«Θεωρώ ότι ως στρατηγικοί σύμμαχοι, η υποστήριξή σας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ όσον αφορά το Ιράν είναι βέβαιη». Τη φράση αυτή φέρεται να είπε η Κ. Ράις προς Ντ. Μπακογιάννη κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα, σύμφωνα με «έγκυρο» γνώστη των πρακτικών της συνάντησης. Ανεξάρτητα από την ακρίβεια της συνομιλίας η στάση της κυβέρνησης την επιβεβαιώνει απόλυτα.

Η κυβέρνηση Καραμανλή έσπευσε από την πρώτη στιγμή να προσφέρει «γην και ύδωρ» στις ΗΠΑ, πριν καλά καλά μιλήσει κανείς ανοιχτά για πόλεμο στο Ιράν. Δήλωσε πίστη στις «συμβατικές υποχρεώσεις» και παρέδωσε τη Σούδα, πριν καν της ζητηθεί. Εχει ευθυγραμμιστεί με ΗΠΑ (και ΕΕ) στο Συμβούλιο Ασφαλείας, συντασσόμενη με το σχέδιο ψηφίσματος που ανοίγει το δρόμο για επιβολή κυρώσεων και στρατιωτικών επεμβάσεων. Εχει υιοθετήσει πλήρως την πολεμοκάπηλη προπαγάνδα της Ουάσιγκτον, ότι τάχα το Ιράν συνιστά «πυρηνική απειλή» για την ανθρωπότητα. Και αυτό τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει το σαθρό αυτό ισχυρισμό. Αντίθετα, υπάρχουν οι εκθέσεις της Διεθνούς Επιτροπής Ενέργειας που βεβαιώνουν για το αντίθετο, η υπογραφή της συμφωνίας μη διάδοσης πυρηνικών όπλων από το Ιράν, αλλά και οι δηλώσεις της ιρανικής ηγεσίας ότι δε σκοπεύει να προχωρήσει στην κατασκευή πυρηνικών όπλων. (Ξέχασε η κυβέρνηση τα «στοιχεία» που διέθεταν οι ΗΠΑ για «τα όπλα μαζικής καταστροφής» του Σ. Χουσεΐν...). Από την άλλη, μόνο φιλειρηνική δεν είναι η θέση της ότι είναι υπέρ μιας «διπλωματικής λύσης», ακριβώς γιατί πρόκειται για τη διπλωματία των ιμπεριαλιστών, δηλαδή την επιβολή «λύσεων» με το πιστόλι στον κρόταφο...

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση της ΝΔ, ακολουθώντας την ίδια τακτική με αυτή των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, διαμορφώνει τη στάση της απέναντι στα μείζονα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης με βάση τη θέση της ως «πρόθυμου συμμάχου» των ΗΠΑ. Αυτό που την ενδιαφέρει - γενικότερα την πλουτοκρατία - είναι να βρίσκεται με την πλευρά του νικητή και του μεγάλου αφεντικού της νέας τάξης, προσδοκώντας στην εύνοιά του. Ο ελληνικός λαός όμως δεν έχει κανένα συμφέρον να υποστηρίζει τους πολεμοκάπηλους και τους «πρόθυμους συμμάχους».