«Μα και βέβαια», απαντώ υπεύθυνα και κατηγορηματικά. Το ίδιο το ΚΚΕ, από τη φύση του, από την κοσμοθεωρία του, είναι γεννήτρα δύναμη προτύπων και συμβόλων. Πρότυπα ηρωισμού, πρότυπα ήθους, αγωνιστικής δράσης και σεμνότητας. Και χωρίς να βάλω το μυαλό μου να κοπιάσει περισσότερο - μια και ήταν πρόσφατα, κατά σύμπτωση, το προηγούμενο δεκαπενθήμερο - είχαμε αναφορά στη μνήμη και το έργο ενός, με το αφιέρωμα που έκανε ο Δήμος Καλλιθέας, σε συνεργασία με το Νέο Πνευματικό Κύκλο Καλλιθέας και το Χατζίνειο Ιδρυμα, στον Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή, αναφέρθηκα σ' αυτόν, καθώς και στον Γιώργο Φαρσακίδη με το Δεκαήμερο Εκθεσης Εργων του στο Πνευματικό Κέντρο Αθήνας, που και τις δυο εκδηλώσεις ετίμησε με την παρουσία του και εχαιρέτισε ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης.

Μια έκθεση έργων μνήμης και αγώνων του λαού μας με άφθονο φωτογραφικό και εικαστικό υλικό.

Ακούραστοι, αεικίνητοι και δραστήριοι, χαμηλών τόνων δημιουργοί, που πάσχιζαν να κρύψουν το μεγάλο όγκο του έργου τους πίσω από τη σκιά τους.

Ο Γιώργος Φαρσακίδης, όταν την πρώτη ημέρα τελείωσε η μικρή εκδήλωση παρουσίασης του έργου του στην Εκθεση, μετά βίας σύρθηκε - με το απλό γαλάζιο μπλουζάκι του - στο μικρόφωνο να πει δυο λέξεις: «Δεν τα καταφέρνω σ' αυτά - αρκέστηκε. Ευχαριστώ». Τίποτε άλλο και οι προβολείς έπεσαν.

Και όταν ο Δημήτρης, σχεδόν πάντα χαρούμενος, χαμογελαστός, απλός, καλοσυνάτος, ανθρώπινος, κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του Περισσού, κανείς δεν εγνώριζε πως επρόκειτο για έναν κινούμενο θησαυρό, κανείς δε γνώριζε πως τα λόγια από τα τραγούδια του αγώνα που όλοι τραγούδησαν ήταν δικά του.

Οταν με ρωτούν λοιπόν, έχω έτοιμη την απάντησή μου. Ναι, έχουμε πρότυπα. Και δεν είναι μόνο αυτοί οι δυο καλλιτέχνες αγωνιστές, έχω στο μυαλό μου κι άλλους πολλούς, που, όταν χρειαστεί κι έρθει η ώρα, θα τους μνημονεύσουμε.

Αιώνια τιμή και δόξα στο μακρινό σου ταξίδι, σύντροφε Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή.

Καλό κουράγιο, πολλές δυνάμεις για νέες δημιουργίες, σεβαστέ μου φίλε, Γιώργο Φαρσακίδη.