Τον ξέρουμε τον ένοχο...
Συνεχώς νέα προστίθενται στα πολλά, αναπάντητα μέχρι τώρα, πελώρια ερωτηματικά γύρω από τις συνθήκες του τραγικού ναυαγίου, καθώς ανασύρονται από τον υγρό τάφο τους τα "κουφάρια" των αδικοχαμένων ναυτεργατών.
Μια βδομάδα πέρασε και ο νους των συγγενών δεν μπορεί να χωρέσει πως οι άνθρωποί τους χάθηκαν τρία μίλια μόλις από τη στεριά. Κοινή είναι η πεποίθηση ότι οι άνθρωποί τους "θυσιάστηκαν" και αναρωτιούνται "γιατί". Οι φανφάρες του υπουργού των εφοπλιστών δεν τους έπεισαν. Ο "φίλος" των ναυτεργατών, εκπρόσωπος της εταιρίας, τους εξόργισε με τη "φιλική του" στάση. Και η ύπουλη, ανήθικη, επιχείρηση μετάθεσης των ευθυνών και απόκρυψης των πραγματικά υπεύθυνων, τους εξοργίζει.
Στην προδιαγραμμένη πορεία του, το "Δύστος" δεν μπόρεσε να πάρει στον υγρό του τάφο το μυστικό του. Γιατί είναι "κοινό μυστικό" τι οδήγησε στο σαλπάρισμα προς το θάνατο. Το προδιέγραφε η 25χρονη ηλικία του. Το προδιέγραφε η απληστία της ιδιοκτήτριας εταιρίας να μην πάει χαμένος ο χρόνος, να μη χάσει από τις καθυστερήσεις. Το προδιέγραφε η "εγχείρηση" μετασκευής του που... "πέτυχε" να φέρει κέρδη στα ταμεία, αλλά... ο "ασθενής" ήταν μοιραίο να πεθάνει.
Είχε "φάει" τη θάλασσα "με το κουτάλι", βόγκαγε στην μπουνάτσα, πόναγαν τα"κόκαλά του" (δεσίματά του) σε κάθε χτύπημα της θάλασσας, "ξεψύχαγαν" οι μηχανές του σε κάθε εμπόδιο. Τα "τσεκ απ" που έπρεπε να γίνονται σε πιο τακτά διαστήματα, είχαν αραιώσει κάθε 2 χρόνια, τα "μπλακ άουτ" ήταν ρουτίνα. Στα "πνευμόνια του" (τάνκια σαβουρώματος) δεν μπορούσε να φτάσει η θάλασσα, γιατί δεν άντεχε το "τσιμεντάρισμα" των γέρικων πλευρών. Τα "αιμοφόρα αγγεία του" (σωληνώσεις σαβούρας) είχαν κατατρυπήσει, έχαναν, από την πολλή χρήση. Ηταν αδύναμα να σηκώσουν το βαρύ φορτίο του νερού που πέρναγε με πίεση. Το "κινητό νεκροταφείο" ΔΥΣΤΟΣ, όμως, όπως και χιλιάδες άλλα, που έχουν οδηγήσει χιλιάδες ναυτεργάτες στο θάνατο, αποτελούν το ελληνικό "ναυτιλιακό θαύμα", που κάθε τόσο επαίρονται οι εφοπλιστές και οι κυβερνήσεις τους.
Το "ο θάνατός σου, η ζωή μου" είναι ο άγραφος νόμος της ασύδοτης κερδοσκοπίας του αδίστακτου και αιμοσταγούς εφοπλιστικού κεφαλαίου. Πόσοι και πόσα βαπόρια δεν έχουν χτιστεί πάνω στα κουφάρια των Ελλήνων ναυτεργατών; Πόσοι και πόσοι "εκβιασμοί τους" δε γίνονται νόμοι του κράτους από τις κυβερνήσεις; Αυτοί δεν είναι που "λύνουν και δένουν"; Η επιθυμία τους δεν είναι προσταγή για την τοποθέτηση του εκάστοτε ΥΕΝ και την εν συνεχεία συμπεριφορά του;
Προδιαγραμμένη, λοιπόν, η "ρότα" για το ταξίδι χωρίς γυρισμό. Οι κύριοι υπεύθυνοι του χαμού των 17 ναυτεργατών και των 3 μελών των οικογενειών τους, πλοιοκτήτες και κρατικός μηχανισμός, σε αγαστή συνεργασία και συμφωνία - όπως πάντα - αποποιούνται των ευθυνών τους, ρίχνοντας το ανάθεμα των δικών τους εγκληματικών πράξεων, παραλείψεων, παρανομιών, υπερβάσεων, στον ανήμπορο να "απολογηθεί" πλοίαρχο του ΔΥΣΤΟΣ.
Οι εκατόμβες νεκρών που έχει θρηνήσει ως τα σήμερα η ναυτεργατική οικογένεια ζητούν την εκδίκησή τους και τη δικαίωσή τους. Δικαίωση, που θα έρθει, μόνο, κάτω από έναν ασυμφιλίωτο αγώνα των ναυτεργατών, των οικογενειών τους, των εργαζόμενων συνολικότερα, ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο και στις πολιτικές που στηρίζουν την ασυδοσία και τη δράση του, μέχρι την πλήρη ανατροπή του.
Γιώργος ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Feeds
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΔΙΣ. κυβέρνησης και τραπεζών 
