«Ο σχηματισμός και η εξέλιξη του "Αριστερού Κόμματος" που ουσιαστικά στηρίζεται στο Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS) και στο ΒΑΣΓΚ, έχει πάρει ταχύτατα χαρακτηριστικά και έχει προκαλέσει σχεδόν σπαρταρίσματα ευφορίας στην κατακερματισμένη Αριστερά - και σε όποιους θεωρούν τους εαυτούς κομμουνιστές. Εδώ δε θα υπεισέλθουμε στα επιμέρους βήματα αυτής της εξέλιξης, αλλά πιστεύω ότι το κοινό σημείο που προκύπτει φαίνεται να είναι η ελπίδα ότι η "Αριστερά" θα γίνει επιτέλους διαμορφωμένη δύναμη με μαζική επιρροή. Παρότι ως τη συγγραφή του παρόντος δεν υπήρχε ακόμα ένα ολοκληρωμένο εκλογικό πρόγραμμα του "Αριστερού Κόμματος" και οι εκφρασθείσες τοποθετήσεις των ηγετικών κύκλων του σχετικά είναι σε ύψιστο βαθμό αντιφατικές (παράδειγμα γι' αυτό, ανάμεσα σε άλλα, το αίτημα για το μίνιμουμ ημερομίσθιο) οι ουσιαστικοί κομμουνιστικοί σχηματισμοί (σ.σ εννοεί το Γερμανικό ΚΚ και ΚΚ Γερμανίας) έχουν τοποθετηθεί μονοσήμαντα, υποστηρίζοντας το "Αριστερό Κόμμα", που πρακτικά σημαίνει λευκή επιταγή για τον Γκίζι και τον Λαφοντέν».

Και ο αρθρογράφος συνεχίζει σε άλλο σημείο:

«Η κλήση του ΚΚΓ για δημιουργία μιας ευρείας αριστερής συμμαχίας από κόμματα (το ΚΟΔΗΣΟ, το ΒΑΣΓΚ, το ΓΚΚ και το ΚΚΓ) και άλλες πολιτικές δυνάμεις, με φόντο την τωρινή κοινωνική κατάσταση, την κατάσταση των κομμουνιστών και το προτσές διαμόρφωσης του "Αριστερού Κόμματος", δεν είναι τίποτα άλλο από αυταπάτη. Γι' αυτό λοιπόν για το ΚΚΓ δε μένει τίποτα άλλο παρά μια χωρίς όρους υποστήριξη του "Αριστερού Κόμματος".

Ούτε το ΓΚΚ, ούτε το ΚΚΓ προσφέρουν στα μέλη τους και τους συμπαθούντες μια ανάλυση του χαρακτήρα του "Αριστερού Κόμματος" και της δράσης του στα πλαίσια της τωρινής κοινωνικής συγκυρίας»

Αναφορικά με το σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα του νέου κόμματος ο Μ. Οπερσκάλσκι κάνει χρήση ενός αποσπάσματος από το περιοδικό «Spiegel», που ανάμεσα σε άλλα λέει: «... Αν αυτή (σ.σ. η σημερινή επίσημη γενιά του SPD) αποχωρήσει, πολλά φαίνονται δυνατά. Ο πρωτοπόρος (σοσιαλδημοκράτης) Ερχαρτ Επλερ δεν αποκλείει μάλιστα και μια επανένωση του SPD με το "Αριστερό Κόμμα" σε μερικά χρόνια. Αυτός θεωρεί ότι, διαφορετικά από το SPD και το ΚΚΓ στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, σήμερα δεν υπάρχουν μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και της ομάδας του Λαφοντέν καθόλου πραγματικές ιδεολογικές διαφορές. Τότε οι κομμουνιστές ήταν υπέρ της επανάστασης, οι σοσιαλδημοκράτες υπέρ της Δημοκρατίας. Σήμερα η διαφωνία περιστρέφεται μάλλον γύρω από το ύψος του επιδόματος ανεργίας (σ.σ. κατά το νόμο Χαρτζ ΙΙ) ή για το νόημα ή την ανοησία μιας δουλιάς με ένα ευρώ (την ώρα)» («Spiegel» 11.7.2005).

Το ότι αυτά δεν είναι άγριες κερδοσκοπίες του «Spiegel», το επιβεβαιώνουν οι άνθρωποι πρώτης γραμμής του «Αριστερού Κόμματος». Ετσι ο Γκίζι (είπε): «Το 2009 ίσως κόκκινο-κόκκινο. Οι... κορυφαίοι υποψήφιοι του "Αριστερού Κόμματος", ο Γκίζι και ο Λαφοντέν, βασικά δεν απέκλεισαν συνεργασία με το SPD. Ο Γκίζι είπε ότι προς το παρόν ένας συνασπισμός δεν έχει ελπίδες επιτυχίες. Αλλά ως το 2009 το SPD θα είναι σε μια κατάσταση, που θα χρειαστεί να το ξανασκεφθεί κανείς». (Από τη "Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ" της 28.7.2005).

«Προπάντων από το SPD (και μέσω του ΒΑΣΓΚ) προέρχεται μια σειρά ηγετικών προσώπων του νέου "Αριστερού Κόμματος" και όχι μόνο ο Λαφοντέν. Αυτοί ναι μεν τα χάλασαν με το παλιό κόμμα τους, το SPD, αλλά δεν εγκατέλειψαν το ιδεολογικο-πολιτικό πνευματικό οίκημα της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό εμπεριέχει σε μερικούς απ' αυτούς και ανοιχτό αντικομμουνισμό. Κοντά σ' αυτούς είναι και ένα καλά οργανωμένο, αντεπαναστατικό τροτσκιστικό ρεύμα από τη SAV και το Λινκσρούκ, που μπήκαν επίσης με εισιτήριο του ΒΑΣΓΚ στο "Αριστερό Κόμμα".

Ομόρρυθμος εταίρος του ΒΑΣΓΚ έγινε το ΚΟΔΗΣΟ, παρά τη διαμετρικά αντίθετη ιστορία του, όχι μόνο για λόγους πολιτικής εξουσίας και εκλογικοτακτικούς, αλλά κυρίως για το λόγο ότι οι "δημοκράτες σοσιαλιστές" στο δρόμο τους από το ΕΣΚΓ (σ.σ. της ΓΛΔ) προς το τωρινό ΚΟΔΗΣΟ έχουν ήδη αφήσει πίσω τους μια μεγάλη και μακρινή απόσταση δρόμου με κατεύθυνση τη σοσιαλδημοκρατία.

Γεγονός, λοιπόν, είναι ότι: Το "Αριστερό Κόμμα" δεν είναι μια ανοιχτή, αριστερή εκλογική συμμαχία, αλλά ένας υπό γένεση, πλήρης δυναμισμού σοσιαλδημοκρατικός σχηματισμός.

1) Η γένεση του "Αριστερού Κόμματος", παρά το σοσιαλδημοκρατικό του χαρακτήρα, είναι έκφραση τόσο της αυξανόμενης αδυναμίας όσο και της ικανότητας ολοκλήρωσης του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος του ιμπεριαλισμού της ΟΔΓ. Μπροστά στη συνεχιζόμενη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση του ιμπεριαλισμού της ΟΔΓ, την ταχύτατα αναπτυσσόμενη κοινωνική αποψίλωση, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν μια εναλλακτική λύση στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού. Πολλοί απ' αυτούς στηρίζουν ελπίδες στο "Αριστερό Κόμμα", αυτό και για το λόγο ότι η αδυναμία, η κατάσταση του κομματιάσματος των κομμουνιστών τώρα δεν αφήνουν να εμφανιστούν αυτοί σαν πραγματικοί εναλλαγή και επειδή στους δυσαρεστημένους και αναζητούντες λείπει κυρίως (ακόμα) η γνώση στην αναγκαιότητα μιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Παρά την αυξανόμενη δυσαρέσκεια με τις κοινωνικές καταστάσεις του ιμπεριαλισμού οι ταξικοί αγώνες στην ΟΔΓ είναι ακόμα πολύ υπανάπτυκτοι. Κι αυτό επίσης δημιουργεί μια βάση για την ένωση της διαμαρτυρίας και της δυσαρέσκειας στο "Αριστερό Κόμμα", που υπόσχεται αλλαγές κυρίως μέσω της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και δεν επιδιώκει επαναστατικό ρήγμα με το ιμπεριαλιστικό σύστημα.

2) Οι κομμουνιστές δεν πρέπει να έχουν κανενός είδους αυταπάτες για το χαρακτήρα του "Αριστερού Κόμματος". Τελικά μπαίνει λοιπόν το ερώτημα, σε ποιο ζήτημα οι κομμουνιστές θα 'πρεπε στην τωρινή κατάσταση να υποστηρίξουν ένα σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό σχηματισμό. Κυρίως ο σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας του "Αριστερού Κόμματος", όπως επίσης η ιδεολογικο-πολιτική κατάσταση των κομμουνιστών, η αδυναμία τους και το κομμάτιασμά τους, αφήνουν να φανεί κάτι περισσότερο από αυταπάτη, ότι κομμουνιστές μέσα στο "Αριστερό Κόμμα" ή σε δομές κυριαρχούμενες απ' αυτό θα μπορούσαν ή θα τους επιτρέπονταν να παίξουν ρόλο με επιρροή.

3) Καθοριστικό για την προσέγγιση των κομμουνιστών στο "Αριστερό Κόμμα" θα 'πρεπε να είναι όχι μόνο η σαφήνεια για το χαρακτήρα του. Αξονας - εντελώς στο πνεύμα του "Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος" - είναι το "κοινωνικό ζήτημα", δηλαδή η εκτίμηση των θέσεων και των ενεργειών του "Αριστερού Κόμματος" και των πολιτικών αντιπροσώπων του προπάντων σχετικά με την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της εργατικής τάξης στην ΟΔΓ, την ανάπτυξη και πολιτικοποίηση των ταξικών αγώνων, το σχηματισμό συνεπών αντιφασιστικών δυνάμεων κατά του αυξανόμενου φασιστικού κινδύνου, την ανάπτυξη ενός πραγματικού και μαχητικού κινήματος ειρήνης κατά των στρατιωτικών επιθετικών σχεδίων του γερμανικού ιμπεριαλισμού καθώς και των πολέμων των ΗΠΑ στα πλαίσια της έτσι λεγόμενης "παγκόσμιας τάξης". Εδώ τελικά δεν παίζει ρόλο το αν και πώς οι κομμουνιστές στον εκλογικό αγώνα θα ταχθούν υπέρ του "Αριστερού Κόμματος", αλλά το αν πετυχαίνουν μαζί με μέλη του "Αριστερού Κόμματος" να αναπτύξουν τους ταξικούς αγώνες στην ΟΔΓ. Πρέπει να προσεχτεί ότι κάθε εγκατάλειψη της κομμουνιστικής ταυτότητας και αυθυπαρξίας προς όφελος του «Αριστερού Κόμματος», θα εξασθενίσουν τους κομμουνιστές ακόμα περισσότερο πολιτικά, οργανωτικά και ιδεολογικά. Πρέπει να παίρνεται υπόψη το εξής: Οι εμπειρίες μιας όπως ακριβώς περιγράφηκε κοινής δράσης, πέρα από τις εκλογές, μπορούν να γίνουν στοιχεία ενός θεμελίου για ένα ευρύ, δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό λαϊκό μέτωπο, που πρέπει όμως να συγκροτηθεί με αγώνα. Αυτό πάλι μπορεί να σχηματίσει τη βάση για την προετοιμασία της προλεταριακής, σοσιαλιστικής επανάστασης στην ΟΔΓ.

4) Η πρόκληση που αποτελεί για τους κομμουνιστές της ΟΔΓ - όχι μόνο η ίδρυση του "Αριστερού Κόμματος - αποδείχνει με σαφήνεια πόσο καυτό και επίκαιρο είναι το αίτημα δημιουργίας ενός ενιαίου κομμουνιστικού κόμματος στην ΟΔΓ, που να στέκεται σταθερά στο έδαφος του μαρξισμού - λενινισμού. Σ' αυτό θα όφειλαν να συγκεντρωθούν ακριβώς τώρα οι κομμουνιστές, οι οποίοι ειλικρινά θέλουν ένα τέτοιο κομμουνιστικό κόμμα που τώρα δεν υπάρχει στην ΟΔΓ. Μόνο ένα ενιαίο κομμουνιστικό κόμμα που αλφάδι του είναι ο μαρξισμός - λενινισμός, θα είναι σε θέση να ασκήσει σταθερή επιρροή για τη συγκρότηση πολιτικών δυνάμεων της αντίστασης και της δυσαρέσκειας (όπως αυτό εκφράζεται και από το «Αριστερό Κόμμα»), να επέμβει δραστήρια στους ταξικούς αγώνες στην ΟΔΓ και να μπορέσει να συμμετάσχει αισθητά στην εξέλιξή τους, να τους δώσει κατεύθυνση. Ωστόσο δε μπορεί να γίνει οικοδόμηση ενός ενιαίου κομμουνιστικού κόμματος στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού χωρίς διαπάλη με τον αναθεωρητισμό και χωρίς νίκη πάνω σ' αυτόν, (διαπάλη) με τον δεξιό και "αριστερό" οπορτουνισμό και τον αντεπαναστατικό, αντιδραστικό τροτσκισμό».