Πανεπιστημιούπολη. Ιλίσια. Και οι νύχτες θα γίνουν πάλι κόκκινες. Νύχτες όμορφες, νύχτες ζωντανές, νύχτες που αποκτούν το πυροκόκκινο της μέρας. Μ' ό,τι μας καίει, μ' ό,τι μας εξεγείρει, μ' ό,τι σχεδιάζουμε για να πάμε ένα ακόμη βήμα μπροστά. Ολα θα βρεθούν πάλι εδώ. Επί σκηνής. Μ' ένα τραγούδι για σένα που ξεκινάς κάθε αυγή μ' ένα ξεροκόμματο κάτω από το πουκάμισό σου. Μ' ένα στίχο για σένα που ρίχνεις το βάρος της καρδιάς σου πάνω στα κομπρεσέρ. Με μια συζήτηση για σένα που στενάζεις ψάχνοντας μια αξιοπρεπή δουλιά. Με μια θεατρική παράσταση για σένα που ξενυχτάς πάνω από τα βιβλία που δε σου λένε την αλήθεια. Ολοι θα ανταμώσουμε πάλι εδώ, όπως γίνεται τρεις δεκαετίες τώρα. Στην κόκκινη...