Ο ένας κοπτόταν για την απώλεια κερδών των εργολάβων που έκτισαν πολυκατοικίες με πανάκριβες φοιτητικές γκαρσονιέρες στην πόλη του. Ο άλλος έκλαιγε που δε θα δουλέψουν τα σούπερ μάρκετ, οι καφετερίες και οι ντισκοτέκ που «επένδυσαν» στους φοιτητές - τουρίστες της χώρας, αναγκασμένους απ' το σύστημα να «μορφωθούν» εκεί. Η άλλη τράβαγε τα μαλλιά της που τα περίπτερα ακόμη θα έχουν φέτος μειωμένη κίνηση. Τους ρωτούσαν για την Παιδεία και τους φοιτητές και μιλούσαν για επένδυση στο φοιτηταριό, μείωση κερδών από την εκμετάλλευση του νέου που στύβεται ο ίδιος και στύβει και γονείς για να σπουδάσει «μάνατζερ τουριστικών επιχειρήσεων» ή «τεχνολογία τροφίμων» ή «ευρωπαϊκό δίκαιο» (;) πληρώνοντας 200 ευρώ νοίκι και 3,5 - 4 ευρώ το φραπέ. Με γιαγιά συνταξιούχο του ΟΓΑ, μάνα άνεργη και πατέρα ευτυχή (!) να παίρνει 850 ευρώ μετά από 25-30 χρόνια δουλιάς.

Τι είναι σήμερα ο φοιτητής, η δωρεάν Παιδεία, ο κεντρικός σχεδιασμός, η φοιτητική εστία; Τι είναι η τεχνογνωσία, οι ικανότητες, η προσωπικότητα του νέου ανθρώπου; Αυτές οι έννοιες, οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις είναι που πρέπει να κρυφτούν. Να μην αποκτήσουν ποτέ ιδεολογικό περιεχόμενο οι απαιτήσεις και οι διεκδικήσεις για το δικαίωμα στη μόρφωση ΟΛΩΝ των νέων και όλων των ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ανθρώπων.

Πρέπει να εμπεδώσουμε ότι ο φοιτητής δεν είναι ζωή και γράμματα του μέλλοντός μας αλλά ένα στάδιο φυσικής (!!!) εκμετάλλευσης των ίδιων μας των παιδιών. Ενα συστημικό νταβατζιλίκι της νιότης με την «ηθική» της προσωρινότητας του τουρίστα. Ενα σύγχρονο ξεζούμισμα της διπλανής οικογένειας είναι ο φοιτητής. Μια αφορμή για να του τ' αρπάξουμε νωρίς τα όνειρα, να τον κάνουμε εξαρχής δούλο σε μια κοινωνία όπου το «ο θάνατός σου η ζωή μου» είναι το στίγμα μιας αποδεκτής αποκτήνωσης με όνειρα εμπορευματοποιημένης αποκατάστασης στην καπιταλιστική κόλαση. Για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους... Απόδραση από το αστικό Αλκατράζ, μόνο στο φεστιβάλ της ΚΝΕ μπορεί, αγόρια και κορίτσια μου, κανείς να φανταστεί, να ονειρευτεί, να σχεδιάσει και να πραγματοποιήσει...