Θα ιδρυθεί, λέει, στη Θεσσαλονίκη διεθνές Πανεπιστήμιο και, φυσικά όχι μόνο το, λέει, αλλά και το «κάνει» κιόλας, αφού το σχετικό νομοσχέδιο, όπου νά 'ναι θα γίνει και νόμος του κράτους και η εν λόγω ίδρυση δε θα αποτελεί «σχέδιο», αλλά και πραγματικότητα. Το πανεπιστήμιο αυτό, το ΔΙ.ΠΑ.Ε., όπως βαφτίστηκε, χαϊδευτικά, θα είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ, άλλο χαϊδευτικό αυτό), θα εποπτεύεται από το κράτος, θα έχει ως κύρια γλώσσα διδασκαλίας των μαθημάτων την Αγγλική (!!!), θα αποτελείται από τρεις σχολές, τη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών, τη Σχολή Οικονομίας και Διοίκησης και τη Σχολή Επιστημών Τεχνολογίας και θα προσφέρει, λέει το νομοσχέδιο, ένα «ελκυστικό περιβάλλον υψηλού επιπέδου» στους φοιτητές του οι οποίοι όχι μόνο θα πρέπει να ξέρουν αγγλικά, πρώτη ταξική επιλογή, αλλά και θα πρέπει να πληρώνουν για τα μαθήματα και τα εργαστήριά τους, πληρωμή που θα αποτελεί και έναν από τους βασικούς πόρους του ιδρύματος. Ετσι, λοιπόν, το νέο αυτό απόκτημα της τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης της χώρας μας δε θα αντιβαίνει στην πασίγνωστη συνταγματική επιταγή του άρθρου 16, σύμφωνα με την οποία «η ανώτατη εκπαίδευση προσφέρεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου». Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το «μεγάλο κόλπο». Γιατί το νεοϊδρυθησόμενο ΔΙ.ΠΑ.Ε. θα είναι μεν ΝΠΔΔ, άρα συνταγματικά κατοχυρωμένο, θα λειτουργεί όμως με τη λογική μιας συνηθισμένης ιδιωτικής επιχείρησης, αφού ένα μέρος των πόρων του θα είναι η χρηματοδότηση «ιδιωτικών φορέων, φυσικών ή νομικών προσώπων» και τα δίδακτρα των φοιτητών του, των πελατών του, δηλαδή. Με τον τρόπο αυτό βρίσκει ένα «αίσιο τέλος» όλη αυτή η εναγώνια συζήτηση των τελευταίων χρόνων η σχετική με το ερώτημα, αν η ανώτατη Εκπαίδευση πρέπει να είναι δημόσια ή ιδιωτική και πώς τελικά θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται ένα μη δημόσιο ΑΕΙ, ώστε να μην ενοχλείται και το Ελληνικό Σύνταγμα, «μη κρατικό» ή «μη κερδοσκοπικό»; Το ΔΙ.ΠΑ.Ε. που θα έχει την έδρα του στη Θεσσαλονίκη, για να είναι, λέει, κοντά στους χώρους προέλευσης των πελατών -φοιτητών, που κυρίως θα είναι τα Βαλκάνια, θα μπορούσε να μην ενοχλεί κανένα, μια και δημόσιο θα λέγεται και κάτω από την εποπτεία του κράτους θα είναι, που σε τελευταία ανάλυση αυτό θα αποφασίζει για τα πάντα, για τη διοικητική του διάρθρωση, το επιστημονικό του προσωπικό, τα επιστημονικά περιεχόμενα των τμημάτων του και τις ονομασίες αυτών και, εδώ που τα λέμε, θα τσοντάρει κι αυτό στα έξοδά του, για να έχει μερίδιο στα κέρδη του. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα και δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεπεράσει κανείς το γεγονός με ένα τόσο επίπεδο επιχείρημα. Και δεν είναι έτσι, γιατί το νέο αυτό υβριδικό παρασκεύασμα της ανώτατης εκπαίδευσης δε θα αποτελεί μια περίπτωση χαρακτηριστική, πειραματική να πούμε, στο χώρο του οικονομικού, πολιτικού και πολιτισμικού ανταγωνισμού στην πολύπαθη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης. Ενας Δούρειος Ιππος θα είναι το θεσσαλονικιώτικο ΔΙ.ΠΑ.Ε. με έναν και μοναδικό σκοπό: να αλώσει την πολιορκούμενη, εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν όσα και η ομηρική Τροία, από το μεγάλο επιχειρηματικό κεφάλαιο, Ανώτατη Εκπαίδευση. Να αλώσει το μοναδικό χώρο όπου παράγεται η επιστημονική γνώση. Αρθρώνεται ο ερευνητικός λόγος και δομείται η ερευνητική πράξη. Οπου οι κοινωνικές ανάγκες συνιστούν κίνητρο εργαστηριακής δράσης. Και φυσικά όχι μόνο να την αλώσει, αλλά και να την καταστρέψει, γιατί αυτή είναι η μοίρα των χώρων που αλίσκονται, να καταστρέφονται κιόλας, γιατί πάντοτε θα υπάρχει μια «ωραία Ελένη» να προκαλεί!