«Πώς δεν έχετε πατρίδα - απόρησα εγώ -... Δεν είναι το σπίτι σας εδώ; Εμείς δεν είμαστε φίλοι; Δεν είμαστε δικοί σας άνθρωποι;». Υστερα μου ξεφούρνισες και το άλλο.... Που σας κυνηγάνε οι Γερμανοί και δε σας αφήνουνε σε χλωρό κλαρί... κι είπε ο πατέρας σου ότι κρυβόσαστε μη σας πιάσουν κι αλίμονό σας..!. «Να 'ρθείς Γιαγκώπ... Να 'ρθείς στο σπίτι μου να σε κρύψω εγώ»... Δεν πρόλαβες...!

Ταξίδι μακρινό, βαθιά στα άδυτα του Αουσβιτς, που ακόμα και σήμερα μυρίζει πτωμαΐνη και τέφρα από καμένη σάρκα, έκανα για σένα. Πήγα στον θάλαμο των παιδιών. Ενα σωρό φωτογραφίες στον τοίχο, θαρρώ πως είδα και τη δική σου. Ησουνα κουρεμένος και φορούσες μια ριγέ γκριζοκίτρινη πουκαμίσα. Δεν είχε από κάτω τ' όνομά σου. Είχε μόνο έναν αριθμό. Ολα τα πρόσωπα ήταν ίδια. Σ' αναγνώρισα μόνο από το βλέμμα. Το ίδιο εκείνο βλέμμα της απόγνωσης και του τρόμου.

Επιασα τα κάγκελα και δάγκασα τα χοντροδάχτυλά μου για να μην κλάψω...! Γιαγκώπ δεν πρόλαβες, δεν έζησες να δεις που οι δικοί σου φτιάξανε πατρίδα. Και μετά, αρπάξανε πατρίδα αλλωνών, για να μεγαλώσουν τη δική τους. Ευτυχώς που εσύ έφυγες νωρίς. Ευτυχώς που δεν έζησες να δεις τι κάνει σήμερα η επίσημη πατρίδα σου. Εχουν γίνει τρομοκράτες των λαών. Κάνουν άδικους, ανελέητους και κατακτητικούς πολέμους. Σκοτώνουν αθώο κι άμαχο πληθυσμό, ακόμη και μικρά παιδιά. Παιδιά αθώα που δεν κρατάνε όπλα. Παιδιά, που δε φταίξανε σε τίποτα, όπως κι εσύ. Μόνον που κι αυτά έχουνε το ίδιο παράπονο με σένα. Θέλουν να έχουν πατρίδα.