Στο βιβλίο «Τα παιδιά, η προνομιούχα τάξη», διαβάζουμε: «Οταν το παιδί γίνει ενός έτους, οι περισσότεροι γονείς προτιμούν τους παιδικούς σταθμούς. Είναι ο πρώτος κρίκος στο σοβιετικό σύστημα προσχολικής ηλικίας για παιδιά μέχρι 3 ετών. Το προσωπικό τους αποτελείται από ανθρώπους ειδικά εκπαιδευμένους. Το καθημερινό πρόγραμμα και τα γεύματα είναι επιστημονικά προγραμματισμένα».

Σ' αυτούς τους παιδικούς σταθμούς διδάσκονταν μαθήματα όπως μουσική, γυμναστική, διδασκαλία χρωμάτων, σχημάτων, διαστάσεων αντικειμένων κλπ. Τα παιδιά βρίσκονταν υπό συνεχή ιατρική παρακολούθηση, διαιρούνταν σε ομάδες σύμφωνα με την ηλικία τους και κάθε ομάδα είχε το δικό της πρόγραμμα, που επεξεργάζονταν παιδίατροι και φυσιολόγοι. Οταν τα παιδιά συμπλήρωναν τα 3 χρόνια μεταφέρονταν στο νηπιαγωγείο.

Το 1977 υπήρχαν στην ΕΣΣΔ περισσότερα από 106.000 νηπιαγωγεία και παιδικοί σταθμοί, με ικανότητα υποδοχής 11.700.000 παιδιών. Επιπλέον υπήρχαν ειδικά νηπιαγωγεία για ανάπηρα ή καθυστερημένα παιδιά, όπου χρησιμοποιούνταν ειδικές μέθοδοι για την ενίσχυση της διανοητικής και φυσιολογικής τους ανάπτυξης.

Η ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό για ισορροπημένη σωματική και πνευματική ανάπτυξή τους ήταν προτεραιότητα. Οι αθλητικές σχολές στην ΕΣΣΔ ξεπερνούσαν τις 7.000. Προορίζονταν για την ανάπτυξη των ικανοτήτων των παιδιών με ιδιαίτερα φυσικά προσόντα. Πέρα απ' αυτά όμως υπήρχαν και αθλητικά τμήματα στα σχολεία, στους τόπους διαμονής, στα πανεπιστήμια. Υπήρχαν 270.000 αθλητικές ομάδες, όπου μπορούσαν να ενταχθούν όσοι επιθυμούσαν.

Στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, ο γάμος, η οικογένεια και η μητρότητα βρίσκονταν κάτω από την προστασία του κράτους. Οι πολύτεκνες οικογένειες και οι χωρίς σύζυγο μητέρες είχαν ολόκληρη τη φροντίδα και υποστήριξη της κοινωνίας. Ουσιαστική σημασία για την προστασία της υγείας των παιδιών και των νέων είχαν οι κατά σειρά ιατρικές εξετάσεις στα νηπιαγωγεία, στους παιδικούς σταθμούς, στα σχολεία και στις επαγγελματικές σχολές. Για την αρμονική οικογενειακή ζωή λειτουργούσαν πάνω από 100 γραφεία συμβούλων για ζητήματα γάμου και σεξουαλισμού. Θετικά συνέβαλε και η σεξουαλικοηθική αγωγή που έπαιρναν οι νέοι στα σχολεία και άλλα μορφωτικά ιδρύματα. Υπήρχαν επίσης οι παιδικοί-βρεφικοί σταθμοί για τα βρέφη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, στους οποίους παρείχαν ολοήμερη δωρεάν φροντίδα από προσωπικό με ιατρικές και παιδαγωγικές γνώσεις. (Πηγή: «ΓΛΔ: Πολιτική για την ευημερία του ανθρώπου»).

Στην Κούβα, οι παιδικοί σταθμοί δέχονται από βρέφη μέχρι παιδιά 6 χρονών και παρέχουν υπηρεσίες σε κάθε οικογένεια, δωρεάν. Επιπλέον η κουβανική πολιτεία φροντίζει, ώστε κάθε παιδί το οποίο έχει στερηθεί τους γονείς του να μη στερείται τίποτα από όσα του χρειάζονται. Κρατικά ιδρύματα εγγυώνται στα παιδιά αυτά στέγαση, σίτιση, μόρφωση, ψυχαγωγεία κλπ. Με την ενηλικίωσή τους ενσωματώνονται στην ακαδημαϊκή κοινότητα με στόχο την ένταξή τους στην παραγωγική διαδικασία.