Η αυριανή απεργία μάς αφορά όλους. Γιατί η επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση και το κεφάλαιο σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων δεν κάνει διακρίσεις. Είναι ολομέτωπη. Χτυπάει, με τον έναν ή άλλον τρόπο, τον κάθε εργάτη και υπάλληλο ξεχωριστά, αγγίζει το σύνολο των κλάδων στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Πλήττει παλιούς και νέους εργαζόμενους. Σαρώνει ασφαλιστικά δικαιώματα, καταργεί κάθε έννοια σταθερής εργασίας, με πλήρη δικαιώματα. Γκρεμίζει συθέμελα τον κατακτημένο με αγώνες σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας. Γενικεύει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, αυξάνει την απλήρωτη εργασία. Συρρικνώνει τις συντάξεις και επεκτείνει τα όρια παραμονής στην εργασία, με στόχο τη δουλιά μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Στη θέση του τραπεζοϋπαλλήλου, που σήμερα βλέπει να ανατρέπονται τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά του δικαιώματα, αύριο θα βρεθούν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ. Το σπάσιμο του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό» -και άρα απλήρωτη - περίοδο, που βιώνει σήμερα στο πετσί του ο εργαζόμενος της «Καρφούρ», θα αποτελεί αύριο καθεστώς για χιλιάδες εργαζόμενους σε κάθε επιχείρηση. Το εργασιακό Νταχάου που θα αντιμετωπίσει ο νεοπροσλαμβανόμενος υπάλληλος του ΟΤΕ, είναι το σήμερα χιλιάδων εργαζομένων σε μια σειρά κλάδων και θα είναι το μέλλον κάθε νέου εργαζομένου στις πρώην ΔΕΚΟ και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η άρνηση της κυβέρνησης να εντάξει τους εργαζόμενους των ΟΤΑ στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα προμηνύει το πετσόκομμα της λίστας των επαγγελμάτων που αποδεδειγμένα οδηγούν σε αργό θάνατο. Ο σημερινός εργαζόμενος στην «ΟΤΤΟ Εβρος» είναι ο αυριανός άνεργος της Νάουσας και ο μελλοντικός «επανακαταρτιζόμενος» της «Σίσσερ Πάλκο».

Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση κανείς δε δικαιούται να πει «δεν ήξερα». Η στρατηγική της Λισαβόνας δεν κρύβει λόγια. Τα προγράμματα του δικομματισμού επίσης. Το ίδιο και οι διακηρυγμένες θέσεις του ΣΕΒ. Ολοι μιλούν ξεκάθαρα για την ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Για την αύξηση της κερδοφορίας του, που θα προέλθει αναπόφευκτα από τη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης, από το βάθεμα της εκμετάλλευσης και την επίσπευση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η επίθεση, που εντείνεται σήμερα, αποτελεί προδιαγεγραμμένο έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης. Και μάλιστα κατά συρροή, αφού δε σταμάτησε ποτέ, είτε με κυβέρνηση «σοσιαλδημοκρατών», είτε με «νεοφιλελεύθερων».

Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι συνένοχες στο έγκλημα. Δε στηρίζουν απλά την αντεργατική πολιτική. Βάζουν ανοιχτά πλάτη για να ξεσπάσει στις πλάτες της εργατικής τάξης η λυσσαλέα επίθεση με τη μικρότερη δυνατή αντίδραση. Φοβούνται την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων, όσο ακριβώς την τρέμει το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Θέλουν να φρενάρουν τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος για να μη θιχτούν τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Προβάλλουν αιτήματα κομμένα και ραμμένα στις εργοδοτικές αξιώσεις. Τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων καμιά σχέση δεν έχουν με το συνδικαλισμό της συναίνεσης και της υποταγής. Η θέση τους είναι με το ΠΑΜΕ, με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η αυριανή απεργία είναι δική τους υπόθεση. Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ είναι το πλαίσιο των δικών τους πραγματικών και σύγχρονων αναγκών. Και οι απεργιακές συγκεντρώσεις του Πανεργατικού Μετώπου είναι οι δικές τους, ατόφια εργατικές, συγκεντρώσεις...