Οταν οι εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας ακούν τους κυβερνώντες να αναλύουν τη σπουδαιότητα του «ανταγωνισμού» και της «επιχειρηματικότητας» τρίβουν τα χέρια τους. Δεν είναι μικρό πράγμα το ίδιο το «είναι» του κεφαλαίου να γίνεται επίσημη πολιτική. Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου και - ακόμα πιο σημαντικό - η επικράτηση επί των ανταγωνιστών, ήταν, είναι και θα είναι συστατικό στοιχείο της ίδιας της φύσης και της ύπαρξης του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και του εκμεταλλευτικού συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας. Μόνο στο βαθμό που διατηρούνται οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και κάποιες ομάδες οικονομικών συμφερόντων αποκτούν μεγαλύτερη ισχύ από κάποιες άλλες, μπορεί να αναπαραχθεί το σύστημα και η εξουσία της άρχουσας τάξης. Από αυτήν και μόνο την άποψη είναι ολοφάνερο ότι οι μόνοι που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον από την προαγωγή της ανταγωνιστικότητας σε στόχο της κοινωνίας, είναι οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου.

Η θεοποίηση της «ανταγωνιστικότητας» όλη την τελευταία δεκαετία, η πολιτική της ΕΕ και των ντόπιων κυβερνήσεων - και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - απαντά στην αντικειμενική τάση του συστήματος, αλλά και στην απαίτηση - ανάγκη των κεφαλαιοκρατών, να μεγεθύνουν διαρκώς τα κεφάλαια που έχουν στην κατοχή τους. Διευκολύνει τις διεργασίες για την παραπέρα συγκέντρωση του κεφαλαίου και συγκεντροποίηση της παραγωγής. Ενισχύει τις διαδικασίες μεγέθυνσης των επιχειρηματικών ομίλων και της ακόμα μεγαλύτερης κυριαρχίας τους. Μόνο που η ΕΕ και οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις αποσιωπούν το αναμφισβήτητο: Αυτή η πορεία οδηγεί στη δημιουργία τεράστιων επιχειρηματικών μονάδων, μονοπωλίων, που κυριαρχούν στην οικονομία και αποκτούν τη δύναμη να καθορίζουν τους όρους και τις προϋποθέσεις λειτουργίας της αγοράς, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων σε αυτά και τον εκτοπισμό των ανταγωνιστών από το προσκήνιο. Κι όμως, ενώ αυτή είναι μια διαδικασία πανθομολογούμενη, οι παρελαύνοντες τις τελευταίες μέρες από τα Μέσα Ενημέρωσης εκπρόσωποι της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, μαζί με τους διάφορους τηλεοπτικούς αστέρες παριστάνουν πως δε γνωρίζουν τίποτα για το θέμα και ...πέφτουν από τα σύννεφα όταν γίνεται λόγος για την πολιτική των μονοπωλίων. Την ίδια ώρα, τα μονοπώλια δεν κυριαρχούν βέβαια μόνο στον κλάδο του γάλακτος. Το ίδιο συμβαίνει με τα αναψυκτικά, το ίδιο με τις μπίρες, με τα τυποποιημένα κρέατα, με τα απορρυπαντικά, με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, με τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, με τις τράπεζες, με τις εταιρείες πετρελαιοειδών και πάει λέγοντας.

Τις προηγούμενες μέρες, ο θόρυβος για τις κουμπαροκομπίνες κάλυψε μια είδηση. Τη δημιουργία της εταιρείας VIVARTIA, που αποτελεί μια εταιρεία στην οποία έχουν ενσωματωθεί όλες οι εταιρείες που δημιούργησε την τελευταία δεκαπενταετία η γνωστή γαλακτοβιομηχανία ΔΕΛΤΑ. Με την ευκαιρία, ο κλάδος του γάλακτος είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις και στο συγκεκριμένο παράδειγμα μπορεί να διαπιστώσει κανείς τα αποτελέσματα του ...«ανταγωνισμού». Πρόκειται για έναν κλάδο που μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '80 συμπεριλάμβανε χιλιάδες μικρές τυροκομικές και γαλακτοκομικές επιχειρήσεις, κύρια οικογενειακού χαρακτήρα, με κύρια δραστηριότητα την εξυπηρέτηση της περιοχής λειτουργίας τους.

Την περίοδο της μεγάλης ανάπτυξης της βιομηχανίας στη χώρα και στα πλαίσια της πολιτικής των τότε κυβερνήσεων για τη δημιουργία μεγάλων επιχειρήσεων, έκανε την εμφάνισή του το εργοστάσιο της ΔΕΛΤΑ, το 1962. Και έτσι, ξεκίνησε ο ...ανταγωνισμός. Μια πορεία οικονομικής εξουθένωσης όλο και περισσότερων μικρότερων μονάδων, μια πορεία καταβρόχθισης διαφόρων οικονομικών κινήτρων, κονδυλίων και τραπεζοδανείων, διευκόλυναν τη ΔΕΛΤΑ να αποκτήσει το μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά γάλακτος το 1979 και παγωτού το 1980. Από εκεί και πέρα, η εξέλιξη κάθε μεγάλης και ισχυρής επιχείρησης είναι προδιαγεγραμμένη. Η μία μετά την άλλη οι μικρές μονάδες κλείνουν ή εξαγοράζονται από τη μεγάλη αδελφή, το ένα εργοστάσιο φέρνει το άλλο, το γάλα αρχίζει να συνοδεύεται και από άλλα προϊόντα, μετά έρχεται η ώρα του Χρηματιστηρίου κ.ο.κ.

Δύο είναι οι βασικοί τρόποι για μεγέθυνση μιας επιχείρησης. Πρώτον, η συγκέντρωση κεφαλαίου, που γίνεται μέσα από την κεφαλαιοποίηση μέρους της υπεραξίας που κλέβουν οι επιχειρηματίες από τους εργαζόμενους. Μια προσπάθεια, δηλαδή, επανατοποθέτησης κερδών στη διαδικασία της παραγωγής, που οδηγεί στην αύξηση του αρχικού κεφαλαίου του εκάστοτε καπιταλιστή. Δεύτερον, η συγκεντροποίηση κεφαλαίου και παραγωγής που πετυχαίνεται, μέσα από διαδικασίες εξαγοράς, συγχώνευσης ή απορρόφησης κεφαλαίων, που ανήκουν σε άλλους επιχειρηματίες ή ομάδες επιχειρηματιών. Τα αφεντικά της ΔΕΛΤΑ αξιοποίησαν και τους δύο τρόπους. Με την εισαγωγή στο Χρηματιστήριο και τις επενδύσεις, εξασφάλισαν τη μεγέθυνση των κεφαλαίων τους. Μετά, ακολούθησαν οι εξαγορές. Εντελώς ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι στην πορεία για τη δημιουργία της VIVARTIA, ο Δ. Δασκαλόπουλος έβαλε στο χέρι εταιρείες και εταιρείες που είχαν αποκτηθεί από τις εταιρείες που απέκτησε, όπως:

• ΦΡΟΖΑ, κατεψυγμένα είδη
• Μπαρμπα - Στάθης, κατεψυγμένα είδη
• VITALACT (Βουλγαρία)
• ΒΙΓΛΑ Ολύμπου, τυροκομείο
• Παγωτά ΔΩΔΩΝΗΣ
• ΓΚΟΥΝΤΙ'ς (αλυσίδα εστίασης)
• Κυλινδρόμυλοι ΠΑΠΑΦΙΛΗ
• ALFA FOODS (Δανία)
• ΤΣΙΠΙΤΑ (σνακς)
• Hellinic Catering
• Compacghie Gervais Danone
• Charalambides Dairies (γαλακτοβιομηχανία Κύπρου)
• Α & Σ. Στεφανίδης (γαλακτοβιομηχανία Κύπρου)
• Γενική Τροφίμων ΑΕ
• Νεστλέ Ελλάς (Βλάχας)
• Cream Line Ομιλος
• Royal Foodw (Βουλγαρία)
• Κωνσταντίνος Αραμπατζής ΑΕΒΕ
• Euromerchant Balkan Fund
• ELDI (Ρωσία)
• Krasnoselskaya (Ρωσία)
• Food & snack (Γερμανία)
• Flocafe
• Genaral Food OOD
• Agroteam EOOD
• Grenn Food
• Sopexho Alliance
• Christeas Dairies Public

Η εταιρεία - μαμούθ του προέδρου του ΣΕΒ αυτοπροβάλλεται ως η πρώτη εταιρεία τροφίμων στην Ελλάδα και 35η στην Ευρώπη, ενώ όπως μας πληροφορεί δραστηριοποιείται ήδη σε 29 χώρες του κόσμου.

Αυτός είναι ο ανταγωνισμός. Η πολιτική που εξυπηρετεί τη γιγάντωση των μεγάλων επιχειρήσεων, που εξασφαλίζεται μέσα από την ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων που απασχολούνται σ' αυτές, την οικονομική καταστροφή των μικρών μονάδων του κλάδου, την απόλυτη υποταγή των παραγωγών από τους οποίους γίνονται οι προμήθειες πρώτων υλών, οι συνεχείς ανατιμήσεις στις λιανικές τιμές των προϊόντων τους.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι, βάσει των επίσημων στοιχείων, η ΔΕΛΤΑ το 1985 κατείχε το 0,87% του ενεργητικού του κλάδου των τροφίμων και εμφάνιζε κέρδη ίσα με το 2,5% των συνολικών καθαρών κερδών του κλάδου. Το 2003, διέθετε το 4,14% του ενεργητικού και το 8,1% των κερδών του κλάδου.

Αν για το 2003 προσθέσουμε και τα στοιχεία που αφορούσαν μόνο την ΤΣΙΠΙΤΑ και τη ΝΕΣΤΛΕ που τότε ήταν ξεχωριστές επιχειρήσεις, το ενεργητικό του ομίλου, αποτελεί το 8,4% του κλάδου των τροφίμων συνολικά. Τα κέρδη των τριών αυτών εταιρειών αποτελούν το 37,3% των συνοικών κερδών, ενώ οι υπόλοιπες 1.027 επιχειρήσεις καρπώθηκαν το υπόλοιπο 62,7% της κερδοφορίας.

Αυτός είναι ο ανταγωνισμός. Ενας αέναος πόλεμος για την ακόμα μεγαλύτερη μεγέθυνση και ισχυροποίηση του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων, ένας πόλεμος για όλο και περισσότερα κέρδη που βγαίνουν από το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Εν ολίγοις, μια διαδικασία, η οποία όχι μόνο δεν αφορά την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αλλά αντίθετα έχουν κάθε λόγο να κάνουν το παν για να την παρεμποδίσουν, στην προοπτική να την αναχαιτίσουν εντελώς, ώστε να επιβάλουν τους δικούς τους όρους ανάπτυξης της κοινωνίας.