Συνέχεια στο σίριαλ της «δημοσιονομικής απογραφής» είχαμε και πάλι τις προηγούμενες μέρες, καθώς σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Στατιστικής Υπηρεσίας της ΕΕ (ΓΙΟΥΡΟΣΤΑΤ) το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας για το 2005 αναθεωρήθηκε στο 4,5% του ΑΕΠ, από 4,3% του ΑΕΠ, που είχε καταγραφεί στον κρατικό προϋπολογισμό, μια ...διαφορά που δεν έχει καμιά απολύτως σημασία είτε για την ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής, είτε για τους εργαζόμενους της χώρας. Η ΕΕ, πάντως, θεωρεί ότι ούτε τα στοιχεία αυτά είναι τα τελικά, καθώς στην αναφορά της έκθεσης επισημαίνεται ότι συνεχίζει να υπάρχει το πρόβλημα διαφάνειας των στοιχείων που αφορούν τα ασφαλιστικά ταμεία και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ). Για το λόγο αυτό, κλιμάκιο της ΓΙΟΥΡΟΣΤΑΤ πρόκειται να επισκεφτεί τη χώρα μας, τις προσεχείς μέρες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΙΟΥΡΟΣΤΑΤ, το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας το 2005, διαμορφώθηκε στο 4,5% του ΑΕΠ, έναντι 6,9% το 2004, 5,8% το 2003 και 4,9% το 2002. Με τις επιδόσεις αυτές, η Ελλάδα καταλαμβάνει την τρίτη θέση στην Ευρώπη των «25», στον πίνακα των χωρών με το υψηλότερο δημοσιονομικό έλλειμμα. Το δε δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε στο 107,5% του ΑΕΠ το 2005 έναντι 108,5% το 2004, 107,8% το 2003 και 110,7% το 2002. Με αφορμή τη δημοσιοποίηση των στοιχείων αυτών, το υπουργείο Οικονομίας σε ανακοίνωσή του επισημαίνει ότι «η μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ κατά το 2006 είναι εφικτή, χωρίς να απαιτούνται νέα μέτρα».

Με άλλα λόγια, η επιχείρηση αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού που έχουν στήσει από κοινού η ΕΕ και τα κόμματα του δικομματισμού, προβλέπει και νέα επεισόδια. Και μιλάμε για επιχείρηση αποπροσανατολισμού, επειδή ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύτηκε η όλη υπόθεση, αφ' ενός χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, προκειμένου να δικαιολογήσει την αντιλαϊκή της πολιτική, αφ' ετέρου, η «αντιπαράθεση» μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας διατηρήθηκε σε τεχνοκρατικό επίπεδο (απέκρυψε ή δεν απέκρυψε το ΠΑΣΟΚ στοιχεία του ελλείμματος), ενώ απέφυγαν να εισέλθουν σε θέματα ουσίας (ταξικός χαρακτήρας της δημοσιονομικής πολιτικής, υπερφορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων, προκλητικές φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο).