«Διαφωνούν» μόνο στα επουσιώδη. Ολοι τους, παλεύουν χρόνια τώρα να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε αυτόχειρες, βάζοντάς τους να διεκδικούν μέτρα στήριξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και λίγα ψίχουλα ελεημοσύνης για τους πραγματικούς δημιουργούς του παραγόμενου πλούτου, τους εργαζόμενους.

Προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από έναν υποκριτικό αντιπολιτευτικό - διεκδικητικό λόγο για να μπορούν ταυτόχρονα και να στηρίζουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και να περιορίζουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων σε αιτήματα που βρίσκονται πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες τους σήμερα.

Επιμένουν να μιλούν για «σταδιακή σύγκλιση με τους μισθούς και τα ημερομίσθια της ΕΕ». Μάλιστα, ο Αλ. Καλύβης (ΣΥΝ) πρότεινε εντός της επόμενης 3ετίας ο κατώτερος μισθός να φτάσει στα 1.200 ευρώ, που είναι ο σημερινός κατώτερος της ΕΕ. Κάνουν πως δε γνωρίζουν τίποτε για το έγκλημα που χρόνια τώρα συντελείται στις άλλες χώρες της ΕΕ με την αποκαθήλωση εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, με τις στρατιές των ανέργων να αυξάνονται κατά χιλιάδες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας που προσκυνούν και οι ίδιοι. Στο τέλος τέλος ας παραδεχτούν πως ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΠ βάζουν την υπογραφή τους στις ΣΣΕ οι οποίες απέχουν από το μέσο όρο των μισθών της ΕΕ που επικαλούνται.

Ξαφνικά Χρ. Πολυζωγόπουλος (ΓΣΕΕ) και Σ. Παπασπύρος (ΑΔΕΔΥ) ανακάλυψαν την υπερκερδοφορία των επιχειρήσεων και μιλούν για επιστροφή μέρους των κερδών προς τους εργαζόμενους με γενναίες (τι ύψους δε λένε) αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας.

Μετά από όλα αυτά, έχουν και το θράσος να εγκαλούν το ΠΑΜΕ που λέει ξεκάθαρα πως διατήρηση της κυρίαρχης πολιτικής και υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων δεν μπορούν να συνυπάρξουν και καλεί σε αγώνα ταξικά προσανατολισμένο.