Δε χρειαζόταν νά 'ναι κανείς μάντης για να γνωρίζει από πριν, ότι το κυβερνητικό «πακέτο» με τα μέτρα για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, το ασφαλιστικό και τις ιδιωτικοποιήσεις, αργά ή γρήγορα θα έμπαινε στην ημερήσια διάταξη. Οι κομμουνιστές το έλεγαν από την πρώτη στιγμή. Υποστήριζαν, μάλιστα, ότι αν δεν αλλάξουν τα πράγμα ριζικά, αν δεν ανατραπεί, δηλαδή, αυτή η κατάσταση, δε θα μπορούσε - από τη σκοπιά του κεφαλαίου - να γίνει διαφορετικά. Η πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες, απαιτεί την ολόπλευρη κλιμάκωση αυτών των πολιτικών. Οι περιβόητες «αναδιαρθρώσεις» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, με το οποίο η άρχουσα τάξη προσπαθεί να αντιμετωπίσει το συνεχές βάθεμα των δυσκολιών αναπαραγωγής του συστήματός της σ' αυτή τη φάση της εξέλιξης του καπιταλισμού. Και το κάνει, βεβαίως, με τον γνωστό της από πάντα τρόπο. Την κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, την ακόμα μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης όλων των λαϊκών στρωμάτων.

Οι ρυθμίσεις του κράτους της οικονομικής ολιγαρχίας, οι κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις, ανέκαθεν στόχευαν στην ενίσχυση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Οπως και να διαβαστούν οι διάφορες παραλλαγές των πολιτικών που κατά καιρούς εφαρμόζονταν, από πίσω πάντα είναι η επιδίωξη για όλο και μεγαλύτερα υπερκέρδη, η διευκόλυνση των διαδικασιών συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίων και παραγωγής, οι διαφόρων μορφών ενισχύσεις προς τους καπιταλιστές. Μόνο που ανάλογα με τη συγκεκριμένη καμπή στην οποία βρίσκεται το σύστημα και την ένταση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, οι πολιτικές εμφανίζονται σαν τις διαφορετικές όψεις ενός και μόνο νομίσματος. Ετσι, πριν μερικές δεκαετίες το δημόσιο προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, κατασκεύαζε υποδομές με τους φόρους των λαϊκών στρωμάτων, ενώ τώρα τα έργα τα αναλαμβάνουν επιχειρηματικοί όμιλοι, αλλά το... μάρμαρο, το πληρώνει και πάλι ο λαός.

Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου μπορεί να απαιτούν, και απαιτούν, την παραπέρα παράδοση στους ιδιώτες του ΟΤΕ, του ΟΠΑΠ, των τραπεζών, των ΕΛΠΕ και της ΔΕΗ, μπορεί να αξιώνουν -και αξιώνουν - την προώθηση των «Συμπράξεων» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, αλλά εκείνο που κύρια έχουν αναθέσει στο πολιτικό τους προσωπικό - πριν στο ΠΑΣΟΚ, τώρα στη ΝΔ - είναι η επιβολή των αναγκαίων ρυθμίσεων για να τσεπώσουν μεγαλύτερα κέρδη. Πώς προκύπτουν τα κέρδη; Από τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης των εργαζομένων. Γι' αυτό ακριβώς και πρωταρχικό μέλημα των αναδιαρθρώσεων, των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, είναι η πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, οι μισθοί κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις, η μείωση των εργαζομένων που θα βγαίνουν στη σύνταξη, η εξόντωση των αυτοαπασχολούμενων που κατέχουν κάποιοια μερίδια αγοράς κ.ο.κ.

Οι προσανατολισμοί της οικονομικής ολιγαρχίας και των κομμάτων της είναι πέρα για πέρα ξεκάθαροι. Γι' αυτό ακριβώς, «δεν πρέπει - όπως τονίζεται στην προχτεσινή ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος - να υπάρξει άλλος χαμένος χρόνος. Θα έρθουν ακόμη χειρότερες μέρες, αν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης δε δώσουν τη δική τους απάντηση».