Την αυγή με ξυπνούν, μου λεν χιονίζει,/ ανοίγω τα παράθυρα και ατενίζω ομορφιά, καλοτυχία./ Μακριά οι σκάλες της αυλής ολόφωτη οπτασία, αχνός καπνός από την κουζίνα υψώνεται στον άστατο ουρανό/ η παγωνιά όλη πετράδια στη χιονισμένη χλόη,/ Στην ουρανό οι Αθάνατοι Σοφοί μάλλον έχουν μεθύσει - τριπούν τα σύννεφα και μας ρίχνουν λευκή σκόνη.

Λι Πο

Ενα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ροές, στη σειρά «Ποιητές του Κόσμου». Πρόκειται για την «Ανθολογία Κινεζικής Ποίησης» - μετάφραση Γιάννη Λειβαδά, επιμέλεια Παυλίνας Παμπούδη, η οποία επιχειρεί μιαν ουσιαστική και πολύπλευρη γνωριμία με τη λεπταίσθητη κλασική κινεζική ποίηση, παρουσιάζοντας τις τρεις τομές στην ιστορία της: Την ποίηση Τζου, η οποία άνθισε στα 960 και κυριάρχησε μέχρι το 1279 - κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Σουνγκ - την ποίηση του Γουάνγκ Γουέι 699-761, ο πιο «μοντέρνος» ποιητής της Κίνας κατά τον Εζρα Πάουντ, που με την ιδιότυπη χρήση των λέξεων και την παθητική ένταση του λόγου θεωρείται ως προφήτης της σύγχρονης ποίησης και, τέλος, ο εκκεντρικός και αντικομφορμιστής «ο εξόριστος Αθάνατος», ο Λι Πο (701-762), που συνέθεσε υπέροχους στίχους και σίγουρα υπήρξε ο πρόδρομος των «καταραμένων ποιητών». Ας ρίξουμε, λοιπόν, μιαν ερευνητική ματιά στο βιβλίο αυτό, έτσι ώστε, όταν ακούμε τους άλλους να μιλάνε γι' αυτούς τους σημαντικούς Κινέζους ποιητές, να μη μας φαίνονται «κινέζικα».