Την αβεβαιότητα, αλλά και την απαξίωση του έργου τους βιώνουν καθημερινά οι συμβασιούχοι των παιδικών σταθμών του Δήμου Αθήνας. Η δημοτική αρχή, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο το καθεστώς ομηρίας που βασίζεται στους αντεργατικούς νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τους έχει εξαναγκάσει - επισείοντας τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας - να υπογράψουν συμβάσεις μίσθωσης έργου με ακόμα χειρότερους όρους από ό,τι προηγουμένως. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, τους καλεί να ασκήσουν παιδαγωγικό έργο, να αντιμετωπίσουν τα παιδιά ως «εργολαβία»...

Οι 400 συμβασιούχοι στους παιδικούς σταθμούς εδώ και αρκετά χρόνια εργάζονταν με συμβάσεις μίσθωσης έργου με ασφάλιση στο ΙΚΑ. Με τις νέες συμβάσεις ασφαλίζονται στο ΤΕΒΕ, το οποίο επιδεινώνει τα υπάρχοντα προβλήματά τους και δημιουργεί νέα. Και πριν και τώρα, οι αποδοχές των εργαζομένων κυμαίνονται μεταξύ 11 και 12,5 χιλιάδων ευρώ το χρόνο, μεικτά! Από αυτά πρέπει να αφαιρεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές και οι κρατήσεις για την Εφορία. Δε δικαιούνται επιδόματα, δεν αναγνωρίζεται προϋπηρεσία και δεν υπάρχει μισθολογική εξέλιξη.

Ακόμα χειρότερα, στη νέα σύμβαση αναφέρεται ρητά ότι «ο ανάδοχος (σ.σ. δηλαδή, ο εργαζόμενος) υποχρεούται να λαμβάνει με ατομική του ευθύνη όλα τα μέτρα ασφαλείας για τη διασφάλιση της ατομικής της ακεραιότητας». Με απλά λόγια, αν ο εργαζόμενος τραυματιστεί, ασθενήσει λόγω των συνθηκών εργασίας ή σκοτωθεί, δεν υφίσταται εργατικό «ατύχημα» γιατί είναι εργολάβος.... και ο δήμος δε φέρει καμία ευθύνη! Ενώ αμέσως πιο πάνω σημειώνεται ότι ο εργαζόμενος «ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο αυτός για όποια βλάβη ή ζημιά ήθελε προκύψει κατά την εκτέλεση του έργου». Το «έργο» είναι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, για το οποίο ο δήμος αποποιείται τις ευθύνες του!

Την ίδια στιγμή, εργαζόμενες στην καθαριότητα που υπέγραψαν τη νέα σύμβαση είδαν τις ετήσιες αποδοχές τους να μειώνονται κατά 700 ευρώ. Στο σύνολό τους δεν ξέρουν αν θα κληθούν να πληρώσουν και ΦΠΑ, πέρα από τις εισφορές στο ΤΕΒΕ! Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, μόνη απάντηση είναι το κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων για οργάνωση του αγώνα ενάντια στην αντεργατική πολιτική που γεννά και εντείνει τα προβλήματά τους, ο συντονισμός της δράσης με τους άλλους εργαζόμενους για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλιά για όλους.