Εικόνες προσφύγων, διωγμένων από τον τόπο τους. Εικόνες μανάδων που θρηνούν τα παιδιά τους. Εικόνες παιδιών με τα κορμάκια τους καμένα, διαμελισμένα. Δάκρυα σε παιδικά μάτια. Κατεστραμμένες περιουσίες, ισοπεδωμένα χωριά, πόλεις που σβήστηκαν από το χάρτη. Εικόνες από τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη, το Σουδάν. Εικόνες που έχουμε όλοι πολλές φορές δει ή προσπεράσει στις οθόνες μας.

«Μα είναι η πραγματικότητα» απαντώ απορημένη. «Αυτά συμβαίνουν γύρω μας. Κόσμος ξεσπιτώνεται, σκοτώνεται, απολύεται, πεινά. Φαίνονται μακρινά, αλλά δεν είναι. Είναι ένα μικρό κομμάτι ολωνών μας. Σήμερα εκεί, αύριο αλλού, μεθαύριο εδώ. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς».

«Γι' αυτό δε βλέπω ούτε ειδήσεις. Δεν αντέχω τόση πίκρα, τόση θλίψη. Αλλωστε τίποτε δεν αλλάζει. Γιατί να χαλάσεις και την ημέρα σου, που ούτως ή άλλως είναι δύσκολη», εισπράττω αμέσως το σχόλιο. «Εσύ, αλήθεια, με τη δουλιά που κάνεις, γράφοντας κάθε μέρα για όλα αυτά, δεν καταθλίβεσαι;».