«Ενώ η κατάσταση στα λιμάνια δείχνει να εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο (...) οι ταξιδιώτες, Ελληνες και ξένοι, δεν ξέρουν αν και πότε θα εξυπηρετηθούν, οι δε ξενοδόχοι των απομονωμένων νησιών ζουν με το άγχος των συνεχών ακυρώσεων. Και με την καθημερινή πια κοροϊδία του υπουργού Ναυτιλίας και των εφοπλιστών που επιμένουν να συμπεριφέρονται σαν ν' απευθύνονται σε ηλίθιους, τους οποίους μπορούν να παραπλανούν με τα αφελή ψεύδη τους» (από το κεντρικό άρθρο στο «ΕΘΝΟΣ»).

«Εκεί, στην Παλαιστίνη ο θρους του αγώνα για μια ανεξαρτησία, αλλά κι εδώ, στην ύπαιθρο χώρα, το βουητό της εξέγερσης, οι ψίθυροι και το τραύλισμα της απόγνωσης, της απορίας, της αγανάκτησης. Πού, διάβολε, πήγαν όλοι; Πού είναι οι δυτικοί διανοητές; Πώς ερμηνεύεται η δράση του Ισραήλ; Υπό ποίους νομικούς κανόνες και διεθνείς συμβάσεις; Η Ιστορία φαίνεται να 'χει τελειώσει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το Διεθνές Δίκαιο. Δεν υπάρχει δίκαιο, δεν υπάρχει διεθνής κοινότητα. Δεν υπάρχουν πολίτες (το ότι δεν υπάρχουν ηγέτες είναι αυτονόητο). Οταν η ανθρωπότητα δεν έχει λόγο, όταν τέλος πάντων δε βρίσκει τον λόγο της, ανακαλύπτει έναν ποδοσφαιριστή, έναν τραγουδιστή, έναν "καλλιτέχνη", έναν βιρτουόζο για να καλύψει το κενό της. Πώς να ασχοληθεί με την πολιτική της ισραηλινής ηγεσίας όταν έχει πρώτιστο μέλημα την κουτουλιά του Ζιντάν (του Αλγερινού τάχα, που συνθλίβει ρατσιστικές αντιλήψεις και άλλες πομπώδεις ανοησίες;). Ολα είναι μια στρογγυλή θεά και όλοι είμαστε πιστοί αυτής της θεάς. Πιστεύουμε εις μίαν θεάν μητέρα αυτοκρατόρισσα και λοιπά. Και λοιπά. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι. Ανθρωποι και Ποντίκια. Ποίος ο μυς; Ποίος ο άνθρωπος; Ποίο το μέλλον (μας);»(ο Γιώργος Σταματόπουλος στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).