Το θέμα είναι εκεί. Οι ηθοποιοί είναι εκεί. Ο σκηνοθέτης, το ίδιο. Ο διευθυντής φωτογραφίας, επίσης. Από κοντά το μοντάζ, η ηχητική μπάντα, οι χώροι. Εκείνο, που απουσιάζει είναι η ταινία! Τελειώνοντας, δε σου πρόσθεσε, ούτε σου αφαίρεσε, είναι αλήθεια, τίποτα! Τα πάντα πέρασαν από πάνω σου χωρίς να σε ακουμπήσουν. «Η Αλλη Οψη Του Θυμού», παρότι είναι «άψογα» γυρισμένη, δε σου αφήνει ούτε μια μικρή νυχιά, για ενθύμιο.

Είναι φανερό πως η αμερικανική οικογένεια, και όχι μόνον αυτή, βέβαια, περνάει κρίση. (Ο θεσμός της οικογένειας έχει ήδη μπει στην τροχιά του ιστορικού τέλος του). Ο καπιταλισμός, που συντείνει και αυτός, με τον τρόπο του βέβαια και για τους δικούς του λόγους, σε αυτή τη διάλυση, δεν μπορεί, φυσικά, να καλύψει το κενό, που αφήνει η διαλυμένη οικογένεια, στις ανθρώπινες «ψυχές». Ετσι, οι άνθρωποι, αβοήθητοι μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, και αφού δε βρήκαν (όσοι δε βρήκαν) με τι να αντικαταστήσουν το θεσμό της οικογένειας, βουλιάζουν στη μοναξιά τους. Γίνονται νευρωτικοί. Τα ψυχοφάρμακα και οι ψυχίατροι κάνουν θραύση στη μητρόπολη του καπιταλισμού.

Η ταινία αφορά στη μεγαλοαστική και, κυρίως, στη μεσοαστική τάξη. Αλλα, σίγουρα, είναι τα προβλήματα της αμερικανικής εργαζόμενης οικογένειας. (Αυτά, όμως, δε γίνονται ταινίες)! Η εικόνα της «Αλλης Οψης του Θυμού», τα πρόσωπα, οι καταστάσεις, όλα, ακριβώς γιατί αφορά στην αστική τάξη, είναι με προσοχή λουστραρισμένα. Με ένα λούστρο σαν βαθύ μέικ απ, που προσπαθεί να κρύψει τις ρυτίδες. Εχεις την αίσθηση ότι οι δημιουργοί της σκόπιμα πέρασαν την ταινία με μια γυαλιστερή επίστρωση. Μια επίστρωση, που λείανε τις επιφάνειες. Για να είναι όλα εκεί, αλλά να μην πληγώνουν.

Ο σύζυγος εξαφανίζεται. Η σύζυγος μένει μόνη της με τις τέσσερις κόρες της. Από τη μια τα κορίτσια, που τη μάχονται ή νομίζει ότι τη μάχονται, από την άλλη η εγκατάλειψη, η γυναίκα φτάνει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή την πλησιάζει ένας άλλος «διαλυμένος». Τα δυο «προβληματικά» και πληγωμένα, από τα πράγματα, άτομα, για να κρατηθούν, ακουμπάνε το ένα πάνω στο άλλο, απελπισμένα!

Στο τέλος, βέβαια, (σε ένα απρόβλεπτο τέλος, είναι αλήθεια) ο έρωτας νικάει και μαζί του νικάει και η Αμερική, που ξέρει ή προσποιείται ότι ξέρει, να «τακτοποιεί» τις δουλιές της. Αυτή η τυποποιημένη «τακτοποίηση», όμως, είναι που ψευτίζει την ταινία. Αν στέκονταν στην (πραγματική) αλήθεια θα είχε άλλη αξία.

Παίζουν: Τζόαν Αλεν, Κέβιν Κόστνερ, Ερίκα Κρίστενσεν, Εβαν Ρ. Γουντ, Κέρι Ράσελ, Αλίσια Γουίτ και ο σκηνοθέτης της ταινίας, Μάικ Μπάιντερ.