«Κύριε, κύριε, διαβάσαμε γεωμετρία, αν και ξέραμε ότι σήμερα δεν είναι ημέρα σχολείου, αλλά ημέρα αγώνα». Το βαγόνι του Ηλεκτρικού ασφυκτικά γεμάτο. Κορίτσια και αγόρια, μαθητές και μαθήτριες. Κασκόλ ανέμελα ριγμένα στο λαιμό, τσάντες στον ώμο, τζιν και αθλητικά παπούτσια. Ηλικία; Δεν έχει σημασία αν ήταν 12, 13 ή 16. Είχαν την ηλικία που ορίζεται με μία λέξη: «Νιάτα». Νιάτα που διψούν για ζωή. Που αναζητούν και διεκδικούν τη θέση τους στην κοινωνία. Που ελπίζουν και αγωνίζονται...

«Κύριε, σ' αυτή τη στάση θα κατέβουμε;». Καθόταν δίπλα μας. Γύρω στα 50. Μαθηματικός. Μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Λίγο αμήχανος, μήπως τα «τιτιβίσματα» ενοχλήσουν τους υπόλοιπους επιβάτες. Σίγουρα όμως καμάρωνε. Κι είχε μια γλύκα στο πρόσωπο. Οι εξισώσεις, οι τεμνόμενες, οι παράλληλες, οι συμπληρωματικές... έδωσαν τη θέση τους στην απτή πραγματικότητα. Κι εκείνος ήταν «παρών». Κοντά τους. Μαζί τους. Τους συντρόφευσε στα όνειρά τους, παίρνοντας κι αυτός το «μερίδιό» του. Μια ανάσα ζωής στο ασφυκτικό τοπίο της καθημερινότητας.