Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στον Τζον Πρόκτορ της ταινίας "Οι μάγισσες του Σάλεμ" και τον Λάρι Φλιντ του Μίλος Φόρμαν;Αλλοι καιροί και διαφορετικές οπτικές, όμως υπήρξαν αμφότεροι θύματα ενός κυνηγιού μαγισσών. "Μάγος" στον τομέα του (των αυλικών ραδιουργιών) θα μπορούσε να θεωρηθεί και ο σαιξπηρικός "Ριχάρδος ο 3ος",αλλά μαγικές ικανότητες πρέπει να έχει και ο Ισμαήλ της αμερικάνικης κωμωδίας "Τρελός από χέρι",αφού, παρά το αγαθόν του χαρακτήρος του, επιβιώνει σε έναν κόσμο γεμάτο από επικίνδυνες αντιξοότητες. Ενα είδος μαγείας ασκεί στο θεατή και η σκοτεινή αγωνία ενός θρίλερ σαν την ταινία "Παράνομα δεμένες" των Λάρι και Αντι Βακόφσκι,ενώ η έννοια της μαγείας συνδέεται με τον πολιτισμό της Αφρικής, όπου μας μεταφέρει ο Στέφεν Χόπκινς με τη "Σκιά μέσα στο σκοτάδι".Αν, όμως, επιδιώκετε να ξεφύγετε προς κάτι πιο θετικό,μπορείτε να προτιμήσετε ένα σύγχρονο παραμύθι έρωτα προς τη φύση: "Τα φτερουγίσματα" του Κάρολ Μπάλαρντ...

Θετική, βεβαίως, άσχετα αν κάποτε οδηγεί στην αγχόνη, είναι και η στάση, που προτείνει ο Αρθουρ Μίλερ στο ομώνυμο θεατρικό έργο του, το οποίο μεταφέρει στον κινηματογράφο ο Νίκολας Χάιτνερ,με σεβασμό μεν προς το κείμενο, αλλά χωρίς κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, αφού περιορίζεται στον αναγκαίο (για την αφηγηματική γραφή) και δυνατό (βάσει των προδιαγραφών του κειμένου) εμπλουτισμό της δράσης σε χώρους και ανθρώπινη παρουσία. Αυτή η εμμονή στη γραμμή του πρωτότυπου μπορεί να μην προσφέρεται για την επίδειξη κάποιας ξεχωριστής ικανότητας του σκηνοθέτη, όμως δεν παύει να βρίσκεται σε αρμονία με τα μέτρα και τις προθέσεις της θεατρικής μήτρας. Και σε συνδυασμό με τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών, λειτουργεί δημιουργικά, φυσικά χάρη και στην ιδιαίτερη αξία του έργου, με τη διαχρονική αναφορά στην εκάστοτε πολιτική ή κοινωνική επικαιρότητα.

Η δράση μάς μεταφέρει στο έτος 1692, στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης, όπου ένας αγρότης, ο Τζον Πρόκτορ (Ντάνιελ Ντέι Λιούις) και η γυναίκα του (Τζόαν Αλεν),μαζί με δεκάδες συμπολίτες τους, βρίσκονται κατηγορούμενοι σε μια υπόθεση μαγείας, αντιμετωπίζοντας τη θανατική ποινή. Την αιτία της μαζικής υστερίας, που έχει καταλάβει την πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής, αποτελούν πρώτα απ' όλα η άγνοια και οι προκαταλήψεις, λόγω των οποίων αποδίδουν κάθε συμφορά σε μεταφυσικές δυνάμεις και δαιμονικές συνωμοσίες. Από κοντά κάποια συμφέροντα οικονομικά ή και η ερωτική αντιζηλία, όπως εκφράζεται στο πρόσωπο της Αμπιγκέιλ (Γουινόνα Ράιντερ),τροφοδοτούν το πογκρόμ, ενώ πάνω απ' όλα βρίσκεται η εξουσία, εκκλησιαστική ή δικαστική, που επιβάλλοντας το "δίκαιο" στο όνομα του Θεού, αιτιολογεί την ύπαρξή της, εμπεδώνεται και αναπαράγεται. Μόνη σωτηρία για τους κατηγορούμενους, να αποδείξουν την επιστροφή τους στον ίσιο δρόμο με την κατάδοση των άλλων "οργάνων του σατανά", σε μια διαδικασία δίχως τέλος και λογική, αφού μόνη παραδεκτή αλήθεια είναι η αλήθεια της εξουσίας και κάθε απόκλιση θεωρείται, έτσι κι αλλιώς, συνδιαλλαγή με το διάβολο.

Ο Αρθουρ Μίλερ έγραψε το θεατρικό έργο στη διάρκεια των μακαρθικών διώξεων ενάντια στους κομμουνιστές και σε κάθε ελεύθερη φωνή στην Αμερική της δεκαετίας του '50, ως πολιτική αλληγορία, που σκοπό είχε να καταγγείλει το "κυνήγι μαγισσών" της περιόδου εκείνης. Ομως, επειδή έως τώρα κάθε εξουσία - είτε για να κυριαρχήσει είτε για να εκτονώσει και να ελέγξει τη δυσαρέσκεια των "υπηκόων" - προσφεύγει σε τέτοιου είδους πρακτικές, το έργο, με την ηθελημένη μεταφορά και την αφαίρεσή του, αποκτά διαχρονική σημασία. Ενώ στις μέρες μας καθίσταται εξαιρετικά επίκαιρο, καθώς οι αποκλίνοντες στη σκέψη και τη συμπεριφορά αποτελούν ευρύ πεδίο για το κυνήγι των μαγισσών, που διεξάγει η εξουσία των "διαπλεκόμενων" ΜΜΕ (ΑΜΠΕΣΕ, ΑΝΕΣΙΣ, ΒΙΛΑΤΖ 1, ΖΙΝΑ, ΚΟΡΟΝΕΤ, ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ, ΤΡΟΠΙΚΑΛ, ΦΑΛΗΡΟ 2, ΣΙΝΕΑΚ).

Ενα μοναχικό δεκατριάχρονο κορίτσι, ορφανό από μητέρα, η Εϊμι (Αννα Πάκουιν),ανακαλύπτει στο δάσος μια φωλιά γεμάτη από, επίσης ορφανά, αυγά χήνας. Η Εϊμι αποφασίζει να τα υιοθετήσει. Τα παίρνει στο σπίτι και τα βοηθά στην εκκόλαψή τους. Κι όταν τα νεογέννητα χηνάκια βγαίνουν από τα αυγά τους, το πρώτο πρόσωπο που αντικρίζουν είναι η Εϊμι, κι έτσι από εκείνη τη στιγμή τη βλέπουν σαν μητέρα τους. Τα μικρά θα μεγαλώσουν με τη φροντίδα του κοριτσιού και του πατέρα της, Τόμας (Τζεφ Ντάνιελς), ενός καλλιτέχνη, εφευρέτη και ερασιτέχνη ανεμοπόρου. Καθώς πλησιάζει το φθινόπωρο, οι χήνες πρέπει να ξεκινήσουν το αποδημητικό τους ταξίδι προς το νότο. Και είναι καθήκον της μητέρας τους, να τους δείξει το δρόμο και να τις οδηγήσει στον τόπο, όπου στο εξής θα μεταναστεύουν κάθε χρόνο, σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Για το σκοπό αυτό η Εϊμι μαθαίνει να πετά και μαζί με τον πατέρα της και τα πουλιά ξεκινάει ένα περιπετειώδες ταξίδι.

Το σενάριο βασίζεται σε μια αυτοβιογραφία του Μπιλ Λίσμαν.Πάνω στα πραγματικά γεγονότα και στην επιτυχία του Λίσμαν να πετάξει με τις χήνες και να τους μάθει μια διαδρομή μετανάστευσης, οι σεναριογράφοι έστησαν μια όμορφη ιστορία, επινοώντας τα πρόσωπα και τους χαρακτήρες που της δίνουν δραματουργικό ενδιαφέρον. Δε χωράνε πολλά λόγια για μια ταινία τόσο απλή στο μύθο της, τόσο καλή στην κατασκευή της, αλλά και στις προθέσεις της και στο αποτέλεσμα που προκαλεί στον ψυχισμό του θεατή, ανεξαρτήτως ηλικίας. Με έναν αγνό έρωτα προς τη φύση και προς κάθε μορφή ζωής, που αποδεικνύει ταυτόχρονα πως η ανθρώπινη ζωή μπορεί να είναι όμορφη, όταν δεν είναι συμβατική, όταν είναι δημιουργική, επινοητική και ανήσυχη

(ΑΘΗΝΑ, ΑΝΝΑ ΝΤΟΡ, ΑΣΤΡΟΝ, ΑΤΛΑΝΤΙΣ, ΔΙΑΝΑ, ΜΕΤΑΛΛΙΩΝ, ΟΣΚΑΡ, ΤΙΤΑΝΙΑ, ΑΝΤΑΜΣ, ΣΠΟΡΤΙΓΚ, 3 ΑΣΤΕΡΙΑ, ΦΟΙΒΟΣ, ΑΤΤΙΚΟΝ ΠΕΙΡ).

"Ο φόνος είναι παράνομος, όμως όποιος φωτογραφίσει έναν φόνο μπορεί και να πάρει το βραβείο "Πούλιτζερ". Αντίθετα, ο έρωτας επιτρέπεται, αλλά η φωτογραφική του απεικόνιση μπορεί να οδηγήσει στη φυλακή". Πράγματι, παράδοξη αυτή η διαπίστωση, εκ στόματος Λάρι Φλιντ (Γούντι Χάρελσον),εκδότη του περιοδικού "Χάστλερ", ενός πορνοπεριοδικού χωρίς το διανοουμενίστικο επίχρισμα του "Πλεϊμπόι". Ο Φλιντ έγινε κατά τη δεκαετία του '70 στόχος των τιμητών της αμερικανικής ηθικής και ο Μίλος Φόρμαν επέλεξε την περίπτωσή του, κάνοντας ένα δικαστικό δράμα για την ελευθερία του Τύπου, που μπορεί να πληγεί με πρόσχημα τη διαφύλαξη των ηθικών αξιών του έθνους. Ομως, πάει πολύς καιρός από την απελευθερωτική δύναμη της "Φωλιάς του κούκου". Κι όσο κι αν μια τέτοια ταινία μπορεί να θεωρείται ανατρεπτική στην Αμερική, πόσο ισχύει αυτό στη χώρα μας, όπου ο Γκουσγκούνης και ο Αυγουστίνος Καντιώτης συνυπάρχουν ευλογημένοι από τον ίδιο θεό;

(ΑΓΚΟΡΑ, ΑΙΓΛΗ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΑΤΤΑΛΟΣ, ΑΤΤΙΚΟΝ, ΚΗΦΙΣΙΑ 3, ΝΙΡΒΑΝΑ, ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ)

Το σαιξπηρικό δράμα με τον ραδιούργο Ριχάρδο (Ιαν Μακ Κέλεν),τον αδίστακτο εραστή της εξουσίας, διασκευάζει ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Λόνκρεϊν,μεταφέροντάς το σε μια Αγγλία των χρόνων του '30 και ένα περιβάλλον που θυμίζει τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Ομως, εκεί εξαντλείται και η όποια πρωτοτυπία. Εργα σαν του Σαίξπηρ αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη στην οθόνη, με έμφαση μάλλον στα θεατρικά, εξπρεσιονιστικά τους στοιχεία. Και για μια πρώτη γνωριμία μαζί τους, θα μπορούσε κανείς, ανεπιφύλακτα, να προτιμήσει το πρόσφατο "Αναζητώντας τον Ρίτσαρντ" του Αλ Πατσίνο

(ΑΒΑΝΑ, ΕΜΠΑΣΥ).

Δυο γυναίκες (Τζίνα Γκέρσον, Τζένιφερ Τίλι) προσπαθούν να κλέψουν δύο εκατομμύρια δολάρια από το σύζυγο της μιας, ο οποίος ανήκει στη μαφία. Επικίνδυνο παιχνίδι, σε μια καλοστημένη ταινία αγωνίας μεταξύ θρίλερ και φιλμ νουάρ. Στα παραδοσιακά πρότυπα του είδους, με μόνη διαφορά, ότι αισθησιασμός και ερωτισμός πηγάζουν από τη σχέση των δύο γυναικών

(ΟΠΕΡΑ 1).

Περιπέτεια στα τέλη του περασμένου αιώνα στην Αφρική, όπου ένας μηχανικός (Βαλ Κίλμερ) συνεργάζεται με τον κυνηγό Ρέμιγκτον (Μάικλ Ντάγκλας),για να εξοντώσουν δύο ανθρωποφάγα λιοντάρια, που τρομοκρατούν το προσωπικό του εργοταξίου για την κατασκευή μιας γέφυρας

(ΑΕΛΛΩ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΒΙΛΑΤΖ 10, ΓΛΥΦΑΔΑ, ΕΤΟΥΑΛ, ΜΑΡΟΥΣΙ 2, ΝΑΝΑ, ΖΕΑ).

Συνηθισμένη αμερικάνικη κωμωδία των Πίτερ και Μπομπ Φαρέλι,με έναν παρηκμασμένο πρωταθλητή και ένα καλοκάγαθο τύπο, που γυρνάνε την Αμερική παίζοντας μπόουλινγκ. Με τους Γούντι Χάρελσον, Ράντι Κουέιντ και Βανέσα Εϊντζελ (ΒΙΛΑΤΖ 5).

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ