Συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από την ημέρα που τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Στους αστούς ιστορικούς είναι πλατιά διαδεδομένη, σε σχέση με αυτό, η θέση ότι η Σοβιετική Ενωση νίκησε όχι λόγω της ικανότητάς της, αλλά χάρη στον αριθμό και στο πολύ αίμα των μαχητών της. Αυτό δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Σύμφωνα με τα στοιχεία των Σοβιετικών ιστορικών και των επιστημόνων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου 1939-1945, στη Γερμανία, στην Αυστρία και στην επαρχία των Σουδητών κλήθηκαν να υπηρετήσουν τις ένοπλες δυνάμεις 21,5 εκατ. Γερμανοί και Αυστριακοί. Στα τέλη του πολέμου, στη χιτλερική Βέρμαχτ επιστρατεύτηκαν ακόμη και 14χρονοι έφηβοι και 70χρονοι ηλικιωμένοι.

Η Γερμανία, με τους δορυφόρους της, κάλεσε στα όπλα 35 εκατ. (!) άνδρες. Τη μεγαλύτερη στρατολόγηση, εννοείται, έκανε η ίδια η Γερμανία - το 21% του πληθυσμού της.

Στις 22 Ιουνίου του 1941, στον Κόκκινο Στρατό και το Στόλο υπηρετούσαν 4.776.000 άνθρωποι. Συνολικά, την περίοδο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, στις γραμμές των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων υπηρέτησαν 34.476.000 άνθρωποι.

Οι μακροχρόνιες συζητήσεις γύρω από τον υπολογισμό των απωλειών του Κόκκινου Στρατού και της Βέρμαχτ οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτές οι απώλειες ήταν στην πράξη ίσες και αντιστοιχούν, για κάθε μια από τις δύο πλευρές, περίπου σε 8 εκατομμύρια άτομα. Μερικοί επιστήμονες υπολογίζουν τις απώλειες της Βέρμαχτ σε 10 ή ακόμη και 13 εκατομμύρια άτομα. Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε το μικρότερο αριθμό για τις απώλειες της Βέρμαχτ, αποδεικνύεται ότι στις μάχες μόνο στο Ανατολικό Μέτωπο η Γερμανία απώλεσε το 10% του πληθυσμού της, ενώ οι απώλειες της ΕΣΣΔ αντιστοιχούσαν στο 5% του πληθυσμού. Είναι άλλο θέμα ότι ο τελικός δημογραφικός απολογισμός δεν ήταν υπέρ της ΕΣΣΔ σε απόλυτους αριθμούς: 26 εκατομμύρια έναντι 11 εκατομμυρίων. Το ποσοστό των απωλειών σε σχέση με τον πληθυσμό είναι ίσο, 13%. Ομως θα πρέπει να υπολογίσουμε ότι ο πόλεμος στο έδαφος της Γερμανίας διήρκεσε 5 μήνες, ενώ στο έδαφος της ΕΣΣΔ 4 χρόνια.

Ομως η αλήθεια συνίσταται στο ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα όχι μόνο προώθησε το σύνθημα «Ολα για το μέτωπο, όλα για τη νίκη!», αλλά και έκανε τιτάνια οργανωτική, πολιτική - μαζική δουλιά. Οι κύριες προσπάθειες του κόμματος επικεντρώθηκαν στη μετατροπή της χώρας σε ένα ενιαίο πολεμικό στρατόπεδο. Στα μετόπισθεν και στο μέτωπο, στην πρώτη γραμμή πήγαν εκατομμύρια μέλη του κόμματος και κομσομόλοι, οι εφεδρείες του κόμματος. Ακριβώς, τον πατριωτισμό τους, το θάρρος και την αυτοθυσία τους περισσότερο από όλα φοβούνταν οι φασίστες.

Από τις αρχές του πολέμου, μπροστά στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στη σοβιετική κυβέρνηση τέθηκε το καθήκον της ανασυγκρότησης της δουλιάς των κομματικών, κρατικών και στρατιωτικών οργάνων σε αντιστοιχία με τις συνθήκες του πολέμου, ώστε να επιτευχθεί με τον καλύτερο τρόπο η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων και όλων των μέσων της χώρας.

Το βασικό περιεχόμενο της ανασυγκρότησης του κόμματος με στρατιωτικό τρόπο ήταν: Η ενίσχυση του οργανωτικού συγκεντρωτισμού στη δραστηριότητα του κόμματος. Η αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων για την ενίσχυση του μετώπου και των αποφασιστικών τομέων στα μετόπισθεν. Η ενίσχυση της επιτελικότητας και ευελιξίας στη δουλιά του κομματικού μηχανισμού. Η ενίσχυση της κομματικής πειθαρχίας και της υπευθυνότητας των κομμουνιστών για τα καθήκοντα που τους είχαν ανατεθεί. Η χρησιμοποίηση σειράς εκτάκτων μορφών κομματικής καθοδήγησης της οικονομίας της χώρας και των Ενόπλων Δυνάμεων. Η ενίσχυση της κομματικής επιρροής στη δραστηριότητα των κρατικών οργάνων και των κοινωνικών οργανώσεων.

Από την αρχή του πολέμου, σε όλες τις περιοχές του μετώπου και στα κατεχόμενα εδάφη συγκροτήθηκαν αντάρτικα τμήματα. Στην περίοδο του πολέμου, στα κατεχόμενα εδάφη της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Λετονίας, της Εσθονίας και της Μολδαβίας δρούσαν 6.200 αντάρτικα τμήματα και παράνομες ομάδες, στη σύνθεση των οποίων μάχονταν πάνω από ένα εκατομμύριο παρτιζάνοι - αντιπρόσωποι όλων των εθνικοτήτων της Σοβιετικής Ενωσης.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα και το σοβιετικό κράτος στα χρόνια του πολέμου υλοποιήθηκε το απολύτως ασυνήθιστο και εξαιρετικά σημαντικό στρατηγικό καθήκον να μετακινηθούν πληθυσμοί και υλικοί πόροι από τις δυτικές περιοχές στα μετόπισθεν της χώρας. Ηταν απαραίτητο, για να διασωθεί η κύρια στρατιωτική βιομηχανική βάση της χώρας, ώστε να εξασφαλιστεί ο εφοδιασμός του μετώπου με όλα τα απαραίτητα εφόδια. Η παγκόσμια πρακτική δε γνωρίζει παρόμοια γεγονότα αυτής της κλίμακας.

Στα ανατολικά, μεταφέρθηκαν πάνω από 10 εκατομμύρια άτομα και επαναλειτούργησαν 1.523 βιομηχανικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων 1.360 βασικά αμυντικών εργοστασίων.

Οσοι παραποιούν την ιστορία, προσπαθούν να αρνηθούν το γεγονός ότι, στα χρόνια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν αξεπέραστο πρότυπο του «εμπόλεμου κόμματος».

Με τις στρατιωτικές εργασίες ασχολήθηκε περίπου το μισό από το σύνολο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. Ηδη, το πρώτο εξάμηνο του πολέμου, εντάχθηκαν στις ένοπλες δυνάμεις περισσότεροι από 1 εκατομμύριο 100 χιλιάδες κομμουνιστές. Το ένα πέμπτο όσων κλήθηκαν εκείνη την περίοδο στον Κόκκινο Στρατό ήταν κομμουνιστές. Ο αριθμός των κομμουνιστών στο Στρατό και στο Ναυτικό στα τέλη του 1944 υπερέβαινε τα 3 εκατομμύρια άτομα. Αυτό σήμαινε ότι ο ένας στους τέσσερις Σοβιετικούς στρατιώτες ήταν μέλος του κόμματος.

Στις αρχές του πολέμου, το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε 3.872.465 μέλη. Εάν, πριν από τον πόλεμο, το 83,7% των μελών του κόμματος ήταν απασχολημένο στη λαϊκή οικονομία, στα χρόνια του πολέμου στις Ενοπλες Δυνάμεις και στους κλάδους της λαϊκής οικονομίας, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του Στρατού και του Στόλου, συγκεντρωνόταν το 81,8% των μελών του κόμματος.

Στα χρόνια του πολέμου, σκοτώθηκαν περίπου 2 εκατομμύρια κομμουνιστές. Κατά το πρώτο εξάμηνο του πολέμου, το κόμμα έχασε πάνω από 500 χιλιάδες μέλη, αριθμός που υπερβαίνει αρκετά τις απώλειες των ΗΠΑ και της Αγγλίας χωριστά, για ολόκληρο τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: αντιστοίχως 405 και 375 χιλιάδες άνθρωποι.

Υπάρχουν όλα τα στοιχεία για να επιβεβαιώσουμε ότι, στα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το Κομμουνιστικό Κόμμα δίκαια κέρδισε φήμη και αναγνώριση ως κόμμα - καθοδηγητής, κόμμα - μαχητής.

Στη σημερινή Λετονία ξεκάθαρα έχουν σηματοδοτηθεί διάφορες κατευθύνσεις αυτής της ιδεολογικής δραστηριότητας των κυβερνώντων αστών πολιτικών και των ιστορικών που τους υπηρετούν:

• Αποκατάσταση της λετονικής εθελοντικής λεγεώνας «Βάφεν SS» και των πολεμιστών της.
• Δικαστικοί διωγμοί ενάντια στους πρώην Σοβιετικούς παρτιζάνους με την κατηγορία της γενοκτονίας και του συμμοριτισμού.
• Αρνηση της εθελοντικής εισόδου της Λετονίας στη σύνθεση της ΕΣΣΔ το 1940.
• Κατηγορίες ενάντια στην ΕΣΣΔ για κατάληψη της Λετονίας το 1940.
• Κατηγορίες ενάντια στον Κόκκινο Στρατό για το ότι, μετά την απελευθέρωση της Λετονίας από τους γερμανο-φασίστες κατακτητές το 1944, δεν έφυγε από το έδαφος της Λετονίας και επέβαλε στη Λετονία τη νέα, δηλαδή τη «σοβιετική κατοχή».
• Ξαναγράψιμο της ιστορίας της Λετονίας με τις ολοφάνερα διαστρεβλωμένες και φιλοφασιστικές απόψεις και εκτιμήσεις των αποτελεσμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
• Διάθεση κρατικών χρημάτων για την ανακατασκευή και φύλαξη των νεκροταφείων όπου είναι ενταφιασμένοι οι λεγεωνάριοι της «Βάφεν SS» και πλήρης απουσία χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό των εργασιών για την αναστήλωση, επισκευή και επιμέλεια των μνημείων και των κοινών τάφων των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού.
• Ευθεία προσβολή και ταπείνωση των βετεράνων του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και των Σοβιετικών παρτιζάνων.
• Δημιουργία ειδικών προνομίων και αυξημένων συντάξεων για τους λεγόμενους «εθνικούς παρτιζάνους» - ληστές, που πολεμούσαν ενάντια στη νόμιμη σοβιετική εξουσία μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '50, του προηγούμενου αιώνα.

Από τις βιβλιοθήκες της Λετονίας αφαιρέθηκαν σχεδόν όλα τα βιβλία, που διηγούνταν τους άθλους των Σοβιετικών ανθρώπων στην πάλη με τους φασίστες κατακτητές στα χρόνια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.

Κορωνίδα των προσπαθειών να αλλάξουν τις εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποτελεί το βιβλίο που εμφανίστηκε προσφάτως «Η ιστορία της Λετονίας. 20ός αιώνας». Οι συγγραφείς του βιβλίου είναι πέντε, μεταξύ των οποίων και ο σύμβουλος του Προέδρου της Λετονίας, Ανατόλι Ζουντ. Στο βιβλίο δημοσιεύεται η εικόνα του φασιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Σαλασπίλσκ. Κάτω από αυτή υπάρχει λεζάντα που λέει: «Η διευρυμένη φυλακή και το στρατόπεδο εργασιακής διαπαιδαγώγησης του Σαλασπίλσκ».

Ετσι, τόσο αθώα, αποκαλούν το στρατόπεδο συγκέντρωσης, που περιέχεται στους καταλόγους των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και θανάτου στη Δίκη της Νυρεμβέργης, και στο οποίο οι φασίστες σκότωσαν περισσότερους από 53 χιλιάδες πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και 7 χιλιάδων παιδιών. Μαζί με τα παραρτήματα του στρατοπέδου σε αυτό βασανίστηκαν, κρεμάστηκαν και εκτελέστηκαν περισσότεροι από 100 χιλιάδες άνθρωποι.

Στη Λετονία, όπως και πριν, είναι απαγορευμένη η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος και τα πρώην μέλη του κομμουνιστικού κόμματος στερούνται το δικαίωμα να είναι υποψήφιοι στις εκλογές σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μόνο στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Σεπτέμβρη του 2004, τέτοια απαγόρευση δεν υπήρχε, αλλά σε όλες τις εκλογές στη Λετονία αυτή η απαγόρευση διατηρείται.

Σε όλα αυτά έχουμε μια απάντηση: Καμία παραποίηση δε θα σκιάσει τον ηρωικό άθλο των Σοβιετικών ανθρώπων, που φέρουν στους ώμους τους το κύριο βάρος της νίκης ενάντια στη ναζιστική Γερμανία και τους δορυφόρους της στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διεξάγοντας αυτό που για το σοβιετικό λαό ήταν Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος. Και σαν τέτοιος θα παραμείνει για πάντα στην ανθρώπινη ιστορία.