Από τις αρχές της δεκαετίας, με τη Στρατηγική της Λισαβόνας, η Ευρωπαϊκή Ενωση αναδεικνύει την ανταγωνιστικότητα σε υπέρτατη κατευθυντήρια αρχή, σε ύψιστο στόχο. Δεν υπάρχει Σύνοδος Κορυφής, δεν υπάρχει επίσημο ντοκουμέντο της ΕΕ, που να μην υπηρετεί και να μη «σπρώχνει», πάση θυσία, σ' αυτόν το στόχο. Και η θυσία αυτή μετριέται πλέον σε αριθμούς. Πάνω από 20 εκατομμύρια οι άνεργοι στην Ευρώπη των «25», πάνω από 500 χιλιάδες στην Ελλάδα. Δεκάδες εκατομμύρια οι «εκτός αγοράς εργασίας», εκατομμύρια οι «απασχολήσιμοι»!

Και όμως, τα επιτελεία των Βρυξελλών και των πολυεθνικών επιμένουν: «Ανταγωνιστικότητα και ξερό ψωμί...». Γι' αυτήν θα μιλήσει ο Καραμανλής στη Θεσσαλονίκη, αυτήν φτιασιδώνει κάθε μέρα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στο όνομά της πίνουν νερό ο Πολυζωγόπουλος και ο Πουπάκης, με αυτήν στο στόμα ξυπνάει και κοιμάται η ηγεσία του ΣΕΒ. Ολοι τους απ' άκρη σ' άκρη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην Ελλάδα, παντού, συνασπίστηκαν γύρω από τον κοινό τους στόχο. Μια νέα Ιερά Συμμαχία λες και κυνηγά το άγιον και θαυματουργό δισκοπότηρο της ανταγωνιστικότητας. Ως και το 2005 ανακήρυξαν σε «Ετος Ανταγωνιστικότητας» σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Για ποιον, άραγε, πασχίζουν όλοι αυτοί; Ποιον θέλουν να εξυπηρετήσουν; Για ποιους νοιάζονται και επιμένουν τόσο σταθερά σ' αυτόν το στόχο; Μήπως για τους εργάτες; Η πραγματικότητα άλλο μαρτυρά. Το περασμένο Σάββατο, η γενική συνέλευση των μετόχων της επιχείρησης των «Σωληνουργείων Κορίνθου» αποφάσισε το κλείσιμο του εργοστασίου. Στην ανακοίνωσή της, χωρίς προσχήματα, ομολογεί ότι κλείνει «λόγω της επί μακρόν παρατεινόμενης έλλειψης παραγγελιών που προκλήθηκαν από τη συνεχώς αυξανόμενη ένταση του ανταγωνισμού...». Ετσι απλά. Ο ανταγωνισμός κλείνει τα εργοστάσια. Ο πόλεμος μεταξύ των καπιταλιστών για μεγαλύτερα κέρδη, αναπόφευκτα, φέρνει και κλείσιμο των επιχειρήσεων, την ίδια στιγμή, βέβαια, που κάποιες άλλες επιχειρήσεις ενισχύουν ακόμα πιο πολύ τη θέση τους.

Η ανταγωνιστικότητα δεν είναι το φάρμακο, αλλά το φαρμάκι που ποτίζει το μεγάλο κεφάλαιο τους εργάτες, για να επιτύχει τους στόχους του. Δεν είναι η λύση της ανεργίας, όπως προπαγανδίζουν τα παπαγαλάκια του, αλλά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που πληρώνει ο Ευρωπαίος εργάτης. Ανταγωνιστικότητα και ανεργία είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Γιατί, όσο αυτή ενισχύεται, τόσο θα χειροτερεύει η θέση των εργαζομένων. Σε συνθήκες άγριου καπιταλιστικού ανταγωνισμού, η ανταγωνιστικότητα είναι βούτυρο στη φέτα των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Και όσοι τη στηρίζουν, στηρίζουν ακριβώς τις επιδιώξεις τους.

Η ατμομηχανή της ανταγωνιστικότητας δεν οδηγεί στον παράδεισο της ανάπτυξης, όπως θέλουν να μας πείσουν. Αντίθετα, η πραγματικότητα μαρτυρά ότι, όσο αυτή εντείνεται, τόσο πιο γρήγορα η εργατική τάξη θα κατρακυλά στο περιθώριο και στη μιζέρια. Μεγαλύτερες μάζες εργαζομένων θα χάνουν τη δουλιά τους, θα χειροτερεύει η θέση τους, θα περιορίζονται τα δικαιώματά τους. Γιατί, ποτέ και πουθενά, οι επιδιώξεις και οι στόχοι του κεφαλαίου δεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των εργατών.