Associated Press

Η ισραηλινή ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν είχε αυτή τη φορά να αντιμετωπίσει άοπλα πιτσιρίκια, να πετούν πέτρες στην πιθανή επέλασή της, ούτε μεμονωμένους ενόπλους. Είχε να αντιμετωπίσει ένοπλη οργανωμένη λαϊκή αντίσταση

«Αποστολή δεν εξετελέσθη»... Αν και ήταν καλοσχεδιασμένη με τα άλλοθι και την κλιμάκωσή της, ακόμα από τις μέρες της δολοφονίας του Ρ. Χαρίρι (14/2/2005). Τότε, που σαν έτοιμοι από καιρό, έβγαιναν όλοι ομόφωνα και έδειχναν με το δάκτυλο σαν άμεση ένοχη ή τουλάχιστον σαν ηθική αυτουργό τη Συρία, τη στιγμή που τα πραγματικά γεγονότα δεν ήταν γνωστά και ούτε τώρα είναι (τυχαίο;). Ακολούθησε ο αμερικανογαλλικός εκβιασμός καμουφλαρισμένος σε απόφαση του ΟΗΕ 1559 και η αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων από τη χώρα. Μετά οι δολοφονίες πολιτικών προσώπων, μεταξύ αυτών και του στελέχους του ΚΚ Λιβάνου και πρώην ΓΓ της ΚΕ του, Τζ. Χάουι. Μέσα σ' αυτό το κλίμα η Κ. Ράις έβγαινε και δήλωνε πως η κυβέρνηση του Λιβάνου δεν μπορεί να επιβάλει την εφαρμογή του 1559... Αν αυτό δεν είναι άμεση προετοιμασία και στη συνέχεια ομολογία αυτής της προετοιμασίας της ιμπεριαλιστικής εισβολής, τότε τι είναι;

«Αποστολή δεν εξετελέσθη»... Αν και ο ισραηλινός στρατός φουσκωμένος - εξοπλισμένος, αλλά και καλυμμένος διπλωματικά από τον ιμπεριαλισμό, κύρια των ΗΠΑ, έσερνε πίσω του το μύθο του «αήττητου», αφού είχε φέρει μέχρι τώρα σε πέρας πολλές ανάλογες αποστολές. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Οι ίδιες οι περιγραφές των Ισραηλινών στρατιωτών υπονοούν αυτό το διαφορετικό. Λένε για παράδειγμα: «Μπαίναμε σε ένα χωριό, όπου είχαμε πληροφορίες για να αφοπλίσουμε τρεις ένοπλους αντάρτες. Ξαφνικά όλοι, οι διακόσιοι κάτοικοι του χωριού βρίσκονταν με όπλα στα χέρια και μας πυροβολούσαν»...

Εδώ λοιπόν βρίσκεται το διαφορετικό. Στο γεγονός πως η ισραηλινή ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν είχε αυτή τη φορά άοπλα πιτσιρίκια, να πετούν πέτρες στην πιθανή επέλασή της και κατά τις ορέξεις των στρατιωτών, να μαθαίνουν σημάδι στα κεφάλια τους, ούτε μεμονωμένους ενόπλους, που να τους δολοφονούν σαν «τρομοκράτες». Είχε να αντιμετωπίσει ένοπλη οργανωμένη λαϊκή αντίσταση. Μια αντίσταση, που δε φύτρωσε ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη. Οι ρίζες της βρίσκονται πίσω στο 1982, όταν έπρεπε να αντιμετωπιστεί η προηγούμενη ισραηλινή επέμβαση, ή το προηγούμενο ιμπεριαλιστικό έγκλημα. Στην ίδρυση και ανάπτυξή της έχει πρωτοστατήσει το ΚΚ Λιβάνου.

Αρα, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ανατράπηκαν, τουλάχιστον σ' αυτή την εκδοχή τους, γιατί βρήκαν μπροστά τους μια μαζική ένοπλη λαϊκή αντίσταση, που κτίζεται και αναπτύσσεται στις διάφορες εκφάνσεις της εδώ και είκοσι τέσσερα χρόνια περίπου. Ολα αυτά τα χρόνια διατήρησε την ετοιμότητα δράσης της, παρά τις αυταπάτες που επιχείρησε ο ιμπεριαλισμός στη χώρα («σχέδια ειρήνευσης», μεγάλες ξένες επενδύσεις, ανάπτυξη του καπιταλισμού, δημιουργία ταξικών συμμάχων κ.ά.) και βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη.

Αν και οι σημερινοί συσχετισμοί στον κόσμο επιτρέπουν στον ιμπεριαλισμό, να ελιχθεί και να βάλει άμεσα σε εφαρμογή τη δεύτερη φάση των σχεδίων του, που λέγεται «ειρηνευτική αποστολή» με την πραγματική αποστολή, να ολοκληρώσει ό,τι δεν κατόρθωσε με την πρώτη η βάρβαρη ισραηλινή εισβολή, παρ' όλα αυτά το μυαλό οφείλει να σταματήσει, να σκεφτεί και να συμπεράνει από το αποτέλεσμα της ανατροπής των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, πράγμα που θα κρίνει άλλωστε, ως σ' ένα βαθμό, τη συνέχεια και στο συγκεκριμένο ζήτημα του Λιβάνου.

Κανένα από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια δεν είναι τελειωμένη υπόθεση και πολύ περισσότερο μοναδική επιλογή. Παρουσιάζονται σαν τέτοια ακριβώς για να αφοπλίζονται οι λαοί, να μειώνονται οι αντιστάσεις και να διευκολύνεται η υποταγή τους. Η λεγόμενη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» δεν έχει επιβληθεί. Υπάρχουν δυνατότητες να μην επιβληθεί ποτέ και η προσπάθεια επιβολής της, να στοιχίσει στους εμπνευστές της, την ίδια την ύπαρξη του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Φυσικά ο ιμπεριαλισμός δεν είναι «χάρτινη τίγρης», αλλά το γεγονός ότι είναι δυνατόν, να ανατρέπονται τα σχέδιά του αποκαλύπτει την πραγματικότητά του. Δηλαδή το γεγονός ότι εμφανίζεται πανίσχυρος και επιθετικός ακριβώς γιατί βρίσκεται σε πολύ βαθιά γενική κρίση, που δεν επιδέχεται καμιά γιατρειά, παρά μόνο για «καταπραϋντικό» του έχει να δημιουργεί πολέμους και να υποτάσσει λαούς και να μεγαλώνει την εκμετάλλευση. Οταν συναντάει δυσκολίες, να πάρει το «καταπραϋντικό του» στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, στη ΛΔ της Κορέας, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο και όπου αλλού στον κόσμο, αλλά και στο εσωτερικό των ίδιων των ιμπεριαλιστικών χωρών, τότε πολλαπλασιάζονται τα προβλήματά του και μοιάζει όλο και πιο πολύ με βαριά άρρωστο, που του στερούν το φάρμακό του.

Κανένας δεν ισχυρίζεται πως η πρόκληση τέτοιων δυσκολιών για το σύστημα της εκμετάλλευσης είναι εύκολη υπόθεση για τους λαούς. Υπάρχει όμως η δυνατότητά της και όποιος δε βολεύεται σ' αυτό το «λιγότερο ουρανό», μπορεί, να παλέψει, ώστε η δυνατότητα, να γίνεται πραγματικότητα.

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες, που κρίνουν το αποτέλεσμα. Βασικό είναι το σχέδιο - πρόγραμμα, που για να έχει προοπτική οφείλει να μην περιορίζεται στο να αντιμετωπίζει τα επιμέρους συγκυριακά προβλήματα, που προκαλεί το σύστημα της εκμετάλλευσης, αλλά, να το ξεπερνάει. Να το καταργεί οριστικά. Αλλος παράγοντας είναι η ενεργή, οργανωμένη, αδιάκοπη, συμμετοχή στη δράση από εκείνους, που έχουν κάθε συμφέρον, να φρακάρουν τα σχέδια των μονοπωλίων μέχρι να τα ξεριζώσουν για πάντα μαζί με τη μήτρα που τα δημιουργεί. Δηλαδή συμμετοχή από την εργατική τάξη και όλους τους εργαζομένους. Σε τίποτα δε βοηθάει την υπόθεση των εργαζόμενων το μοναχικό αίσθημα της αδικίας, ή η δυσαρέσκεια - αγανάκτηση χωρίς τη συμμετοχή στην οργανωμένη δράση, που αντιμετωπίζει την πηγή της αδικίας. Το σύστημα της εκμετάλλευσης μπορεί να διαιωνίζεται θαυμάσια με το σύνολο των εργαζομένων παθητικά δυσαρεστημένους...

Μόνο η αδιάκοπη μαζική οργανωμένη συμμετοχή στην επαναστατική δράση αλλάζει πραγματικότητες. Για παράδειγμα, όταν το ΚΥΣΕΑ ανήγγειλε τη συμμετοχή της χώρας στην «ειρηνευτική αποστολή» κατοχής του Λιβάνου, σίγουρα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήταν δυσαρεστημένοι. Ομως δεν πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας, έτσι ώστε να αναγκάσει την κυβέρνηση, να πάρει πίσω την απόφασή της με το ζόρι και να μην έχει μούτρα, να εμφανιστεί μπροστά στους συμμάχους της ιμπεριαλιστές. 'Η, όταν αναγγέλλει τα λογής αντεργατικά μέτρα η κυβέρνηση συναντήσει χειροπιαστή και όχι νοερή τη μαζική αντίδραση του λαού, δε θα αναγκαστεί έστω σε προσωρινή οπισθοχώρηση; Αν επίσης με τη συνεχή οργανωμένη λαϊκή δράση αλλάξουν οι συνειδήσεις και κατά συνέπεια δημιουργηθούν καινούριοι πολιτικοί συσχετισμοί, που πραγματικά να εκπροσωπούν τα λαϊκά συμφέροντα, δε φέρνουν πιο κοντά τη δημιουργία της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση; Που σημαίνει πολιτικό αγώνα αποδυνάμωσης των κομμάτων του κεφαλαίου. Που σημαίνει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης να στηρίζει το Κόμμα της το Κομμουνιστικό Κόμμα.Που σημαίνει την οργανωμένη πλειοψηφία, λαού και νεολαίας στο δικό τους κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία.

Υπάρχουν πάντα δυό επιλογές. Η δυνατότητα της υποταγής και του βολέματος όσο και η δυνατότητα της αντίστασης και της δημιουργίας. Τίποτα δεν έχει τελειώσει...