Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την «Καθημερινή»

Στην Πόλη, το μεροκάματο γι' αυτόν που δουλεύει νόμιμα, με σύμβαση, είναι 400 λίρες (ένα ευρώ ισούται με 1,6 λίρες), στα βορειοανατολικά, εκεί που απλώνονται οι παραγκουπόλεις με τους κοντά 3 εκατομμύρια «αδήλωτους», δεν υπάρχουν νόμιμα μεροκάματα. Η βιομηχανία, όμως, δεν καταλαβαίνει από «αδήλωτους». Φτηνή εργατική δύναμη να 'ναι κι αρκεί... Που σημαίνει πως ακόμα κι αν ήθελαν μόνο την Πόλη των 18 εκατομμυρίων κατοίκων να εντάξουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα προχώραγε η ενταξιακή διαδικασία. Ασε που το παιχνίδι είναι πολύ πιο χοντρό. Τόσο που ακόμα κι ένας αδαείς περί τα γεωπολιτικά, μ' ένα πέρασμα δυο ημερών από εκεί, κατανοεί γιατί έστησαν χορό και πανηγύρι όλοι αυτοί που περιμένουν τρελά κέρδη.

Επιστροφή, λοιπόν, στα «δικά μας». Χορό, λέει, έχουν στήσει και οι συγχωνεύσεις. Οχι που δε θα συγκεντρώσει τη δύναμή του το κεφάλαιο. Κάτσε εσύ και χάζευε τον Καραμανλή να σου λέει πως είσαι υπεύθυνος για την ταλαιπωρία του πολίτη. Κάτσε και μη κουράζεις το μυαλό σου με ερωτήματα όπως τίνος είναι αυτό το κράτος; για ποιον δουλεύει; πόσο αμέτοχο είναι στην ταξική διαπάλη; κι αφού δεν ξέρει τίποτα για το φόνο, γιατί καθορίζει μισθούς και μεροκάματα; γιατί αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης, κόβει επιδόματα και κοινωνικές παροχές;

Θέλει νοικοκύρεμα, λέει, η οικονομία. Ανθρώπινο κρέας μυρίζει, θα 'λεγε ο ποιητής.

Οι δεινοπαθούσες πολυεθνικές στήνουν χορό στο σβέρκο σου με σένανε συνδρομητή σε κάποια από τις «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», που ανακαλύπτουν πως έχεις δικαίωμα να δουλεύεις έως τον τάφο!

Εκείνοι, εκεί, οι δικοί μας απέναντι, την ώρα που τα αφεντικά τους υπέγραφαν τη συμφωνία, διαδήλωναν την Κυριακή με το σύνθημα «αυτή η γη είναι δική μας, κάτω ο ιμπεριαλισμός».

Που σημαίνει: Κόντρα στην «κοινή γνώμη» που διαμορφώνουν οι καπιταλιστές, υπάρχει και δυναμώνει η κοινή πάλη όσων κατανοούν πως αυτό το σύστημα δεν εξανθρωπίζεται μόνο ανατρέπεται!