Την 6η μέρα της απεργίας των ναυτεργατών εδέησε να βγάλει μια λιγόλογη ανακοίνωση συμπαράστασης στους απεργούς, από κοινού με τους οδηγούς φορτηγών. Την 7η μέρα και αφού η κυβέρνηση προχώρησε στο βάρβαρο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης, έβγαλε και μια δεύτερη ανακοίνωση καταδίκης του κυβερνητικού αυταρχικού μέτρου. Την ίδια μέρα, έκανε και τον κόπο να κατέβει στο λιμάνι του Πειραιά, όπου συναντήθηκε με τη διοίκηση της ΠΝΟ και δήλωσε από κοντά τη συμπαράστασή της. Στις προαναφερόμενες ανακοινώσεις, στις όποιες δημόσιες τοποθετήσεις της, δεν είπε ούτε λέξη κατά της πολιτικής «απελευθέρωσης» της ακτοπλοΐας και όλων όσα αυτή συνεπάγεται. Ούτε καν την απόσυρση του κυβερνητικού νομοσχεδίου δε ζήτησε...

Για την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μιλάμε, την ηγεσία - υποτίθεται - του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας. Οι απεργοί ναυτεργάτες έδιναν έναν ηρωικό αγώνα, αντιμετωπίζοντας στην κυριολεξία θεούς και δαίμονες κι αυτή αρκέστηκε σε μια αόριστη και τυπική συμπαράσταση. Τίποτε δεν έκανε, ουσιαστικά, για να ενισχύσει τον αγώνα των ναυτεργατών και, κυρίως, για να οργανώσει την εργατική και λαϊκή αλληλεγγύη σ' αυτόν. Για να μην αναφερθούμε στα όσα, περί αδιαλλαξίας και ακραίας συμπεριφοράς, λέγονταν και διοχετεύονταν ανεπισήμως.

Δε σημειώνουμε τα παραπάνω, μόνον ή κυρίως, για να καυτηριάσουμε τη στάση της πλειοψηφίας, αλλά για να γίνει ακόμη περισσότερο φανερή η επιτακτική ανάγκη της συσπείρωσης των εργαζομένων στο ΠΑΜΕ. Η ανάγκη να πάρουν στα δικά τους χέρια τους αγώνες που έρχονται.