ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ: «Αυτό που πραγματικά χρειάζεται το εργατικό κίνημα είναι μια νέα γενιά ηγετών που αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα είναι ο ανηλεής ανταγωνισμός που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί εργαζόμενοι από τους συναδέλφους τους στην Κίνα και την Ινδία. Οι ηγέτες αυτοί θα συνεργάζονταν με τους εργοδότες αντί να τους ανταγωνίζονται. Αντί να αντιτίθενται στις εισαγωγές για να προστατεύσουν "προγραμμένες" θέσεις εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία, οι ηγέτες αυτοί θα επένδυαν στην παιδεία ώστε οι νέοι εργαζόμενοι να είναι ανταγωνιστικοί στην κοινωνία της γνώσης. Ακόμα, θα αναλάμβαναν πρωτοβουλίες ώστε η σύνταξη και η ασφάλεια της υγείας ενός εργαζόμενου να μεταφέρεται από εταιρία σε εταιρία, ώστε ο εργαζόμενος να μην παγιδεύεται εξαιτίας των παροχών του σε μια θέση που δεν του αρέσει. Χωρίς ένα τέτοιο όραμα η πτωτική πορεία του εργατικού κινήματος δε θα ανακοπεί» (το κύριο άρθρο στην «The Wall Street Journal» - «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»).

ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ: «Οι πιο επιτυχημένες οικονομίες, από την άποψη της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της καινοτομίας, του κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος και των μικρών ανισοτήτων, είναι εκείνες στις οποίες οι δύο συμβαλλόμενοι στην παραγωγική διαδικασία, καίτοι συνδέονται με εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ τους, έχουν αναπτύξει υψηλό βαθμό συνεργασίας, καλλιεργούν τη διαβούλευση, επιζητούν τη συναίνεση και γενικά διαθέτουν ένα σχετικά ισοβαρές ισοζύγιο ισχύος» (ο Χ.Κ. Τσούκας στο «ΒΗΜΑ»).

Ο ΚΑΛΟΣ ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ: «Η μάχη για το 8ωρο έχει από τα πράγματα θέσει σε δεύτερο πλάνο τον κίνδυνο της αποδιάρθρωσης της κουλτούρας της συλλογικής διαπραγμάτευσης των κοινωνικών ανταγωνιστών, που καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα από δύσβατους δρόμους την τελευταία δεκαπενταετία στη χώρα μας (...) δεν κατανοούν ότι θα αποτελεί πλέον μονόδρομο και για τον πλέον ανεκτικό συνδικαλιστή και εργαζόμενο η προοπτική της αγωνιστικής απεργιακής διεκδίκησης και μόνο; Και πάντως όχι η διασφάλιση της "εργασιακής ειρήνης" που θεωρούν ως απαραίτητο πλαίσιο για την ανάπτυξη, την αύξηση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας;» (ο Δ. Χατζησωκράτης του ΣΥΝ στα «ΝΕΑ»).

Η ΣΩΣΤΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: «Στα παρασκήνια της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης γνωστοί είναι οι "ψίθυροι" που θέλουν τον κ. Παπανδρέου ανομολόγητα θετικό απέναντι στις μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο κ. Κ. Καραμανλής. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι τελευταίως διαβάζοντας κανείς στον Τύπο απόψεις τεχνοκρατών, στενών συνεργατών του κ. Παπανδρέου για τις κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις, διαπιστώνει τη χρήση μιας ιδιότυπης, αμήχανης, "διπλής γλώσσας", διά της οποίας μετά κόπου μεγάλου επιχειρείται η διάσωση κάποιων, ολίγων, σοσιαλδημοκρατικών στοιχείων ανάλυσης των οικονομικοκοινωνικών πραγμάτων της χώρας μας» (ο Κ.Ι. Αγγελόπουλος στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).