότα, όπως ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος, ο πόλεμος του Λιβάνου και του Ιράκ, παγκόσμια αθλητικά γεγονότα, το δράμα των Αφρικανών προσφύγων κ.ά.

"Ηθελα, πλησιάζοντας προς το τέλος της φωτογραφικής καριέρας μου, να κάνω αυτή την έκθεση. Μετά από πολλές προσπάθειες κατόρθωσα να κάνω το όνειρο πραγματικότητα. Μ' αυτή την έκθεση πιστεύω πως πολλοί νέοι θα δουν αν όντως μπορούν ν' ανταποκριθούν στις δυσκολίες αυτού του επαγγέλματος. Ενα επάγγελμα γεμάτο κινδύνους και περιπέτεια", τόνισε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου ο Α. Σαρρηκώστας.

Ως πιο σημαντική του εμπειρία θεωρεί τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο στην Αίγυπτο το 1967. Αφ' ενός γιατί "χωρίς υπερβολές ήταν πολύ άσχημα τα πράγματα εκεί" και αφ' ετέρου γιατί είχε την ευτυχία να βρεθεί κοντά σε πολύ άξιους συναδέλφους απ' το εξωτερικό, που τον βοήθησαν να γίνει καλύτερος στη δουλιά του. Εξίσου σημαντικές εμπειρίες θεωρεί τον πόλεμο Ιράκ - Ιράν, αλλά και την περίοδο 1967 - 1974 στην Ελλάδα. "Οι ημέρες απ' τα Ιουλιανά έως και το Πολυτεχνείο ήταν τρομερές μέρες. Οι αγώνες του λαού ήταν τότε το κάτι άλλο. Κατέβαιναν οι οικοδόμοι και οι φοιτητές στην Ομόνοια και τρίζαν τα πεζοδρόμια", λέει χαρακτηριστικά.

Πάντως η σοβαρότερη δυσκολία αυτού του επαγγέλματος για τον Α. Σαρρηκώστα, δεν ήταν ούτε τα οπλοπολυβόλα των πολέμων, ούτε τα τανκς της χούντας. Ηταν η ανάγκη του επαγγέλματος να βρίσκεται πάντα με μια βαλίτσα στο ένα χέρι και με τις φωτογραφικές του μηχανές στο άλλο. "Υπήρξαν χρόνια που έμενα μόνο 2-3 μήνες το χρόνο σπίτι μου, τους υπόλοιπους ταξίδευα. Μακριά απ' τη γυναίκα μου, μακριά απ' τα παιδιά μου. Είναι ίσως το πιο σοβαρό τίμημα που καλείται ένας φωτορεπόρτερ να πληρώσει...", υπογράμμισε ο Α. Σαρρηκώστας.