Καθαρή κυβερνητική επιλογή αποτελεί η επιμονή για επαναλειτουργία του σταθμού της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, αφού κάθε τεχνικό επιχείρημα και δικαιολογία καταρρίπτονται από μελέτες, ακόμη και της ίδιας της ΔΕΗ
Ενα ένα καταρρίπτονται όλα πλέον τα "επιχειρήματα" και οι δικαιολογίες της κυβέρνησης για την επαναλειτουργία του σταθμού της ΔΕΗ στο Κερατσίνι. Τεχνικές μελέτες, αλλά και ενεργειακοί και οικονομικοί προϋπολογισμοί της ΔΕΗ, αποδεικνύουν, ότι ο σταθμός θα ρυπαίνει υπερβολικά με όποιο καύσιμο κι αν λειτουργεί, ενώ το κόστος για την οικονομία της χώρας θα είναι υπέρογκο.Αποδεικνύουν, επίσης, ότι αυτό που προβάλλει η κυβέρνηση ως ενεργειακή κρίση στον ηλεκτρισμό είναι τεχνητό και προκύπτει από συγκεκριμένες επιλογές των κυβερνήσεων που πέρασαν, κατ' εντολή των διαφόρων υπερεθνικών κέντρων.
Καταρχήν, οι πολύχρονοι και μαζικοί αγώνες των Κερατσινιωτών τα 15 τελευταία χρόνια, από τότε που εξαγγέλθηκε το κλείσιμο του σταθμού, είχαν ως αποτέλεσμα να λειτουργήσει ελάχιστες φορές το εργοστάσιο κι αυτό συνέβη χωρίς η χώρα να αντιμετωπίσει το φάσμα της ενεργειακής κρίσης. Τουλάχιστον, αποδεικνύεται, από την ανάποδη, ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτόν τον σταθμό.
Πέρα όμως από αυτό, η λειτουργία, ακόμη και η ανενεργός ύπαρξη του σταθμού στο Κερατσίνι, δημιουργεί σοβαρό περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η χρήση μαζούτ, που είναι το καύσιμο του συγκεκριμένου σταθμού, επέφερε ήδη πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα στην περιοχή.
Οσο για το φυσικό αέριο όντως μειώνει τους ρύπους, όπως το θειάφι και η κάπνα, αλλά όχι όλους. Σύμφωνα με σχετικές μελέτες, τα οξείδια του αζώτου θα είναι ισόποσα με αυτά που παράγονται από την καύση του μαζούτ. Μαζί με τους άκαυστους υδρογονάνθρακες, τα οξείδια του αζώτου δημιουργούν το γνωστό φωτοχημικό νέφος της Αθήνας.
Σε περίπτωση μόνιμης λειτουργίας των δύο μονάδων του σταθμού, η ετήσια ποσότητα καύσιμου που θα καταναλώνεται, είτε φυσικό αέριο είτε μαζούτ, θα αντιστοιχεί με τη συνολική κατανάλωση πετρελαίου από τις βιομηχανίες του Λεκανοπεδίου!
Ακόμη όμως κι αν ο σταθμός παραμείνει ανενεργός, αλλά αναξιοποίητος σε πολιτιστικές χρήσεις και χρήσεις πράσινου, πάλι θα αποτελεί ρυπογόνα πηγή, με την ευρεία έννοια του όρου. Οι περιοχές εκείνες έχουν χαρακτηριστεί ως οι πιο υποβαθμισμένες της Μεσογείου, εκτός των άλλων και για τις τραγικές ελλείψεις σε ελεύθερους χώρους πράσινου και πολιτισμού.
Το μεγαλύτερο όμως ψέμα των κυβερνώντων είναι η επίκληση του υποτιθέμενου οικονομικού κόστους, που θα έχει το κλείσιμο του εργοστασίου. Σε έκθεση που έστειλε το 1987 στην Αντιπροσωπευτική Συνέλευση Κοινωνικού Ελέγχου στη ΔΕΗ ο Ν. Μπατιστάτος,τότε μέλος της ΑΣΚΕ και τώρα μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, κάνει μια σχετική, λεπτομερειακή ανάλυση.
Από αυτήν προκύπτουν τα εξής:
Η εμμονή, λοιπόν, της κυβέρνησης στην επαναλειτουργία του εργοστασίου αποτελεί πολιτική επιλογή και γι' αυτό το λόγο είναι και αντιστρέψιμη. Η επιλογή μπορεί να εξυπηρετεί διάφορα μεγαλοσυμφέροντα, πλήττει όμως ταυτόχρονα βαριά το περιβάλλον και τους κατοίκους συνολικά του Λεκανοπεδίου. Κι επειδή αυτό έχει γίνει απόλυτα κατανοητό πλέον στους κατοίκους της περιοχής καλό θα ήταν η κυβέρνηση να μην ελπίζει ότι με "αναστολή κινητοποιήσεων για να γίνει συζήτηση" θα υλοποιήσει τα σχέδιά της.
Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ