«Η συζήτηση που πρόκειται να διεξαχθεί στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης για το σχέδιο "καταδίκης των εγκλημάτων του κομμουνισμού" θέτει όλους τους συνειδητούς πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και γενικότερα της Ευρώπης μπροστά σε σοβαρά ζητήματα ιστορικής αλήθειας, συνείδησης, υπεράσπισης των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, ανεξάρτητα από πολιτικές, ιδεολογικές, φιλοσοφικές πεποιθήσεις και εκτιμήσεις του κάθε ξεχωριστού πολίτη.

Το βασικό ερώτημα που αναφύεται από αυτήν την πρωτοβουλία είναι: Πώς τεκμηριώνεται η ιστορική αλήθεια αν δεν είναι απαλλαγμένη από την πολιτική σκοπιμότητα, πώς διαμορφώνεται η συνείδηση όταν εξομοιώνονται διαφορετικές και αντίθετες ιδεολογίες, πώς κατοχυρώνονται τα δημοκρατικά δικαιώματα όταν προωθούνται περιοριστικά μέτρα και απαγορεύσεις;

Προσωπικά, από τη θέση του απλού δημοκρατικού πολίτη που δεν υπήρξε οπαδός του κομμουνισμού, θεωρώ ότι η προσπάθεια εξομοίωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό αποτελεί μια ανιστόρητη και άδικη προσέγγιση της γενικότερης προσφοράς και δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα επιστημονικά, αλλά κυρίως τα κοινωνικά επιτεύγματα των κομμουνιστικών καθεστώτων κατά τον 20ό αιώνα, και σε ακραίες ακόμη και αιματηρές συνθήκες ορισμένες φορές, που υπήρξαν καθοριστικά για τη διαμόρφωση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης κυρίως μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι προνόμια και δικαιώματα που απολαμβάνουμε σήμερα, θεωρώντας τα ως δεδομένα, είναι καρποί που προέκυψαν από την Κομμουνιστική Θεωρία και Δράση στο πλαίσιο ενός ανθρώπινου οράματος για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο.

Διαισθάνομαι ότι η συζήτηση για την ιστορική αλήθεια θα ανοίξει ξανά, αν ποτέ έκλεισε. Και η συζήτηση αυτή θα αφορά όλους τους ιστορικούς συμμετέχοντες και όλους τους ιστορικούς παράγοντες. Το θέμα είναι ότι το Μνημόνιο θέτει τη συζήτηση με ιστορικά και ιδεολογικά απαράδεκτους όρους, προκαταλαμβάνοντας το αποτέλεσμα και το μέλλον, γι' αυτό και πρέπει να καταδικαστεί και να αποσυρθεί».