Το πεζογραφικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη λατρεύτηκε από τους Ελληνες. Το θεατρικό του, όμως, απέτυχε, παρότι κάποιοι το θεώρησαν «σημαντικό και άδικα αμελημένο», όπως έλεγε ο ιστορικός του θεάτρου μας Γιάννης Σιδέρης. Το 1915 ο Καζαντζάκης παύει να γράφει θέατρο, αφού η δραματουργία του επικρίθηκε, ίσως, γιατί - κατά τον Γ. Σιδέρη - «ο Καζαντζάκης είχε πολύ νου και πάρα πολύ φλογερή καρδιά για να γίνει συγγραφέας του βουλεβάρτου (...)». Ισως, όμως, και γιατί η στιχουργημένη, ιδιάζουσα γλώσσα και φιλοσοφικο-συμβολική θεματική του δεν άντεξαν στο ορμητικό ρεύμα του ρεαλιστικού θεάτρου. Πάντως, κατά καιρούς ανεβάστηκαν κάποια από τα 20 δράματά του (21 με το χαμένο «Ηρακλής») και κάποιες μελέτες γράφτηκαν για τη δραματουργία του.

Η πρώτη πληρέστερη, επιστημονικά τεκμηριωμένη, βασισμένη σε όλες τις υπάρχουσες «πηγές» (του προσωπικού αρχείου του Καζαντζάκη, του Μουσείου «Καζαντζάκη» κ.ά.) μελέτη για τον θεατρικό Καζαντζάκη - από το πρώτο έργο του, το «Ξημερώνει» έως το τελευταίο, το «Βούδας» - έγινε από την επίκουρο καθηγήτρια Θεατρολογίας του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κυριακή Πετράκου. Τίτλος της «Ο Καζαντζάκης και το θέατρο» (εκδόσεις «Μίλητος»).

Η μελέτη, που παρουσιάστηκε προχτές από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, με ομιλητές τους Βάλτερ Πούχνερ (αναπληρωτή πρόεδρο του Τμήματος), Κώστα Γεωργουσόπουλο (διδάσκοντα σ' αυτό), Γιώργο Στασινάκη (πρόεδρο της Διεθνούς Εταιρίας «Φίλων Ν. Καζαντζάκη») και Κλεοπάτρα Πρίφτη (πρόεδρο του ελληνικού τμήματος της παραπάνω Εταιρίας), αναλύει όλα τα έργα του Καζαντζάκη, τις επιρροές τους και το φιλοσοφικό και συμβολικό περιεχόμενό τους και παρουσιάζει τις δημοσιεύσεις τους, εκτενή βιβλιογραφία και παράρτημα φωτογραφιών από παραστάσεις έργων του.