Πολλοί βλέποντας μια επίδειξη καράτε που περιλαμβάνει σπάσιμο μιας ή περισσότερων σανίδων, τσιμεντένιων πλακών κλπ. θεωρούν ότι πρόκειται για τρικ, για στημένο κόλπο. Οσο κι αν φαντάζουν (και είναι) απρόσιτα για τον καθημερινό άνθρωπο τέτοια κατορθώματα, είναι εφικτά και με το παραπάνω για έναν εκπαιδευμένο αθλητή. Χρειάζεται μόνο εκπληκτική ταχύτητα, σωστή κίνηση του σώματος και μερικές χιλιάδες νιούτον (μονάδα δύναμης).

Οπως λέει ο Μάικλ Φελντ, φυσικός στο ΜΙΤ των ΗΠΑ, πρόκειται «για μια από τις πιο αποτελεσματικές σωματικές κινήσεις που συνέλαβε ποτέ ο άνθρωπος. Μελετώντας τη δε βρήκαμε τίποτα που θα μπορούσε να τη βελτιώσει». Ο Φελντ και ο Μακνέρ (φυσικός - αστροναύτης που σκοτώθηκε στην καταστροφή του «Τσάλεντζερ») ασχολούνταν και οι δύο με τις πολεμικές τέχνες. Σύμφωνα με τα ευρήματά τους οι αρχάριοι του καράτε και του ταε κβο ντο μπορούν να δώσουν ένα χτύπημα με ταχύτητα που δεν ξεπερνά τα 7 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Το χτύπημα αυτό είναι αρκετό για να σπάσει μια σανίδια πάχους 2,5 εκατοστών. Αντίθετα όσοι έχουν μαύρη ζώνη μπορούν να χτυπήσουν με τη διπλάσια ταχύτητα. Αυτό σημαίνει ότι ένα μέσου βάρους χέρι μπορεί να ασκήσει δύναμη 2.800 νιούτον (ένα νιούτον είναι περίπου ίσο με το βάρος ενός μήλου). Το σπάσιμο μιας τσιμεντόπλακας 3,5 εκατοστών απαιτεί μόλις 1.900 νιούτον.

Φυσικά και οι πυγμάχοι μπορούν να χτυπήσουν με την ταχύτητα και τη δύναμη των προχωρημένων αθλητών των πολεμικών τεχνών. Γιατί λοιπόν δε σπάει το κρανίο των συναθλητών τους που δέχονται τα χτυπήματα; Γιατί το χτύπημα του πυγμάχου έχει διάρκεια. Η γροθιά «μένει» πάνω στον αντίπαλο και έτσι η δύναμη που εξασκεί ασκείται σε αρκετά μεγάλη επιφάνεια, με αποτέλεσμα να ζαλίζει, αλλά όχι να σπάει. Αντίθετα, το χτύπημα καράτε είναι σαν το χτύπημα της κόμπρας, το χέρι ή το πόδι εκτινάσσεται, χτυπά το στόχο και επιστρέφει αμέσως. Το χέρι ενός κατόχου μαύρης ζώνης μένει πάνω στη σανίδα λιγότερο από 5 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Σκοπός είναι να μεταδώσει σχεδόν ακαριαία όλη την κινητική ενέργεια που φέρει σε όσο μικρότερη περιοχή, ώστε το αντικείμενο να περάσει το όριο της ελαστικής του αντοχής και να σπάσει.

Και πώς δε σπάνε τα κόκαλα των αθλητών πολεμικών τεχνών; Ευτυχώς, τα κόκαλα έχουν εκπληκτική αντοχή: 2.000 φορές μεγαλύτερη από αυτή μιας τσιμεντόπλακας! Ο Φελντ, αν και κάποτε έφτασε να σπάσει 8 σανίδες των 2,5 εκατοστών με ένα χτύπημα δεν έχει σπάσει ποτέ ούτε ένα δαχτυλάκι. Βέβαια, εδώ υπάρχουν μερικές προϋποθέσεις. Η μακρόχρονη εξάσκηση σκληραίνει το άκρο του χεριού δημιουργώντας κάλο, που λειτουργεί σαν προφυλακτήρας αυτοκινήτου. Επίσης, όσοι κάνουν επίδειξη πολεμικών τεχνών επιλέγουν τα αντικείμενα που θα σπάσουν, βάζοντας για παράδειγμα τις σανίδες με τις ραβδώσεις να είναι παράλληλες προς το χτύπημα και προτιμώντας τις τσιμεντόπλακες από τα τούβλα.