ΕΙΝΑΙ η βδομάδα τούτη, που ανοίγει στη θύμηση του Αϊ-Γιάννη τις τετράψηλες εκείνες φωτιές, που ανάβαμε στα χωριά μας. Αυτές που από τα ψηλώματα μέσα στο πηχτό της νύχτας σκοτάδι έδιναν το δικό μας μήνυμα. Το μήνυμα του μοναχικού εκείνου φαροφύλακα, που έμπαινε κι αυτός με τ' άλλα τα γύρω χωριά στου κάμπου το πανηγύρι. Μήνυμα από τις πρώτες τραγάτες που 'χαν κιόλας στηθεί στης σταφίδας τα πράσινα βασίλεια που η ρώγα της άρχιζε να μαυρίζει...

ΕΚΕΙΝΟΣ του φάρου ο φύλακας πάνω στους Βαρδιάνους, το νησάκι, έδινε πρώτος της φωτιάς το σύνθημα για να μπουν κι οι άλλοι με τη σειρά τους, αλλά και το πιο βασικό, ανάλογα με τα εύφλεκτα υλικά που η παιδική ομάδα είχε μαζέψει για τη βραδιά της φωτιάς στις 24 του Θεριστή που έφτανε με του σχολικού χρόνου το τέλος. Ηταν μια γιορτή που την καρτερούσαμε με λαχτάρα καθώς μαζί του άνοιγε του καλοκαιριού η ώρα...

ΕΙΧΕ λαχτάρες κι έγνοιες όλη αυτή η φροντίδα να μαζευτούν τους ανοιξιάτικους μήνες τα απαραίτητα χόρτα, αυτά που θα τροφοδοτούσαν για αρκετή ώρα τη φωτιά μας.

ΑΠΟ τις πιο μεγάλες έγνοιες και φόβους ήταν μήπως και ξέφευγε καμιά σπίθα κι έφτανε στις αποθήκες με το χόρτο που οι ξωμάχοι είχαν εκεί αποθηκευμένο για τα ζωντανά τους για το χειμώνα. Τότε λαμπάδιαζαν οι σοφίτες και οι αποθήκες και το χωριό είχε μεγάλες λαχτάρες.

ΟΙ μικροί «πυρπολητές» με τις εμπειρίες που είχαν αποκτήσει με τα χρόνια ήξεραν να μαζεύουν τα πιο εύφλεκτα υλικά που υπήρχαν στον κάμπο, τα σφερδούγκλια (ασφόδελοι), που δούλευαν σαν γνήσιο μπαρούτι.

ΣΥΧΝΑ οι παιδικές εξορμήσεις για τα υλικά της βραδιάς, στα κρυφά βέβαια, βάζανε στόχο το σανό που έβρισκαν έτοιμο, δεματιασμένο κι ήταν φυσικά πιο εύκολο να τον πάνε στο χωριό. Κάμποσα δεμάτια σανός βοηθούσε της φωτιάς την τροφοδοσία.

ΣΩΣΤΗ ιεροτελεστία η γιορτή της φωτιάς. Οι ξωμάχοι καθιστοί στα πεζούλια να συζητούν για του κάμπου τα νέα και τα πιο νέα ήταν πάντα της σταφίδας τα μαντάτα που πάνω της ήταν δεμένη ολόκληρη η ζωή μας.

Ο ΚΑΜΠΟΣ είχε κι έχει ζωή, χαρά, έχει και τη δική του ομορφιά και τότε αλλά και σήμερα. Αλλά ο κάμπος έχει κι άλλα πολλά σκληρά και δύσκολα που τα γεύεται ο ξωμάχος. Είναι η ώρα η σκληρή της δοκιμασίας, είναι η απελπισία όταν αναπάντεχα βλέπει να χάνει μέσα από τα χέρια του τη σοδειά του καθώς σε λίγο θ' άπλωνε πάνω της το χέρι του.

ΤΟΝ ΠΡΟΛΑΒΕ το «μαύρο σύγνεφο» με το χαλάζι κι απ' όπου πέρασε τα σάρωσε όλα. Αλλού θέρισε πριν μπουν οι θεριστάδες κι αλλού τρύγησε πριν φτάσουν οι τρυγητάδες. Ολοκληρωτικός αφανισμός σ' όλα της γης τα αναστήματα.

ΤΟ «ΜΑΥΡΟ ΣΥΓΝΕΦΟ» ποτέ δε γύρεψε «άδειες» για να διαβεί πάνω από το βιος του ξωμάχου. Και δε χρειάζεται ώρες πολλές για να τ' αφανίσει όλα. Ηταν μια φορά που το χαλάζι μάς βρήκε Μεγαλοβδόμαδο, που τρυγήσαμε μέρα Λαμπρή. Μια χρονιά που ήταν σ' όλα τα σπίτια να 'χαν ξόδι το χαλάζι πελεκούσε για ώρες τις σταφίδες και τα αμπέλια. Θέρισε και τα μικρόπουλα, κότες και κοτόπουλα που τα πέτυχε σε ώρα βοσκής...

ΠΛΗΡΩΣΕ και πληρώνει και τώρα ακριβά ο ξωμάχος του μαύρου σύγνεφου το διάβα. Πολλές περιοχές στη Μακεδονία και στην Ηπειρο το χαλάζι τους αφάνισε. Τα λόγια τους έχουν (αυτά τα λίγα τα ελάχιστα που μπορούν να φτάσουν στις ειδήσεις) τη σφραγίδα της απόγνωσης και της απελπισίας.

Η ΩΡΑ του θεριστή άνοιγε και τότε και τώρα το μεγάλο κι όμορφο εκείνο σχολειό του κάμπου. Οι φωτιές του Αϊ-Γιάννη έφερναν τον ξωμάχο και τη φαμελιά του στο ξώσπιτο, στην τραγάτα του. Κοντολογούσε της σοδειάς η ώρα.

ΓΥΡΙΖΕΣ τότε πάνω-κάτω τον κάμπο. Τα δικά σου και τα ξένα τρυγούσες τα βατόμουρα στα στρατώνια. Σκαρφάλωνες στις συκαμιές και γευόσουν τους θησαυρούς της γης. Βρισκόσουν στης νιότης την ώρα την πρώτη και χαιρόσουν του κάμπου τις χαρές αλλά και τις πίκρες. Οι φωτιές εκείνες μας άνοιγαν την τραγάτα μας για το καλοκαίρι.