«Ζεστή καρδιά/ γεμάτη γινάτι./ Θέλει τον κόσμο/ να χτίζει το μέλλον χωρίς φόβο./ Θέλει το παιδί/ να μεγαλώνει με τριανταφυλλί γέλιο(...)».

Αυτός ήταν ο πόθος του. Κι ήταν ό,τι εκείνος στερήθηκε από τρυφερότατη ηλικία. Και γι' αυτόν τον πόθο αγωνίστηκε μέσα από την ΚΟ Λογοτεχνών του ΚΚΕ. Γι' αυτόν έγραψε πολλά, γεμάτα μαχητικό λυρισμό, ποιήματα. Γι' αυτόν ζωγράφισε πολλούς όμορφους πίνακες. Λέμε για τον κομμουνιστή, εξαιρετικό ποιητή και ζωγράφο Θάνο Ασίκη, ο οποίος, βασανισμένος εδώ και δυο χρόνια από τον καρκίνο, υπέκυψε χθες τα χαράματα (1/6, 2 π.μ.), στη Ναύπακτο, στο σπίτι της μητέρας του, όπου έμενε τους τελευταίους μήνες, λόγω της υγείας του. Η κηδεία του γίνεται σήμερα, στις 11 π.μ., στο χωριό του, το Κροκύλιο Δωρίδας.

Ο Θάνος Ασίκης γεννήθηκε στο Κροκύλι, το 1947. Από τα γεννητούρια του «θράφηκε» με τα οράματα και τους αγώνες του ΚΚΕ. Ηταν γιος του Καβαλιώτη, καπνεργάτη, κομμουνιστή Βασίλη Ασίκη, συνδικαλιστή, προπολεμικά, του καπνεργατικού κινήματος, με φυλακές και εξορίες, συγκρατούμενου του Χαρίλαου Φλωράκη στη φυλακή της Αμφισσας (1941), γραμματέα του ΕΑΜ Φωκίδας, μαχητή του ΔΣΕ, πολιτικού πρόσφυγα στη Ρουμανία, έως το 1965, οπότε του επετράπη να γυρίσει στην Ελλάδα, καθώς ήταν ετοιμοθάνατος από καρκίνο, και όπου μετά από δέκα μέρες πέθανε. Η μητέρα του Βιολέτα, αδελφή του πρωτοπόρου αγωνιστή του ΚΚΕ και της Γ` Κομμουνιστικής Διεθνούς, Δημήτρη Σακαρέλλου, αγωνίστρια, επίσης, μετά τον εμφύλιο, κόντρα στις διώξεις των αγωνιστών, μόνη πάλεψε να μεγαλώσει τα δυο μικρά παιδιά της.

Ο Θάνος Ασίκης, μετά το Γυμνάσιο στο Κροκύλι, ήρθε στην Αθήνα, και σπούδασε στη Σχολή Δοξιάδη, Αρχιτεκτονική και Eλεύθερο Σχέδιο. Αργότερα σπούδασε και Δημοσιογραφία στη σχολή «Ομηρος». Τελικά, αφοσιώθηκε στην ποίηση και στη ζωγραφική. Στη διάρκεια της δικτατορίας, συνελήφθη και βασανίστηκε στην Ασφάλεια (Μεσογείων), από όπου μετά ενάμιση μήνα κράτησης αφέθηκε ελεύθερος.

Ηταν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ενωσης Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), καθώς είχαν μελοποιηθεί αρκετά ποιήματά του. Από την αρχή της δημιουργίας της ΚΟ Λογοτεχνών του ΚΚΕ, έγινε μέλος της, όπως και του τμήματος της ΕΕΔΥΕ, Επιτροπή Ειρήνης Λογοτεχνών, στη δίτομη ανθολογία της οποίας, με τίτλο «Η Ειρήνη στη Σύγχρονη Ποίηση» (1984), περιλήφθηκαν και δύο ποιήματα του Θ. Ασίκη («Λειτουργία», «Τ' αντρείωμα»). Το 1978 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Προεκτάσεις». Ακολούθησε η συλλογή «Πρόσωπα στο μέλλον» (1980). Στο ενεργητικό του, εκτός από παρουσιάσεις ζωγραφικών έργων του, σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, είχε πολλές άλλες ποιητικές συλλογές: «Ακρονυμίες», «Μικρογραφίες», «Μυστικές στιγμές», «Χωρίς σκηνικό», «Ερωτόφυλλα»,«Σε φοβάμαι πατρίδα», «Εκ των ενόντων», «Σημεία φυγής», «Απόνησος», «Αφορμές», «Μνήμη Τσε Γκουεβάρα», «Καστελόριζο», «15 ποιήματα για τις Κυκλάδες», «Ολα σαν όνειρο» και το θεατρικό «Το διάλειμμα».

Από τη «Σύγχρονη Εποχή» κυκλοφόρησαν στο παρελθόν οι ποιητικές συλλογές του «Χρυσή τομή», «Οδόφραγμα», «Αποσκευές», «Η εισβολή», όπως και η τελευταία συλλογή του «Οι αρτηρίες» (φθινόπωρο του 2004), όπου ο Θάνος Ασίκης «αυτοβιογραφεί» στιχουργικά τα γιατί και τα διότι των παθών του: «Παιδί του εμφυλίου είμαι/(...) Με τα σημάδια μου. Με τα τραγούδια μου/ (...) Για να 'χω την ιστορία της πατρίδας μου/ Πάνω από μένα», και όπου διακηρύσσει την αισιοδοξία του: «Δεν κάνει πίσω η ορμή/ Δεν τροποποιείται το καταστατικό του λαού/ Θα επαληθευθεί στην πράξη».