Η ταινία του Νταγκούρ Καρί, «Dark horse», είναι ας πούμε μια «αναρχική» ταινία! Αναρχική με την έννοια πως δεν ακολουθεί γνωστούς κινηματογραφικούς κανόνες, τόσο στην υπόθεση όσο και στην αφήγηση. Προπαντός στην αφήγηση! Ομως, δεν μπορείς να πειστείς, πως αυτό γίνεται από συνειδητή επιλογή. Από συνειδητή διάθεση να αναποδογυρίσει ο κόσμος, για να έρθει στα ίσα του, όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι! Μάλλον κλείνεις προς την άποψη ότι η ανωριμότητα του δημιουργού είναι αυτή που προκαλεί την αναστάτωση, που συμβαίνει στην οθόνη, παρά η ασπρόμαυρη καταγγελία του, για τις παγιωμένες αισθητικές θέσεις μας! Το μικροαστισμό μας!

Ο ήρωας, πάντως, ένας νεαρός που ασχολείται με την τέχνη του graffiti, δεν είναι τελείως «άδειος», παρότι δείχνει πως μόνο με το «χαβαλέ» τη «βρίσκει»! Παρότι δείχνει πως ικανοποιείται με το να σπαταλάει το χρόνο του κάνοντας πλάκες. Το κάνει και αυτό, όμως, την ίδια στιγμή, βγάζει και κάτι κραυγές, που είναι όλες δικές του!

Οι κραυγές αυτές, λοιπόν, τα γυναικεία ονόματα, δηλαδή, που γράφει στους τοίχους, κάποια στιγμή φέρνουν τους καρπούς τους. Επιτέλους τον ακούει μια νεαρή απελπισμένη. Η Φρανκ! Η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Το ίδιο τρελή και παλαβή και αυτή! Με την ίδια αγωνία, όμως, να ερωτευτεί! Τα δυο παιδιά, λοιπόν, γίνονται «ένα». Αγαπιούνται!

Ο έρωτας, όμως, τους «χαλάει». Τους κάνει «σοβαρούς»! Πάνε οι πλάκες και η έξω καρδιά! Οταν τα graffiti γίνονται ζωή αποχτάνε άλλη διάσταση. Δημιουργούν υποχρεώσεις. Φέρνουν συμβιβασμούς. Απαιτούν άλλης ποιότητας ανθρώπους. Και άλλης ποιότητας σχέσεις! Πιστεύω πως όταν ο νεαρός Ισλανδός σκηνοθέτης ερωτευτεί πραγματικά τον κινηματογράφο, όταν κόψει τις «πλάκες» και το «χαβαλέ», όταν ωριμάσει και αυτός κινηματογραφικά, όπως ωρίμασαν σαν άνθρωποι οι ήρωές του, δε θα κουνάει τη μηχανή χωρίς λόγο, ακανόνιστα. Θα την κουνάει όταν θα θέλει με την κίνηση κάτι να υποδηλώσει. Κάτι σημαντικό!

Παίζουν: Γιακούμπ Σεντεργκέν, Νίκολας Μπρο, Τίλι Σκοτ.