Θέλετε να δείτε πώς μπορεί να καταντήσει κάποια που κάποτε έλεγε ότι είναι κομμουνίστρια, στη συνέχεια δήλωνε αριστερή και μετά «πέρασε» στο ΠΑΣΟΚ, ασπαζόμενη την αστική ιδεολογία και υπηρετούσα την κυρίαρχη πολιτική;

Θέλετε να δείτε μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια «μεταλλαγμένη» πολιτικός, προκειμένου ν' ανταποκριθεί στα «καθήκοντα» που της ανέθεσε το νέο κόμμα της, και μάλιστα να εμφανίζεται «βασιλικότερη του βασιλέα»;

Θέλετε να δείτε γιατί η λαϊκή ρήση «το τέλος του κατήφορου, είναι ο πάτος», είναι προϊόν λαϊκής σοφίας και συμπέρασμα πολύχρονης εμπειρίας;

Αν ναι, δεν έχετε παρά να διαβάσετε τη δήλωση της Μαρίας Δαμανάκη στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 20/8/2006, σχετικά με τις στρατιωτικές επεμβάσεις του Ισραήλ στο Λίβανο και στην Παλαιστίνη. Πρόκειται για δηλώσεις - μνημείο πολιτικού καιροσκοπισμού. Η εκ μεταγραφής από την «Αριστερά», νέα «στελεχάρα» του ΠΑΣΟΚ, «ξεγυμνώνεται» παντελώς, ξεπερνώντας ακόμη και αυτή τη συγκαλυμμένη ως προς τις προθέσεις της θέση του ΠΑΣΟΚ, των «ισορροπιών ανάμεσα στο θύτη και στο θύμα», και τασσόμενη, εμμέσως πλην σαφώς, υπέρ του επιτιθέμενου Ισραήλ, ρίχνοντας τα βέλη της κατά της λιβανέζικης και παλαιστινιακής αντίστασης. Και, βεβαίως, ούτε κουβέντα κατά των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που συνδράμουν στην ισραηλινή επιθετικότητα, ανάβοντας «φωτιές» στη γειτονιά μας, της Μέσης Ανατολής. Εν προκειμένω, δεν αρμόζει ούτε το «που 'σαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος», καθότι κι αυτό δεν της αξίζει...