Αμάν μπαϊλντίσαμε, δεν αντέχουμε άλλο! Η μεγάλη ζέστη μάς φέρνει λιποθυμία, το νέφος μάς κόβει την ανάσα κι εκείνο το διαβολεμένο το "κουπί", που είμαστε υποχρεωμένοι να τραβούμε συνεχώς, μας έχει κυριολεκτικά εξουθενώσει. "Ε, οπ! " φωνάζουν αδιάκοπα οι κυβερνήτες για να μας παρακινούν κι εμείς υπακούμε στο εξοντωτικό κέλευσμά τους και κωπηλατούμε απ' το πρωί ως το βράδυ. Και αν μεν κωπηλατούσαμε για να οδηγήσουμε το σκάφος της χώρας στην Κολχίδα των προσδοκιών και των πόθων μας, χαλάλι ο σκληρός κόπος μας. Δυστυχώς όμως οι κύριοι που χαράζουν τη ρότα του πλεούμενου προς τις Συμπληγάδες της "σύγκλισης", μάς σέρνουν. Κι εμείς μοιραίοι κι άβουλοι, εν πολλοίς, αναλώνουμε τη δύναμη και τη ζωή μας για να πραγματοποιηθεί το φρικτό σχέδιο πλεύσης των κυβερνητών. Σαν τους παλιούς ακριβώς αιχμάλωτους κουρσάρων, που οδηγούσαν λάμνοντας τα πειρατικά στην Μπαρμπαριά, αν και γνώριζαν πως μόλις έφταναν εκεί, οι πειρατές θα τους πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα...

Αμάν μπαϊλντίσαμε, δεν αντέχουμε άλλο! Οι προνομιούχοι του συστήματος κολυμπούν σε πισίνες και μες στο χρήμα, κι εμείς οι ταπεινοί κολυμπούμε στον ιδρώτα, στην ανέχεια και τη μιζέρια. Συμμορφωνόμαστε χωρίς σοβαρή αντίσταση στην άθλια προσταγή των αφεντάδων "σκάστε και κολυμπάτε" και έτσι, μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικρομεσαίοι περνάμε συνεχώς από σαράντα κύματα. Και είναι τόση η ταλαιπωρία μας από τη "ζώνη" που μας σφίγγει ασφυκτικά και τα άλλα δεινά, που επέφερε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ώστε κολυμπούμε όλοι μας μόνο ανάσκελα. Κι αν δεν ήταν μερικοί να σηκώνουν πότε πότε ψηλά το χέρι (σε γροθιά), θα νόμιζε κανείς, κοιτώντας μας από την ακτή, ότι τα έχουμε... τινάξει, εκεί στα άπατα νερά της "σύγκλισης" που βολοδέρνουμε από καιρό. Επιπλέουμε λοιπόν, με το ζόρι σε ύπτια θέση και έχουμε αφεθεί έρμαια στα κύματα. Κι αν κάποια στιγμή προβληματιστούμε για το πού τελικά θα μας βγάλει η θάλασσα, η απάντηση έρχεται τραγική: "Στη Βουλιαγμένη σίγουρα"!

Αμάν μπαϊλντίσαμε, δεν αντέχουμε άλλο! Μάς καίει από πάνω ο φλογισμένος δίσκος του ουρανού, μάς καίει πιο φριχτά και ο επίγειος... πράσινος ήλιος και έχουμε βρεθεί, κυριολεκτικά, μεταξύ δύο πυρών! Στην κατάσταση που είμαστε, η μόνη προσωρινή λύση είναι, βρε αδελφέ, οι διακοπές κι άντε ν' αρχίσουμε να κοιτάμε χάρτες για να δούμε πού τελικά θα πάμε. Βεβαίως από τα προηγούμενα χρόνια ξέρουμε ότι δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Αντε οι φουκαράδες οι συνταξιούχοι να καταλήξουν στην... ψάθα κι άντε εμείς οι μισθοσυντήρητοι με όσα κουβαλάμε στην πλάτη μας, να πάμε στη... Βάρη. Κι άντε, τέλος, εκείνοι οι δύστυχοι οι μικρoμαγαζάτορες που αντιμετωπίζουν το φάσμα του λουκέτου, να πάνε κατευθείαν στον... φαλιρικό όρμο, προς δόξαν της "Ευρωπαϊκής Ενωσης" που θα μας οδηγούσε, λέει, στον "παράδεισο"...