Αγαπούσε τον άνθρωπο, λάτρευε τη φύση και μεθούσε με τη ζωή και την ομορφιά της. Ο λόγος για τον Κωνσταντινουπολίτη ζωγράφο Βασίλη Βλασίδη (1907 - 1997), που αυτές τις μέρες παρουσιάζονται έργα του στην αίθουσα εκδηλώσεων του νέου Δημαρχείου Νίκαιας, με διοργανωτή το Πνευματικό Κέντρο του δήμου (Π. Τσαλδάρη 10). Η ενδιαφέρουσα αυτή εικαστική έκθεση, που έχει το χαρακτήρα αναδρομικής παρουσίασης, αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής στον άνθρωπο, στον αγωνιστή και τον καλλιτέχνη Β. Βλασίδη. Ενα σεμνό και αθόρυβο αυτοδίδακτο εικαστικό δημιουργό, που με συνέπεια υπηρέτησε τη ζωγραφική και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις, ως το τέλος, για μια καλύτερη Ελλάδα.

Ο Β. Βλασίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και σε ηλικία 17 χρόνων έρχεται μόνος του στην Αθήνα. Εχοντας τελειώσει τη μέση εκπαίδευση, αρχίζει να εργάζεται σε διάφορες δουλιές. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, γίνεται ένα από τα στελέχη του ΕΑΜ. Μετά την απελευθέρωση παραμένει στην Αθήνα. Συλλαμβάνεται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1947 και εξορίζεται στον Αγ. Κήρυκο Ικαρίας, αφού περνά πρώτα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας. Δέκα χρόνια (έως το 1956) ο Β. Βλασίδης, έζησε εξόριστος σε διάφορα ξερονήσια (Μακρόνησος, Αϊ- Στράτης). Σ' αυτούς τους τόπους του μαρτυρίου «αντρώθηκε» ως ζωγράφος, φιλοτεχνώντας δεκάδες έργα. Τη σκληρή ζωή του εξόριστου απάλυναν οι αρμονίες των χρωμάτων, τα τοπία και οι σύντροφοί του, που σα θέματα, κυριαρχούν σε όλη τη μακρόχρονη εικαστική του πορεία. Φίλος του καλλιτέχνη, ο συνεξόριστος ποιητής Γιάννης Ρίτσος έγραφε: «Με πόση αγάπη σε σκέφτομαι, έτσι, να πάλλεσαι ολάκερος σαν τεντωμένη χορδή απαντώντας σε κάθε χρώμα, σχήμα, γραμμή, σε κάθε ήχο, βλέμμα, σιωπή απαντώντας μ' ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο σε όλη τη ζωή και σκεπάζοντας μ' αυτό το χαμόγελο το βάθος της ψυχής και τον γκρεμό της πληγής».

Μετά την εξορία, ο Β. Βλασίδης συνεχίζει να ζωγραφίζει, αλλά με μικρότερη ένταση, μια και οι δυσκολίες της καθημερινής ζωής είναι τεράστιες. Το 1957 συμμετέχει σε ομαδική έκθεση στο Ζάππειο με 3 πίνακες, ενώ το 1982 εκθέτει 22 έργα στο Τορόντο του Καναδά. Η εικαστική του δημιουργία είναι πολύμορφη. Περιλαμβάνει σχέδια, παστέλ, λάδια και, κυρίως, ακουαρέλες, ένα είδος που αγάπησε ιδιαίτερα και το οποίο βρίσκεται πιο κοντά στον ανήσυχο χαρακτήρα του. Ρεαλιστής θεματικά, φιλοτέχνησε ένα πλούσιο, σε ποσότητα, έργο, στο οποίο είναι φανερή η επίδραση του ιμπρεσιονισμού. Το χρώμα και το φως πλημμύριζε τους πίνακές του, τα λουλουδιασμένα λιβάδια, την απέραντη θάλασσα, τα λαμπερά μάτια των συνεξορίστων του... Μία πολύχρωμη αχτίδα η δημιουργία του, «μελωδία» για τη ζωή και την ομορφιά.

Οπως σημειώνει ο φίλος του, Κώστας Λυγιατζής, ο οποίος είχε και την πρωτοβουλία για την έκθεση αυτή, «ο Β. Βλασίδης ήταν ένας πραγματικός μαχητής της ζωής, συνεπής με τον εαυτό του, ήξερε να προσφέρει στους άλλους...». «Το χρήμα, αν και πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή του, δεν τον ενδιέφερε. Ο καημός του να αποκτήσει ένα μεγάλο χώρο για να μπορεί να ζωγραφίσει με άνεση και ιδίως μεγάλα κομμάτια, δεν έγινε πραγματικότητα όταν έπρεπε. Προς το τέλος της ζωής του υπήρξε αυτή η δυνατότητα, αλλά τότε τον Βασίλη τον απασχολούσαν θέματα υγείας... Παρ' όλα αυτά, με ένα πείσμα από αγάπη στη ζωή, προσπαθούσε να ρουφήξει κάθε στιγμή της και όσο του επιτρεπόταν να την εκφράσει μέσα από την τέχνη του».

«Το φως δε γέρασε ποτέ/ εσύ που αγάπησες το φως/ πώς θα γεράσεις;» έγραφε ο Γ. Ρίτσος. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, στις 15 Φλεβάρη 1997, ο Β. Βλασίδης έλεγε: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά δε θέλω να πεθάνω για ένα λόγο: Γιατί η ζωή είναι τόσο ωραία!». Σημειώνουμε, ότι η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 16/4.