Εμείς ακόμα δεν έχουμε γίνει σαν τους άλλους. Για μας ακόμα ο κόμπος δεν έφτασε στο χτένι. Για μας ακόμα δεν ήρθε η ώρα που η σταγόνα θα ξεχειλίσει το ποτήρι όπως με τους φίλους ξεσηκωμένους και μπαϊλντισμένους Αλβανούς.

Η στάση τους, η αντίδρασή τους με πήγε πολλά χρόνια πίσω και μου θύμισε ένα κόκκινο πανό που κρατούσαν τέσσερις κοπέλες στο Σύνταγμα, τη θλιβερή και αποτρόπαιη εκείνη Κυριακή της 4ης Δεκέμβρη του '44, που έγραφε: "Οταν η τυραννία απειλεί το λαό, αυτός πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα όπλα και τις αλυσίδες του". Τα ζήσαμε, έχουμε την πείρα, τα γνωρίζουμε. Και ο φίλος και δεινοπαθής αλβανικός λαός διάλεξε το πρώτο, δηλαδή τα όπλα. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά όλοι οι λαοί του κόσμου που έχουν μια σχετική αξιοπρέπεια - όταν πια το μαχαίρι αγγίζει στο λαιμό τους, όταν πια το μίσος και το αίμα, η οργή και η οδύνη, ο θρήνος και η απόγνωση φτάσουν στο κατακόρυφο - θα κάνουν το ίδιο. Αρκεί να βρουν τους σωστούς πολιτικούς προσανατολισμούς που θα τους οδηγήσουν στο διέξοδο και να μην παραμείνουν ένα κίνημα ανεξέλεγκτο.

Κι εδώ σε μας, στη χώρα μας τώρα, το λαϊκό μαζικό κίνημα φουντώνει και βρίσκεται σε ανοδική πορεία και ραγδαία εξέλιξη. Αναπτύσσεται ένα αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο και παίρνει σάρκα και οστά μέσα από το συντονισμό των αγώνων των ναυτεργατών, τον ξεσηκωμό της αγροτιάς, τις επίμονες ενωτικές και διαρκείας απεργίες των εκπαιδευτικών, τη συμπαράστασημαθητών, φοιτητών, γονιών και άλλων φορέων εργαζομένων, την αντίσταση των εμποροϋπαλλήλων και μικροεμπόρων στο καταδυναστικό ωράριο των καταστημάτων, στις πορείες και τους αγώνες των συνταξιούχων, των εργατών, των οικοδόμων ενάντια στους υποταχτικούς των Βρυξελλών, του Μάαστριχτ και της "Λευκής Βίβλου".

Και πρέπει να γνωρίζουν όλοι αυτοί που μας κυβερνούν, όλοι αυτοί που κοκορεύονται, υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και μας καθυβρίζουν ως σαν να έχουνε να κάνουνε μ' ένα θέατρο σκιών, και τους απαντάμε: Πως, ναι, μπορεί μέσα μας να 'χουμε τον Καραγκιόζη, να 'χουμε τον Χατζηαβάτη, τον μπαρμπα - Γιώργο, τον ψευτόμαγκα τον Σταύρακα και τον σιορ Διονύση, αλλά προπαντός μέσα μας έχουμε και τον "Μέγα Αλέξανδρο και το φαρμακερό φίδι" και το θάρρος και τη λεβεντιά. Αυτά για να καταλαβαινόμαστε.